ป๊ะป๋าของแชมเปญ

“โห แต่งตัวก็ดี ทำไมชอบดูถูกคนแบบนี้วะ”
“ฉันก็ไม่ได้ดูผิดนี่ นี่เด็กน้อยฉันจะบอกอะไรนายให้นะ ถ้าอยากได้เงินก็มาขอกันดี ๆ ไม่ต้องลงทุนเจ็บตัวขนาดนี้ก็ได้ ฉันเสียเวลา”
“เป็นบ้าเหรอ ก็อย่างว่าพวกผู้ดีตีนแดงแบบนาย คงจะใช้เงินฝาดหัวคนอื่นจนชินละสิ”
“ปากดี! มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
“ไม่ได้มีดีแค่ปากนะ….หมัดก็ดี ไอ้ผู้ดีตีนแดง”

ผลั๊วะ!
โอ๊ย!
ไอ้เด็กเวรเอ้ย ต่อยมาได้ เจ็บนะเว้ย!

“คุณภากรครับ ให้ผมตามเด็กนั่นไปไหมครับ”
“ไม่ต้อง ปล่อยมันไปก่อนวันนี้ฉันรีบ”
“ครับ”
วันนี้ฉันจะปล่อยนายไปก่อนเด็กน้อย นายยังต้องเจอฉันอีกแน่

_______________________________________________________


“เขาเป็นใครวะ”
“เพื่อนของผงฟู”
“เพื่อนหลานมึง แล้วทำไมมึงถึงต้องดูแลเขาด้วยตัวเอง”
“…….”
“ก็…กูไม่เห็นว่ามันจะแปลกตรงไหน เพื่อนหลาน ก็เหมือนหลานกู”
“มันจะไม่ใช่เรื่องแปลกเลยฝุ่น ถ้าหากตอนนั้นที่ผงฟูป่วย มึงไม่จ้างพยาบาลมาดูแล”
เพื่อนผมนี่มันขี้สงสัยจริงๆแต่ก็นั้นแหละ ตัวผมเองผมก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมผมต้องมาดูแลเด็กคนนี้ด้วยตัวเอง ทั้งที่แม่บ้านก็มี จะจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับมึงเลย
“ก็ตอนนั้นงานกูเยอะ”
“ตอนนี้งานมึงก็เยอะฝุ่น แถมอาจจะเยอะกว่าตอนนั้นด้วยซ้ำ”
“มึงจะจับผิดอะไรกูนักหนาเรย์ เป็นหมออย่างเดียวก็ดีอยู่แล้ว อย่าทำตัวเป็นป้าข้างบ้านเลย ขอร้อง”
“มึงก็แข็งแค่ค…พอนะ ปากไม่ต้องแข็ง รู้สึกยังไงก็พูดออกไปนะ ไอ้แก่”
“ปากดีนะมึง กูยิงแม่ง”
“ฮ่า ๆๆๆ”