กาลครั้งหนึ่งในความทรงจำ

คุณเคยคิดไหมว่าการที่เราได้มีโอกาสพบเจอกับใครสักคนในวัยเยาว์และมีช่วงเวลาที่ได้ใช้เพื่อสร้างความทรงจำดีๆร่วมกันจะยังคงอยู่ในความทรงจำของทั้งคู่จวบจนวันที่ได้พบกันอีกครั้ง
เด็กชายนครินทร์และเด็กหญิงเนตรนภาเด็กสองคนที่มีโอกาสได้พบกันในวัยเด็กก่อนที่จะจากกันไปคนละซีกโลก
ก่อนที่ทั้งคู่จะได้กลับมาพบกันอีกครั้งเพื่อสานความสัมพันธ์กันอีกครั้ง
.....................................................
นครินทร์ที่วิ่งออกมาจากตัวบ้านมาอย่างรีบร้อนในสภาพที่ยังใส่ชุดนอนเพราะแม่บอกว่าฟ้าใสกำลังจะกลับแล้วตอนนี้ เขาก็ทันเห็นแค่หลังรถไวๆ ถึงจะวิ่งยังไงก็คงไม่ทันจึงได้แต่ตะโกนตามไป
“ฟ้าใสแล้วเจอกันนะ……………..” เสียงของหนุ่มน้อยดังก้องออกไปแต่คนที่อยู่ในรถเวลานี้คงไม่ได้ยินเสียงของเขาและไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้แล้วอีกนานแค่ไหนทั้งคู่ถึงจะได้พบกันอีก
.....................................................
เนตรนภายืนด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าห้องนครินทร์เธอใกล้ฝึกงานจบแล้วหลังจากที่มองดูแล้วว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นจึงเปิดประตูเข้าห้องของชายหนุ่ม
“คุณเนตรนภา เข้าห้องผมทำไมไม่เคาะประตู” นครินทร์กอดอกพร้อมจ้องมองหญิงสาว
“ดิฉันขอโทษค่ะคุณคิน เดี๋ยวจะออกไปแล้วเคาะประตูเข้ามาใหม่นะคะ” เนตรนภาหน้างอใส่เขาเธออุตส่าห์แอบหลบเข้ามาหา
นครินทร์รู้ว่าทำให้เธองอนเสียแล้วรีบลุกไปดึงหญิงสาวเข้ามากอด
“พี่ล้อเล่นน่ะ มาๆ มานั่งก่อน มาดูซิว่าห้องพี่เป็นยังไง” เขาดึงหญิงสาวเข้าไปนั่งทับตนเองที่เก้าอี้ทำงานของเขา
“นึกว่าจะแน่” เนตรนภาเอี้ยวตัวมากอดคอเขาไว้
“แล้ววันนี้ไม่กลัวคนรู้แล้วเหรอ”
“เขากลับกันหมดแล้วค่ะ ฟ้าดูแล้ว”
“ว้าว ทางสะดวก นครินทร์สอดมือไปปลดกระดุมเสื้อหญิงสาวก่อนสอดมือเข้าไปหยอกล้อสองเต้าที่อยู่ใต้เสื้อ
“ไม่เอา ไม่เล่น”
“ไม่เล่น เอาจริง” เขากระซิบกลับ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น “ขออนุญาตเข้าไปได้ไหมคะ” เสียงพนักงานที่อยู่ด้านนอกเอ่ยขึ้น
“ยังไม่กลับอีกหมดหรือคะนี่”เนตรนภาถามอยากแปลกใจ
“อ๋อ พอดีเขาทำโอกัน เคลียร์บัญชี” นครินทร์ที่รู้อยู่แล้วเอ่ยบอก
“แล้วทำไมไม่บอกฟ้า” หญิงสาวรีบมองหาที่หลบก่อนหลบใต้โต๊ะเขาพร้อมมองนครินทร์อย่างคาดโทษ
นครินทร์ดันตัวเองเข้าไปใกล้ๆ โต๊ะก่อนร้องบอกคนที่อยู่นอกห้อง
“เชิญครับ”
นครินทร์คุยกับแผนกบัญชีอย่างจริงจัง เนตรนภาที่อยู่ใต้โต๊ะอยากแกล้งเขาที่รู้ว่าจะมีคนมาแต่ก็ไม่บอกเธอ ขยับเข้าไปใช้มือลูบไล้ที่เป้ากางเกงของเขา
“หยุดก่อน” นครินทร์ร้องขึ้นเมื่อเริ่มทนไม่ไหวแล้ว
“ค่ะคุณคิน” พนักงานแผนกบัญชีร้องขึ้นอย่างตกใจ
“โอ้” สีหน้าเขาแดงก่ำ “วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ กลับได้เลย”
“อ๋อค่ะ นั้นดิฉันไปก่อนนะคะ”
“ครับ” เขาตอบรับสีหน้าไม่สู้ดี
“คุณคินโอเคนะคะ” พนักงานที่นั่งฝั่งตรงข้ามโต๊ะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ครับ คุณกลับได้เลย”
“งั้นดิฉันไปก่อนนะคะ” พนักงานไหว้เขาแล้วเดินออกจากห้องไป
นครินทร์ดันเก้าอี้ไปทางด้านหลัง
“ออกมาเดี๋ยวนี้เลย ยั่วนักพี่จะจัดมันที่นี่เลย” เขาดึงเนตร
นภาขึ้นมาจากใต้โต๊ะก่อนดึงขึ้นมานั่งตักเขา นครินทร์ซุกไซร้ไปตามซอกคอของหญิงสาว
“ไม่เอาพี่คินไม่เล่น”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น นครินทร์รีบผลักเนตรนภาเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะเหมือนเดิม โป๊ก เสียงศีรษะหญิงสาวชนเข้ากับขอบโต๊ะ”
“คุณคินคะดิฉันลืมโทรศัพท์ขอเข้าไปเอานะคะ”
“ครับ” เขารีบขยับเสื้อผ้า
พนักงานเดินเข้ามารีบหยิบโทรศัพท์ เมื่อสบตากับเขาที่จ้องมองมาแบบเคืองๆ
“อย่าลืมอะไรอีกนะครับ”
“ค่ะ” พนักงานรับคำอย่างหน้าเสียแล้วออกจากห้องไป
...........................................................................
นิยายเรื่องนี้แรกเริ่มผู้แต่งแต่งเป็นเรื่องสั้นเมื่อสิบปีที่แล้วได้แจกให้อ่านฟรีแล้วมีหลายท่านที่อยากให้ทั้งคู่ได้วนกลับมาเจอกัน วันนี้พวกเขาได้วนกลับมาเจอกันแล้วหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะมีความสุขไปด้วยกันนะคะ
ขอบคุณที่ผ่านมาเป็นกำลังใจให้กันนะคะ