สมาชิกสภาผู้แทนหัวใจ เล่ม 2

#นางเอกหมอลำกับนายกรัฐมนตรี

...พยายามจะเมินเฉย ไม่สนใจความอาลัยอาวรณ์จากดวงตาคู่นั้น ขาก้าวดุ่มๆ ลงบันไดมาถึงชั้นล่าง รีบปรับสีหน้าไม่ให้ลูกเห็นความเครียด แกกำลังจ้ำข้าวเหนียวหนุบหนับ วิ่งหน้าตั้งมาหา

“พ่อพ่อกะแม่จ๋าคุยอะไยกัน”

“คุยเรื่องน้องนี่แหละค่ะ ระหว่างแม่จ๋ากับพ่อพ่อ แม่จ๋าอยากให้น้องเลือก”

โน้มตัวก้มกอดลูกหล่าเอาไว้หลวมๆ อยากให้แกรู้สึกถึงความรักเอ่อล้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะเป็นพ่อพ่อกับแม่จ๋าของน้องตลอดไป

“แม่จ๋ามีนะโยบายอะไย”

“คะ?”

“ก็แม่จ๋าต้องมีนะโยบายก่องไง แม่จ๋าต้องหาเฉียงก่อง”

ต่อรองแล้วก็ขำคิก นึกว่ามารดากำลังชวนแกเล่นเกมเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตย แต่ที่ทำให้ทิพย์เทวีน้อยใจอิหล่าน้อยล้ายหลาย ก็คือแกมีแนวโน้มว่าจะเอนเอียงไปทางจเด็จ

“แล้วพ่อพ่อของน้องล่ะคะ ทำไมน้องไม่ถามหานโยบายจากพ่อพ่อบ้าง”

เธอขว้างค้อนใส่ร่างสูงใหญ่ที่ตามหลังลงมาติดๆ มุมปากเขากระตุกยิ้มมีเลศนัยกับเจ้าตัวเล็ก

“พ่อพ่อหาเฉียงกะน้องแย้ว พ่อพ่อบอกว่า จารักแม่จ๋ากะน้องเท่ากันเยย”

ภูมิใจนำเสนอแบบแผนหวานซึ้งที่พ่อพ่อพึงยึดมั่น เสียงใสเรียกร้องขอให้แม่จ๋ายึดความเสมอภาคเช่นกัน

“แม่จ๋ารักน้องมั้ย”

“รักสิคะ”

“ละทะไมไม่รักพ่อพ่อ แม่จ๋าไม่เท่าเทียมเยย แม่จ๋าไม่เปนปะชาทิบปะไต!”