นางบำเรอตกกระป๋อง

‘อดิกันต์’ ใช้เงินฟาดหัวแล้วเตะ ‘แป๋วแหวว’ ออกจากชีวิตกระเด็นชนิดไม่แยแส

วันวานเคยเป็นที่หนึ่งวันนี้หล่อนถูกโยนโครมลงถังขยะ

กลายเป็น ‘นางบำเรอตกกระป๋อง’ ที่ผู้ซื้อ ‘ไม่เอาแล้ว’

ชายหนุ่มเลือกผู้หญิงที่เพียบพร้อมกว่า รวยกว่า ชาติตระกูลดีกว่า การศึกษาดีกว่า…

โดยทิ้งผู้หญิงที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาไว้ข้างหลัง!

หล่อนย่อยยับ รวดร้าว ปริแตก หัวใจโชกเลือดโชกหนอง

แต่ทำได้เพียง ‘ยิ้มรับ’ ความเจ็บปวดเท่านั้น…

-----

“ในเมื่อคุณเลือกแล้วแป๋วก็ยินดีด้วย ขอให้คุณดูแลตัวเองดีๆ มีความสุขกับชีวิตหลังจากนี้ ไม่มีแป๋วอยู่ก็ดูแลเรื่องอาหารการกินให้ดีนะคะ”

ปากหล่อนยิ้มแต่ข้างในยับเยินเป็นแผลฉกรรจ์ คนจนกับคนรวยเส้นทางชีวิตไม่มีทางบรรจบกันหล่อนรู้ หล่อนยื้อมาสุดทางแล้วสุดท้ายจำต้องปล่อย

มือที่เหนี่ยวรั้งความสัมพันธ์บิดเบี้ยวนี้ไว้ขาดวิ่นอาบเลือดแล้วหล่อนควรยุติ

“รักษาสุขภาพตัวเองด้วย…”

น้ำเสียงของหล่อนขาดวิ่นไปช่วงท้าย ตอนแรกน้ำตาตกในเวลานี้มันรื้นขึ้นมาทั่วขอบตา

“ขอให้คุณโชคดีนะคะ”

หล่อนอวยพรทั้งที่ใจเจ็บจวนคลั่ง ยื่นมือไปกอบกุมมือหนาเอาไว้ บีบเบาๆ ซึมซับเนื้อหนังของผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยใช้ชีวิตร่วมกัน

“แป๋วไม่มีอะไรจะให้ มันมีแค่คำอวยพรเท่านั้นค่ะ”

สุดทางแล้วสำหรับความรักในครั้งนี้ ในเมื่อเลือกที่จะจบหล่อนต้องแกร่ง ริจะหักใจรักวันนี้เจียนตายวันหน้าหล่อนต้องเข้มแข็ง

ฝืนอยู่ต่อไปมีแค่หล่อนเท่านั้นที่ระทมทุกข์

อดิกันต์ไปไกลแล้ว… ถีบหล่อนตกเหวจมกองน้ำตาแล้ว… เขาหอบหัวใจไปวางไว้ให้ผู้หญิงคนอื่นแล้ว… ต่อให้โง่เง่าเพียงไรหล่อนควรหยุดป้อนหญ้าให้ตัวเอง

วันนี้รักมาก พรุ่งนี้ หรือในอนาคตหล่อนต้องเลิกรักเขาได้แน่ ตอนนี้กระอักดับดิ้นหล่อนจะระลึกช่วงเวลานี้เอาไว้ให้ซึ้ง

ไม่ใช่อะไร…

จะได้เตือนตนว่าเกิดมาจนหล่อนต้องเจียม ไม่มีผู้ชายเพอร์เฟ็กต์ที่ไหนจะยกย่องเชิดชูผู้หญิงขายตัวให้มาเป็นแม่ของลูกได้

ครั้นไร้เกียรติหล่อนจึงไม่ได้รับสิทธิ์รัก ต่ำต้อยเหลือแสนหล่อนเข้าใจดี หัวใจหล่อนไร้ค่า ความรู้สึกของหล่อนมันไร้เกรดหล่อนจึงถูกเฉดหัวทิ้ง

เอาเถอะ…

ต่อให้ตีอกชกท้องอย่างไร อีแป๋วก็ยังคงเป็นอีแป๋วอยู่วันยังค่ำ จะเปลี่ยนเป็นคุณแป๋วแหววคงไม่ได้ ชนิศาเพียบพร้อมเป๊ะปังขนาดนั้นไม่ผิดที่ฝ่ายชายจะเลือกมาเป็นคู่ชีวิต

ถ้าจะผิดก็ผิดที่หล่อนเองที่ไม่เจียมใจเจียมตัว รู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายเขาแค่ใคร่ หากก็ยังควักหัวใจตัวเองให้อดิกันต์กระทืบเล่น

เจ็บเสียให้พอ...

เจ็บเสียให้ซึ้งว่าท้ายที่สุดแล้ว…

นางบำเรอที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนโปรดวันนี้ ‘ตกกระป๋อง’ ดังโครมแล้ว!!!

-----

“คุณไม่เหมาะกับเธอหรอก ผู้หญิงดีๆ มีอีกเยอะ ระวังจะโดนปอกลอกจนหมดตัวล่ะ”

แป๋วแหววกำมือแน่นจนเล็บคมๆ จิกเข้าเนื้อ วินาทีนี้… นาทีนี้… เจอกันโดยบังเอิญอดิกันต์ก็ยังทำลายความรู้สึกหล่อนให้แตกร้าว

ไม่มีเลยสักนิดที่เขาจะนึกสงสารกัน

“ทำไม คนอย่างฉันมันไม่มีสิทธิ์เจอคนดีๆ หรือยังไง” หล่อนโกรธจนปากคอสั่น

“ก็ใช่ไง… คนหน้าเงินอย่างเธอเหมาะสมกับแมงดาโน่น ไม่คู่ควรกับผู้ชายดีๆ หรอก”

ผัวะ!

เร็วเท่าความคิดกำปั้นเล็กๆ ซัดเปรี้ยงเข้าที่หน้าของอดิกันต์อย่างแรง

ทุกคนอึ้ง แต่แป๋วแหววอยากเตะซ้ำ

“จบกันแล้วก็ให้จบไป อย่ามาสาระแนไม่เข้าเรื่อง ฉันจะคบใครควงใครไม่ต้องมาสอด ปากสวะนักมันก็ต้องเจอหมัด เมื่อก่อนฉันไม่กล้าก็เพราะต้องพึ่งคุณอยู่ วันนี้ไม่แล้ว ฉันยืนหยัดด้วยตัวเอง ศักดิ์ศรีไม่เหลือแต่ความเป็นคนของฉันยังมีอยู่”

“ยืนด้วยตัวเอง?”

อดิกันต์ขำทั้งที่หัวใจดิ้นพล่าน

“นี่น่ะหรือการยืนด้วยตัวเองของเธอน่ะฮึ แป๋วแหวว!”

ภูมิศหมายจะพูดอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องแต่แป๋วแหววเหนือชั้นกว่า วันนี้สันดานคนขี้หวงไม่ทุเลาลงเลยหล่อนเห็นมันอยู่ทนโท้

ในเมื่อคิดจะเล่นกับไฟก็ต้องโดนไฟลวก ถ้ายังไม่ชักตีนกลับก็ต้องโดนแผดเผา

“ใช่ แล้วจะทำไม อย่างน้อยๆ คุณภูเขาก็ไม่ได้เค็มปี๋เหมือนใครบางคน”

“แป๋ว!”

อดิกันต์แทบจะกระโจนเข้าไปกระชากร่างบางให้ปลิวติดมือมาลงโทษ ถ้าไม่ติดว่าผู้จัดการร้านอาหารมาห้ามทัพไว้ก่อน

หล่อนเก่งที่ปั่นประสาทเขาได้

หล่อนกล้าที่ชกหน้าเขาต่อหน้าคนอื่น

เขายังไม่ฟิวส์ขาดนับว่าหล่อนยังมีบุญอยู่มาก

“ถ้ามีเรื่องกันผมจะแจ้งตำรวจนะครับ”

“วานคุณจัดการโยนหมาสองตัวนี้ออกจากร้านหน่อยนะคะ คนจะกินข้าวมันกินไม่ได้ เจอเห่าขอเศษอาหารไม่หยุด”

-----

:: หมายเหตุ ::

- โหลดตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อเด้อ ไม่ตรงไทป์จะได้ไม่รู้สึกเสียดายเงินค่ะ หรือทดลองอ่านรายตอนใน readawrite ค่ะ

- ท่านไหนที่เคยอ่านออนไลน์มาแล้ว รบกวนอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น เพราะมีการเปลี่ยนแปลงเนื้อหาหลายจุดค่ะ

- ระบบ apple ios กดซื้อผ่าน safari หรือ www.mebmarket.com เพื่อราคาที่คุ้มค่ากว่า แล้วค่อยกลับมาอ่านในแอปพลิเคชัน meb นะคะ