Ladyd by Ladys ลาดิด โดย ลาดิด

ข้าพเจ้าควรจะแนะนำตัวข้าพเจ้าอย่างไร สิ่งใดบอกตัวตนอันลื่นไหลและไหลกองของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าคงนิ่งงันครุ่นคิดอยู่นานเกินไป ยิ่งครุ่นคิดถึงตัวตน ยิ่งทุ่มเทสร้างสิ่งนั้น สิ่งนั้นกลับยิ่งพังทลายและจางหาย ข้าพเจ้าเลื่อนสายตาให้ห่างออกไป ห่างจากหน้าตักของข้าพเจ้าและเพ่งมองจดจ่ออยู่กับปลายเท้า ก่อนเป็นพื้นสกปรก และเป็นเส้นซึ่งตัดกับฟ้ากว้าง เมื่อแหงนหน้า ก็กลับกลายเป็นหลังคาที่อยู่เหนือขึ้นไป หลังคอปวดเมื่อย เพราะการก้ม ข้าพเจ้าก้มอยู่เสมอ พื้นคือมิตรสหายผู้ชวนมอง ข้าพเจ้าไม่เห็นร่องรอยด่างพร้อยบนหลังคา มันคงสมบูรณ์แบบกว่าท้องฟ้า ตัวตน...ตัวตนของข้าพเจ้านั้นเป็นอย่างไร สมบูรณ์แบบอย่างหลังคาฝ้า หรืออิสระแสนโสภาอย่างผืนฟ้าซึ่งมองไม่เห็น มันวกวนเหลือเกิน คงเป็นการเคี่ยวกรำอันซ้ำซากของข้าพเจ้าเอง ข้อคำถามเหล่านี้นั้นไร้คำตอบ เพราะหากมีคำตอบ ก็คงไม่อาจเรียกว่าเป็นตัวข้าพเจ้า ทุกข์ทนหรือ ไม่เลย ข้าพเจ้าไม่ทุกข์ทนกับการไร้คำตอบ ข้าพเจ้าชื่นมื่นอย่างซึมเซาเสียแล้ว เดินลากเท้าแต่คิดว่านี่เป็นการเริงระบำเสียแล้ว คืบคลานบนพื้นและคิดว่าคนอื่นต่างหากที่คลานเสียแล้ว...แล้วข้าพเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าพเจ้าคลาน ข้าพเจ้าไม่รู้ แต่ลาดิด เคยพูดไว้ คลาน! คลานอีกแล้วหรือตัวเรา! ลาดิดว่าไว้อย่างนั้น และลาดิดคือใครกัน...คำตอบนั้นยากจะตอบพอๆ กันกับที่ว่า ข้าพเจ้าเป็นใคร ลาดิด...ก่อนอื่น ข้าพเจ้าจะเล่าถึงการพบกันครั้งแรกก็แล้วกัน