รักภักดิ์ดี

"เป็นไงสบายใจขึ้นมั้ย" เขาถาม ก้มมองใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างหลงใหล อยากลองสัมผัสริมฝีปากอวบอิ่มนั่นเหลือเกิน "อยู่ที่นี่ห้ามคิดมากอะไรเด็ดขาด ไม่ต้องเปิดโทรศัพท์เลยก็ดี" กานณดาพยักหน้า "ทำไมกานต์ต้องหนีพี่ไปด้วยล่ะ เมื่อสามปีก่อนน่ะ หายไปเลย ติดต่อก็ไม่ได้ บล็อกพี่ทำไม คิดถึงมากใจแทบขาด แต่ไม่ตายเพราะนาราภัทรกับพสุธรไม่ยอมให้ตาย" หนุ่มลูกครึ่งหัวเราะเบา ๆ เมื่อนึกถึงสองคนนั้น ที่หางานให้เขาทำจนยุ่ง เพื่อให้ลืมความเศร้าจนผ่านมาได้

"วันนั้นกานต์ไปหาพี่จิมตามนัดนะคะ กว่ากานต์จะหลอกพี่กันต์ได้ก็เกือบโดนจับได้อยู่เหมือนกัน มาถึงกานต์เห็นใครก็ไม่รู้นั่งซบอกกันอยู่ ขนาดในร้านอาหารกลางแจ้งยังขนาดนี้ ถ้าในที่ลับจะขนาดไหน" หญิงสาวว่า สายตายังคงทอดมองไปยังท้องฟ้าอากาศและนึกถึงวันที่ตนเดินทางมาพบจิมมี่

"พี่กับนาราเราเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เพราะสนิทกัน คบกันมาหลายปี เราเลยเล่นกันแบบนั้น ถ้ากานต์ไม่ชอบ พี่จะระวังตัว ไม่ให้นาราเล่นแบบนั้นอีก" เพื่อคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาทำได้ทุกอย่าง ไม่ใช่พูดเพื่อเอาใจ สงสัยเขาต้องมีระยะห่างกับนาราภัทรจริง ๆ แต่ก็จะไม่ให้เจ้าหล่อนรู้สึกห่างเหิน ชายหนุ่มมีวิธีจัดการเพื่อรักษาความเป็นเพื่อนรักไว้ตลอดกาล

"ไม่ต้องหรอกค่ะพี่จิม" กานณดาแหงนมองหน้าคนข้าง ๆ "พี่นารามาก่อนกานต์ แค่กานต์รู้ว่าจริง ๆ แล้วพี่จิมกับพี่นาราไม่ได้คิดอะไรกัน แค่นี้ก็พอแล้ว" หล่อนยิ้มระเรื่อ อยากให้เขารู้ว่าหล่อนเชื่อใจเขา และไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของเพื่อนที่คบกันมาครึ่งค่อนชีวิตต้องพังลงเพราะการมาของตน

"แน่ใจนะ กานต์จะไม่งอนไม่หึงพี่เวลาที่นาราภัทรอยู่ใกล้พี่"

ร่างบางส่ายหน้า "ไม่ค่ะ แล้วตอนนั้นน่ะ กานต์บล็อกพี่จิมไว้ ทำไมไม่สมัครเฟซบุ๊กอีกอันทักมา ทำไมไม่ยอมพูดอะไรกับกานต์สักนิด ปล่อยให้เข้าใจผิดตั้งสามปี" จากยิ้มระเรื่อก็เปลี่ยนเป็นหน้านิ่ง ดวงตากลมจ้องมองใบหน้าที่ค่อนไปทางยุโรปอย่างเอาเรื่อง

"อ้าว! เค้าผิดเหรอ" จิมมี่หัวเราะชี้นิ้วมาที่ตัวเอง "ก็แล้วทำไมตัวเองไม่ถามล่ะ ใคร อะไร ยังไง นี่อะไรเล่นคิดเองแล้วเก็บไปงอนเอง เค้าทักหาก็ไม่ตอบ จู่ ๆ ก็หายไปดื้อ ๆ ไม่เป็นบ้าตายไปก่อนก็นับว่าบุญเท่าไหร่แล้ว" จิมที่กล่าว

"กานต์ผิดเหรอถ้างั้นน่ะ ทำไมมองแต่สิ่งที่กานต์ทำ ทำไมไม่มองว่ากานต์ทำแบบนั้นทำไม เคยนึกดูบ้างไหมว่าตัวเองทำอะไรไว้ ไม่ใช่จะมองแต่สิ่งที่กานต์ทำแล้วตัวเองได้รับผลกระทบอย่างเดียว กานต์เองก็เสียใจ แต่กานต์จำเป็นด้วยเหรอต้องยอมทนเจ็บเพียงแค่อยากมีพี่จิมอยู่ในชีวิต สู้กานต์ถอยออกมา เจ็บปางตายแค่แป็บเดียว ดีกว่าเจ็บเบา ๆ แต่เรื้อรัง มันทรมานมากกว่านะกานต์ว่า" คนในอ้อมแขนหันไปค้อนขวับให้ หล่อนไม่ยอมรับหรอกนะว่าหล่อนเป็นคนผิดสำหรับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น สำหรับสามปีที่ผ่านมา เขาต่างหากที่เป็นคนผิด ที่อัธยาศัยดีเกินต้าน ขนาดวันนัดเจอกันยังพาเพื่อนมาด้วย แถมยังเล่นอะไรกันไม่รู้

"ไม่! ไม่มีใครผิดทั้งนั้น" จิมมี่กลืนน้ำลายฝืดคอ รู้สึกเหมือนงานจะเข้าตนเองเสียแล้ว

"ก็นั่งซบไหล่กันขนาดนั้น ใครเห็นใครก็ต้องคิดว่าเป็นแฟนกันมั้ยคะ" กานณดายังคงมีใบหน้าจริงจัง ไม่คิดอะไรก็ส่วนไม่คิด ทว่าหล่อนไม่ยอมหรอกที่จะเป็นคนผิด ทั้งที่ตนไม่ผิดเลยสักนิด