พายัพมีกอด 1

“เฮีย...” เพราะกำลังเอ็ดลูกน้องในอู่พอได้ยินเสียงนี้ทำให้พายัพชะงักลงอีกทั้งหันตัวไปทางต้นเสียงดังกล่าวก็พบกับร่างเล็กสูงระดับอกห่างไปนิดหน่อยยืนนิ่งมองมา “ขอคุยด้วยหน่อยค่ะ”
“ว่ามา” ในเมื่ออีกฝ่ายมีเรื่องคุยด้วยมีเหรอคนอย่างพายัพจะปฏิเสธลง มีกอดเดินตามเขามาจนถึงที่ปลอดจากลูกน้องในอู่และลูกค้า สองพยางค์นี้ก็เอ่ยขึ้นแต่ไม่ได้ทำให้มีกอดเอ่ยพูดอะไรออกมาเลยนอกจากยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับความเงียบงัน “มันไม่ไหวก็อย่าอดทน”
“เฮียยังโกรธ...”
“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องสนใจ” มีกอดพยายามกลืนน้ำลายลงคอด้วยความฝืดเคืองเพราะทุกอย่างมีต้นเหตุมาจากตัวเองทั้งนั้นไม่ว่าจะปัจจุบันหรือว่าอดีต “ว่ามาเถอะ”
“เคยบอกใช่มั้ยว่าถ้าแหวนวงนี้อยู่บนนิ้ว... จะไม่มีใครทำอะไรได้”
“ครับ”
“มันอยู่บนนิ้วแล้วนะ ช่วยกอดที”