ลิขิตรัก ให้หวนคืน

“พวกเจ้าไม่ควรไปแตะต้องดอกไม้พวกนี้ตามใจชอบนะ” เสียงใสของเด็กสาวตัวน้อยเอ่ยบอกกับเด็กชายรูปร่างอวบอ้วนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความขึงขัง
ในมือซ้ายของเด็กชายร่างอ้วนมีดอกหลันฮวาสีขาว ส่วนในมือขวามีดอกหลันฮวาสีชมพู ดอกไม้พวกนี้กำลังถูกบีบอยู่ในมือหนาของเด็กชายผู้นี้
“เจ้าเป็นใครมาสั่งข้า? ดูจากเสื้อผ้าที่เจ้าสวมใส่ เจ้าคงเป็นขอทานหลงทางเข้ามากระมัง?” เด็กชายร่างอ้วนไม่เพียงหยุดการกระทำ แต่ยังคงกล่าวคำดูถูกออกมา
“ดอกไม้พวกนี้เป็นขององค์จักพรรดิ เจ้าไม่กลัวถูกลงโทษงั้นหรือ?” เด็กสาวตัวน้อยเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง โดยไม่สนใจคำดูถูกเหล่านั้นแม้แต่น้อย
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าคิดว่าในส่วนลึกของสวนฝูฮวาแบบนี้จะมีผู้ใดเข้ามากัน? ถึงเจ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกกับคนภายนอก เจ้าคิดหรือว่าจะมีผู้ใดเชื่อในสิ่งที่เจ้าพูดกัน?” เด็กชายตัวอ้วนพูดออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน ทั้งยังส่งสายตาดูถูกไปที่เด็กสาวอยู่ตลอดเวลา
“เชื่อหรือไม่ข้าไม่สน แต่ข้าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับทหารองครักษ์ที่เฝ้าอยู่ด้านหน้า ดอกหลันฮวาพวกนี้มีกลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์ เพียงแค่ตรวจสอบที่มือของเจ้า ย่อมรู้ความจริงได้ไม่ยาก” เด็กสาวตัวน้อยเอ่ยออกมาพลางหันหลังเตรียมตัวจากไป แต่กลับต้องหยุดชะงัก
เด็กชายร่างอ้วนโยนดอกหลันฮวาที่อยู่ในมือทั้งสองข้างลงพื้นด้วยความโมโห ก่อนจะวิ่งไปขวางทางของเด็กสาวเอาไว้ด้วยสีหน้าถมึงทึง
ผลั่ก!
เด็กชายร่างอ้วนใช้มือหนาผลักร่างของเด็กสาวจนล้มลงไปกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
“หากไม่เจ็บตัว ขอทานเช่นเจ้าคงไม่รู้ว่าควรใช้ชีวิตเช่นไรสินะ?” เด็กชายร่างอ้วนเอ่ยออกมา พลางเดินเข้าหาเด็กสาวอย่างช้า ๆ พร้อมกับหักกำปั้นจนเกิดเสียงดัง ‘กร๊อบ’
เด็กสาวที่ล้มลงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไป๋หนิงเซียน นางเห็นว่าเด็กอ้วนผู้นี้กำลังใช้มือเด็ดทำลายดอกหลันฮวา นางจึงเข้ามาห้ามปราม แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเด็กอ้วนผู้นี้จะป่าเถื่อนยิ่งนัก
นางหลับตาเตรียมยอมรับความเจ็บปวดจากการถูกทุบตี แต่เสียงเสียงหนึ่งกลับดังขึ้นเสียก่อน
“นี่ เจ้าอ้วน! เป็นถึงลูกผู้ชายแต่กลับรังแกคนที่อ่อนแอกว่าเช่นนี้ เจ้าคงภูมิใจมากเลยสินะ?”
ไป๋หนิงเซียนลืมตาขึ้นมาและมองไปตามทิศทางของเสียง จึงเห็นว่าเด็กชายในอาภรณ์สีขาวกำลังก้าวเข้ามา และมายืนอยู่ด้านหน้าของนางในที่สุด


********************************
แนะนำนักอ่านกดทดลองอ่านก่อนซื้อ

แนะนำนักอ่านซื้อผ่านเว็บถูกที่สุด