ชีวิตหดหู่ของตัวประกอบ

ชีวิตของต้นหนช่างน่าหดหู่ เมื่อเช้าวันหนึ่งเขาตื่นขึ้นมา พร้อมกับการรับรู้ว่าตัวเองเป็นเพียงตัวประกอบในนิยายที่ถูกใช้งานอย่างหนัก ตำแหน่งเลขาที่ได้มาอย่างง่ายดายราวกับว่ามีอะไรแอบแฝง 

สุดท้ายเหมือนว่าเขาจะคิดมากไป เพราะท่านประธานหนุ่มที่เป็นตัวเอกในนิยายไม่เคยจะแสดงสีหน้ามีพิรุธเลยสักครั้ง

นิ่ง เงียบ เรียบเฉย 

สิ่งเหล่านี้คือลักษณะนิสัยของตัวเอกในเรื่อง

แต่สิ่งที่ทำให้ต้นหนรู้สึก หดหู่ ห่อเหี่ยว …หด ก็คงเป็นตัวเอกของเรื่องที่ใช้งานเลขาอย่างเขาเยี่ยงทาสในเรือนเบี้ย!

เฮ้อ เป็นตัวประกอบนี่น่าหดหู่ชะมัด