สุดที่รักของกลิ่นฝาง

หนุ่มใหญ่วัยย่างเข้าเลขสี่ ผู้เป็นเจ้าของไร่พิชิตไพศาล จำต้องมารับผิดชอบชีวิตเด็กสาวคนหนึ่ง ทั้งที่เขาไม่ได้เป็นคนทำให้เธอเกิดมาด้วยซ้ำ
“ทำไมกูต้องรับภาระเลี้ยงดูลูกมึงด้วยฝ้าย ลำพังหาหญ้าให้วัวกินกูแทบไม่มีเวลากินข้าวแล้ว นี่ต้องมาหาข้าวหาน้ำให้เด็กไม่รู้จักโตกินอีก มึงคิดอะไรอยู่”
กลิ่นฝาง เด็กสาวที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลาย วันๆ เอาแต่หมักตัวอยู่แต่ในบ้านกับอ่านนิยายที่ชอบ โดยไม่รู้ซึ่งจุดมุ่งหมายที่จะไปต่อในอนาคตด้วยซ้ำ อันที่จริงเธออยากเข้าเมืองเพื่อไปเรียนต่อกับเพื่อนๆ แต่แม่ผู้อยู่ต่างแดนกลับไม่ยอมส่งเสีย ฝางน้อยผู้มีความสุขกับการนอนอ่านนิยายอยู่บ้านพร้อมกับเงินในกระปุกออมสินอันน้อยนิด อนาคตข้างหน้าของเธอดูเหมือนจะมืดมนเหลือเกิน
“ฮึ่ม! อ่านนิยายยังไม่จบเลย”
เพิ่งจะหัวเราคิกคักชอบใจกับฉากในนิยายไปแท้ๆ ไฟฟ้าในบ้านดันดับลงเสียอย่างนั้น สาวน้อยผิวชมพูจึงรีบลุกออกจากที่นอนเพื่อมาดูความเคลื่อนไหวภายนอกบ้าน เผื่อว่ามีแค่บ้านตัวเองที่ไฟดับ ทว่าแสงไฟจากบ้านใกล้กันกลับส่องส่องสว่างอยู่เป็นปกติ
“ทำไมเป็นแบบนี้นะ”