ดุจใจพ่ายรัก

เมื่อหัวใจไม่อาจต้านแรงปรารถนา...
_____________________________

*** ตัวอย่างในเล่ม ***

“ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยจริงๆ”

“อ๊ะ...”

เอื้อมดาวชาวาบไปทั้งแถบเมื่อถูกคนตัวสูงพลิกร่างไปชนกับผนังในมุมมืดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ขอโทษค่ะ หนู...”

“กวนใจชะมัด”

“...”

ท่าทางเธอ ริมฝีปากเธอ มันกวนใจเขาเป็นบ้า

“คุณ...”

คนไม่ตั้งใจทำให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียมองชายหนุ่มที่กระแทกลมหายใจใส่เธอ เอื้อมดาวพูดไม่ออกที่ทำตัวเป็นภาระไม่จบไม่สิ้น หล่อนอยากจะขอโทษเขา แต่ก็ถูกขัดด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกจากอีกฝั่งที่ทาบฝ่ามือกักเธอไว้ในกรงแขนกล้า

“เห็นทีฉันคงต้องสอนวิธีเข้าสังคมให้เธอใหม่”

“...”

“เธอจะได้รู้จักขัดขืนและปฏิเสธเป็น”

ไวเท่าคำพูดนั้น! ปลายคางมนก็ถูกดีดขึ้นจากเรียวนิ้วให้เงยรับริมฝีปากอุ่นชื้นที่ก้มลงมาครอบครอง ม่านตาของคนถูกช่วงชิงจูบแรกพลันขยายกว้าง สองมือยกผลักแผงอกคล้ายปัดป้องแต่ก็เหมือนกับเหนี่ยวรั้งไม่ให้ตัวเองล้มในจังหวะที่ถูกพรากลมหายใจไปอย่างหนักหน่วง

“คุณ...อื้อมม!”

นี่มันวิธีเข้าสังคมรูปแบบไหนกัน หรือเขาต้องการจะสั่งสอนเธอ

เอื้อมดาวพยายามดิ้นประท้วงแต่ด้วยแรงที่มีอยู่ทำให้ไม่มีผลต่อคนที่แทบจะกดเธอจมกับผนัง

“ยังไม่พอ…”

คนพูดถอนริมฝีปากแล้วย้ำลงมาใหม่อย่างต้องการให้เธอใช้ความพยายามมากกว่านี้ ปกรณ์ตวัดรั้งรอบเอวคอด คำรามมันเขี้ยว เพียงเสี้ยวพริบตาก็ดันลิ้นเข้าไปในโพรงปากสวยที่ไม่เคยมีใครล่วงล้ำ

เดิมทีก็แค่อยากบอกให้เธอรู้ว่าโลกนี้มันโหดร้ายกว่าที่เธอคิด แต่ทำไปทำมากลายเป็นเขาเริ่มอดรนทนไม่ไหวกับสีหน้าครั่นคร้ามของอีกฝ่าย

ริมฝีปากของเอื้อมดาวน่าปรารถนาอย่างที่เขานั่งมองอยู่ตลอดภายในร้าน ความขัดเขินที่แสดงผ่านทางแววตายิ่งทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ต่างจากคนอื่นๆ ที่เข้าหาเธอเลย

“ผลักฉัน...”

รสชาติของไวน์แดงขมฝาดแทรกลึก ละอองความรู้สึกสับสนปลิวว่อน มันยากเหลือเกินที่จะทัดทานคนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงพลิ้วจัดขณะที่ตัวเขาเองไม่ยอมลดราวาศอก

“ถ้าไม่ผลัก ฉันจะทำมากกว่าจูบ”

คนไม่ได้แค่ขู่ วาดฝ่ามือลงไปใต้กระโปรงนักศึกษา ปลายนิ้วร้อนจัดเลิกชายกระโปรงเธอขึ้นสูง ตวัดลากไล้จนถึงขาอ่อนด้านใน แต่ก่อนที่มันจะหลุบหายเข้าไปสำรวจใต้ร่มผ้าผืนบางเอื้อมดาวก็สะดุ้งเสียงเครือ

“อยะ...อย่า”

_____________________________

#โคแก่กินหญ้าอ่อน
#สามสิบเจ็ดเต๊าะเด็กมหาลัยวัย(ย่าง)ยี่สิบ