เมฆเซอร์รัส

เรื่องราวความรักของนายทหารอากาศกับคุณครูคณิตศาสตร์


เรืออากาศเอกเมฆา อัครพงศ์ไพบูลย์ (ผู้กองเมฆ) - ผู้บังคับกองบินทัพฟ้า หัวหน้าฝูงบินเซอร์รัส (Cirrus) พร้อมด้วยสมาชิกร่วมทีมปฏิบัติการ 4 นาย ได้รับมอบหมายในภารกิจค้นหาเครื่องบินสูญหายที่ลับฟ้าไป




ฐานทัพอากาศ , กองทัพแห่งชาติอินโดนีเซีย

[เมฆา]

ทีมไทยเรามาถึงประเทศอินโดนีเซียแล้ว ตอนนี้เราอยู่ที่เขตนครหลวงพิเศษจาการ์ตา เมืองขนาดใหญ่บนเกาะชวา นอกจากนี้ยังมีทีมทหารจากหลายประเทศมารวมตัวกันที่นี่เนื่องด้วยภารกิจค้นหาเครื่องบินสูญหาย 1 ลำ หายในที่นี้คือไม่มีแจ้งเหตุตก อย่างกับว่าบินหายลับไปกับฟ้า

มาพร้อมลูกทีม 4 นายจากกองบินของตัวเอง มาเป็นหัวหน้าชุดเองเลย ที่มาด้วยคือทีมของถาวร

“ผู้กองครับ ตัวเครื่องมันยังไม่ทันบินออกนอกประเทศเข้าน่านฟ้าประเทศอื่น ตกในประเทศแน่นอน อินโดนีเซียเป็นเกาะ ยังไงเครื่องบินก็ต้องอยู่ในเขตนี้ ผมว่าตกน้ำ ความเป็นไปได้สูง” ถาวรออกความคิดเห็น

“หายไปนานเดือน ไม่มีร่องรอย ไม่ได้รับแจ้งเหตุจากทางไหน ในส่วนที่ต้องสืบค้นก็ต้องตรวจวัตถุใต้น้ำด้วย ทหารตรงนี้มั่นใจกันไปในทางเดียวกันคือเครื่องตกน้ำ แต่ก็เป็นไปได้อีกที่ตกบกแต่ตกในพื้นที่ที่ไม่มีประชากร ในที่ที่ไม่มีใครแจ้งเหตุเพราะไม่มีใครเห็น อย่างป่าตามเกาะร้างคนอาศัย”

“ผู้กองวิเคราะห์ได้ดีครับ ทหารแต่ละทีมเตรียมสืบค้นในส่วนของน้ำ แต่ฟังผู้กองแล้ว เราควรไต่ไปในส่วนสืบค้นทางบก เพราะทีมอื่นสืบค้นทางน้ำกันหมด”

“เอาตามนั้น”

“อีกสองชั่วโมงผมและทีมจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์วิหค 1 บินสืบในส่วนของชวาก่อนครับ”

“ดี นำสัมภาระไปจัดเก็บที่บ้านพักกันให้เรียบร้อยก่อนออกปฏิบัติหน้าที่”

“ครับผม”

“อีกเดี๋ยวผมจะบินสำรวจในส่วนของชวาก่อนเหมือนกัน”

“บินเดี่ยวเหรอครับ”

“เปล่า ผมมีคนไปด้วย”

“คนไปด้วยคือเมียผู้กองล่ะสิ”

“ยัง เธอคือแฟน ยังไม่ใช่เมีย”

“แฟนกับเมียสำหรับผมแล้วความหมายเดียวกันครับ”

“ไปได้แล้ว นี่คือวันแรกของภารกิจ สำรวจแล้วรายงานในแต่ละจุดอย่างละเอียดด้วย” บอกไปก่อนที่ถาวรกับเพื่อนทหารร่วมทีมจะเดินแยกไปขึ้นรถเตรียมไปบ้านพัก แต่คิดอีกที...

“เดี๋ยวถาวร”

“ครับผู้กอง”

“บินเดี่ยว 4 ลำเลย แยกกันไปคนละเขต”

“ได้ครับ นี่ถ้าเราหาเจอนี่ปังปุเลยครับผู้กอง ดังยิ่งกว่าพลุ เพราะดูทหารแต่ละประเทศที่มาสิ มากันเพียบ งานร่วมมือระหว่างประเทศแท้ๆ แต่ดูแต่ละทีมไม่เห็นสนใจทีมอื่นเลย หรือก็คืองานนี้ใครดีใครได้”

“ใช่ และเราต้องได้แน่นอน”

“สุดยอดครับผู้กอง เพราะมีหัวหน้าทีมเป็นคนมั่นหน้า พวกเราลูกทีมเลยเป็นคนมั่นใจ สุดยอดจริงๆ ครับผู้กอง” ว่าแล้วถาวรก็พาพรรคพวกเดินไปทั้งยิ้มขำๆ กันเอง - -

ตรงไปไล่เตะทั้ง 4 ตัวเลย พวกมันจากเดินเปลี่ยนเป็นพากันวิ่งไปที่รถบรรทุกเคลื่อนพล ปล่อยให้วิ่งกันไป ไม่ตาม โธ่ คำว่ามั่นหน้า (?) ดูมันกล้าพูดกับหัวหน้ามัน






เกาะรินจา

[นาบี]

“นั่นมันตัวอะไร นาบีกลัว” บอกพี่เมฆตอนหลบหลังเขาเมื่อเรามาเจอตัวอะไรก็ไม่รู้อย่างกับจิ้งเหลนยักษ์ นี่เหรอมังกรของเขา มันไม่ใช่มังกร

“มันคือมังกรโกโมโด หรือก็คือสัตว์ในตระกูลกิ้งก่าที่มีอยู่ในอินโดนีเซีย อินโดนีเซียคือถิ่นของมัน”

“พี่เมฆพานาบีมาดูไอ้เจ้าตัวนี้นี่เหรอ คู่อื่นเขาพากันไปชมนกชมไม้ นี่พี่เมฆพานาบีมาดูกิ้งก่า”

“555 เชื่อมั่นว่านาบีไม่เคยเห็น พี่เลยพามาดูไง นาบีจะได้รู้จักว่ามันคืออะไร บนเกาะนี้มีไม่กี่ตัว มันมีเกาะของมันด้วยนะ เกาะที่มีแต่พวกมันอยู่เต็มไปหมด ที่นั่นคือเกาะโกโมโด แต่ที่นั่นอันตรายเกินไปเพราะมีพวกมันอยู่เยอะ เราดูมันที่นี่ก็ได้ มีให้ดู ดูห่างๆ เข้าไปใกล้มันกัด”

“นี่พี่เมฆจ่ายค่าเข้าชมเพื่อพานาบีมาดูไอ้เจ้านี่เหรอ”

“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ พี่ตื่นเต้นมากเลยตอนตัวเองมาที่นี่ครั้งแรกกับพ่อแม่”

พี่เมฆเล่าความประทับใจให้ฟังเกี่ยวกับเจ้าตัวนี้ ประทับใจแต่เขานะ แต่มาแล้วก็ได้รู้ว่ามันคือตัวอะไร เพิ่งรู้จักมัน เป็นสัตว์อีกชนิดที่เพิ่งรู้จักและเพิ่งรู้ว่ามันมีอยู่ในโลกนี้ด้วย

“มันไม่มีที่อื่นเหรอนอกจากอินโดนีเซีย”

“อย่างสวนสัตว์ต่างประเทศบางแห่งมีไว้ศึกษา แต่มันคือสัตว์ประจำถิ่นของอินโดนีเซีย แต่ก็แค่อินโดนีเซียฝั่งนี้เท่านั้นที่จะมีพวกมัน”

“คุณทหาร...” คุณลุงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเรา เขาสะพายกระบุงเก็บผลไม้ไว้ข้างหลัง ในนั้นมีมะละกออยู่สองผล

“ครับว่าไงคุณลุง” พี่เมฆพูดกับเขาถัดจากใช้มือถือถ่ายรูปมังกรโกโมโดไว้ - -

“ลุงชื่อซัมเป็นชาวเกาะ พบเห็นทหารต่างชาติหลายประเทศมาที่นี่ในช่วงนี้ ทางราชการชุมนุมกันจะปราบปรามกระบวนการก่อการร้ายเหรอ”

“ไม่ใช่ครับ เราที่มาต่างมาด้วยภารกิจค้นหาเครื่องบินสูญหาย เครื่องบินส่วนตัวของนักธุรกิจอุตสาหกรรมปิโตรเคมี เบื้องต้นทราบแค่ว่าเขาพาครอบครัวของเขาบินไปเที่ยวด้วยเครื่องบินลำนั้น โดยบินออกจากจาการ์ตาไปเกาะบอร์เนียว แต่พวกเขาหายไปนานนับเดือนแล้วทั้งคนและเครื่องบิน”

“ตายหมดแล้วแหละครับป่านนี้ คาดว่าเครื่องบินตกไปแล้ว ลุงเคยดูข่าวนี้ช่วงเครื่องบินหายไปช่วงต้นเดือน แล้วข่าวมันก็เงียบไปจนเพิ่งมารู้ว่าทหารต่างชาติมาเนื่องด้วยเรื่องนี้” ลุงซัมบอกเรา

“เรากำลังสืบหาอยู่ แต่ก่อนที่ทหารต่างชาติจะมา ทหารอินโดก็ใช้เวลาค้นหาอยู่นาน แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสใดอย่างกับเครื่องบินลับฟ้าไปเฉยๆ”

“ลุงเกิดมาอายุ 60 ปีแล้วยังไม่เคยขึ้นเครื่องบินเลย ชีวิตนี้ก็ไม่ได้อยากขึ้นกับเขาหรอกนะ กลัวขึ้นไปแล้วจะไม่ได้อยู่จนแก่” ลุงซัมพูดติดขำในช่วงท้ายประโยคก่อนที่ลุงซัมจะขอตัวแยกจากเราไป

ไม่รู้ชะตาพวกเขาบนเครื่องบินว่าจะเป็นหรือตาย ถัดจากคุยกับลุงซัม พี่เมฆเลิกสนใจมังกรโกโมโดตัวนี้ เขามองไกลไปรอบๆ เกาะนี้ เกาะในเขตอุทยาน






เนื้อหา 17 ตอน

ภาพประกอบ 8 ภาพ

[เรท 18+] เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป