เทวปักษี

ขอบใจนัก ที่รัก สิ่งเดียวกัน
ขอบใจนัก ที่ยัง ระลึกได้
ขอบใจนัก ที่ไม่ลด ค่า ‘เรา’ ไป
ขอบใจนัก ที่ไว้ใจ เราเช่นเป็น
บทกวีนี้ แม้ไม่ทั้งหมด แต่ก็แทนใจของผู้เขียน ‘ลักษณวดี’ และสำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม ที่รู้สึกอบอุ่นเสมอในผู้อ่านของเรา กับเวลาเกือบหกสิบปีของนาม ‘โรสลาเรน-ทมยันตี’ และยี่สิบปีของ ณ บ้านวรรณกรรม
ผมแปลงสาส์นนี้มาจากถ้อยกวีในเรื่อง ‘เทวปักษี’ ในมือของผู้อ่านทุกท่านขณะนี้
หากก็เป็นสาส์นที่เต็มรู้สึก เต็มหัวใจ
ที่ต้องการจะบอกกล่าวต่อกัน!

บางความรู้สึกมันลึกสุดจะบรรยาย บางเรื่องราวมันเกินตรึกนึกฝัน บางทีเพียงอักษรมากมายกับการ บรรยาย ฤๅ จะใช้พรรณนาโวหารก็ตาม ก็ยากจะเก็บความถ่ายทอดอารมณ์ได้หมดจดครบถ้วนตามจิตจินตนา ตามปรารถนาให้เห็นให้เป็น ‘ภาพ’ เดียวกัน
เราจึงมักเห็นผู้เขียนใช้ ‘บทกวี’ ในจังหวะที่เหมาะเจาะเสมอในนวนิยาย โดยได้อธิบายถึงเรื่องนี้ไว้ในหลายครั้งว่า...
ภาษากวีให้ทั้งความลึกซึ้ง ทั้งความพิเราะห์
อีกทั้งความอิ่มเอมในอรรถรส ก็ซึมซาบซ่านนัก
มาในระยะหลัง ผู้เขียนจึงมักเพิ่มบทกวีในนวนิยายมากขึ้นเป็นลำดับ ทั้งเพราะเหตุผลเบื้องต้น และ เพราะตั้งใจให้คนอ่านสนใจบทกวีมากขึ้น ดังเราจะเห็นชัดเจนยิ่งในนวนิยาย ‘เทวปักษี’ นี้


...สายชล ยะยิบ พริบพราย
คนเคย อยู่ในสาย ชลาสินธุ์
เลิศลักษณ์ เลอภพราษตริน
บรรทมนิ่ง เดียวดาย ใครแล?
...ด้วยรัก เกิดเหตุ เพราะรัก
ด้วยรัก ต้องแก้ ให้ได้
ด้วยรัก อุปสรรค ฝ่าฟันไป
ด้วยรัก ทำไม่ได้ ตายด้วยกัน!...
ภาพ ณ บาดาล ปรากฏ! บนแท่น...บุรุษลักษณ์วิลาศคงบรรทมสนิท ดุจดั่งที่มุกลินได้ยลยามจาก หัตถ์หนึ่งทาบบนอุระ อีกหัตถ์ที่วางราบข้างวรกาย บนฝ่าพระหัตถ์มีมุกลินลวาสองเม็ด ที่เธอถวายไว้เฉลิมขวัญ
“สัญญา จะพาคุณภุชา...กลับบ้าน”
เธอไม่เคยคิดถึงบาดาลครั้งใดเท่าครั้งนี้ และไม่เคยคิด...บาดาล คือ บ้าน ทว่าครั้งนี้ เธอคิดถึงคะนึงหาสุดหัวใจ
‘รัก’ แห่งภุชเคนทรา พาเธอ...คืนเผ่าพันธุ์ ‘
‘รัก’ แห่งเธอ จะพาภุชเคนทรา...กลับบ้าน!
นี่คือ ‘ปม’ ที่นวนิยายเรื่อง ‘บาดาล’ วางไว้ให้ผู้อ่านติดตามความสมบูรณ์ใน ‘เทวปักษี’ นี้

นอกจาก เจ้าแห่งหฤทัย ที่รอเธอ ณ บาดาล
และ ‘ใยชีวิต’ ที่เกาะติดวิญญาณและร่างกายแล้ว ใยบางเบาแห่งเสน่หาได้เกาะกระแสวิญญาณอีกสาย มุกลินต้องระมัดระวังยิ่ง อย่าให้ใยแห่ง ‘สดายุ’ เกาะติดได้
‘รัก’ เป็นยางเหนียวอย่างยิ่งยากจะตัดขาด สดายุ... อย่าทรงคิดเช่นนั้นเลย’ เธออยากกราบทูล
“ปักษี... ควรร่อน อิสระ
เทวปักษี ควรทรงศักดิ์ ยิ่งกว่า
ปักษี... ไม่ติดพรรณ พฤกษ์ ฤๅนภา
เทวปักษี ควรสง่า เด่น...เดียวดาย”


วายุแรงวูบมา สรรพสิ่งไหวโยก จากไกลละลิบ เธอได้ยินสุรเสียงโอรสพระองค์เล็กแห่งพญาครุฑ ห้วน เอาแต่พระทัย
“ไม่!”
พลัน! ปีกสีแดงพราวด้วยละอองทองปรากฏ มุกลินขานพระนามด้วยน้ำเสียงเสนาะ อ่อนโยน พร้อมนอบนบ
“ท่านสดายุ...”
ดวงพักตร์แดงสด ปานกลีบกุหลาบงาม พระโอษฐ์คลี่คลายแย้มน้อย ๆ ดวงเนตรกึ่งกลางแดงจรัสวาววามดุจสายวัชระ ฝากความ...
...เสน่หา ไม่คลาย วายเสน่ห์
เสน่หา แฝงเล่ห์ รอวันกลับ
เสน่หา พันผูก นานนับ
เสน่หา ชั่วกัปป์ กาลกัลป์...
‘ท่าน’ เป็นโอรสพระองค์เล็ก ท่านเอาแต่พระทัยไม่น้อย และใยแห่งเสน่หาของท่านก็ดูจะเหนียวแน่น ยากจะชวนให้ท่านหักพระทัยได้ง่าย ๆ
‘ท่าน’ คือ เทวปักษี โอรสพญาเวนไตย
เทวปักษี เป็นความเหิมหาญ มีพรั่นเดชาสิ่งใด
เทวนาคา เป็นความสง่างาม นุ่ม เย็น!
หากด้วยรัก ทำให้ทุกสรรพสิ่งกลับกลาย...งดงาม
แลรัก...ทำให้เทวะผู้ทรงฤทธา เหลือแค่บุรุษเลิศลักษณ์ ‘ภุชเคนทรา’ โอรสพระองค์ใหญ่แห่งพญาวาสุกิ ‘สดายุ’ โอรสพระองค์เล็กของพญาเวนไตย
เจ้าแห่งครุฑา!


‘เทวปักษี’ นี้ ทำให้เรื่องราวต่อเนื่องจาก ‘บาดาล’ จบลงอย่างสมบูรณ์แล้ว ลักษณวดีจะเขียน ‘เทพอวตาร’ เป็นลำดับต่อไป... “เป็นเรื่องราวของเทพล้วน ๆ อวตารลงมาเป็นมนุษย์ รบกับอสูรล้วน ๆ เช่นกัน บนโลกมนุษย์ อันถือว่าเป็นภพกลางระหว่าง บาดาล มนุษย์โลก และสวรรคภพ” ผู้เขียนกล่าวไว้เช่นนั้น
แม้จะว่าเป็นภาคสุดท้าย แต่ใช้ตัวละครคนละชุดกัน
นอกจากนี้ ยังจะนำ ‘พยากรณ์โลก-ธรรม’ มารวมพิมพ์ และมีข้อความเกี่ยวกับพระสูตรและพระปริตรด้วย
...กุศล ผลบุญใด ที่กระทำ
ทิพย์โลก จงน้อมนำ สุขประสิทธิ์
ทิพยะ จงกำจาย ไปทุกทิศ
สรรพสิ่ง อันเป็นทิพย์ จงเติมเต็ม...

ขอความสุขสวัสดีจงมีแด่ผู้อ่านทุกท่านครับ