อุปสรรคหัวใจของนายนักเขียน

เขานั่งอยู่ในงานประกาศรางวัลของคนบันเทิงมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ผู้จัดงานส่งคนแวะมาดูความเรียบร้อยไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ภายใต้แว่นตาสีดำคือความสงบนิ่งที่กำลังสะกดพายุโหมในใจอยู่

ธาวินอยู่ในชุดลำลองสบายๆ เขานั่งอยู่ในโซนแขกพิเศษ ดาราหญิงสาวหลายคนยกแก้วให้เขา ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ปฏิเสธให้เสียมารยาท ทว่าดวงตาภายใต้เงามืดกลับมองหาเพียงผู้นั้นคนเดียว

เป็นเวลาสามปีที่ไม่ได้พบกัน แต่ชายหนุ่มมั่นใจว่าเขาจดจำใบหน้ากลมเกลี้ยงนั้นได้แน่นอน ใช่แล้ว! เขาเป็นสต๊อกเกอร์แอบถ่ายชีวิตคนดังเอาไว้ดูต่างหน้าในทุกวัน

ดูเหมือนผู้นั้นจะไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องมองจากคนบางคนที่ไม่ใช่เป็นเพียงกล้องหรือผู้ร่วมงาน ทว่าเป็นบุคคลที่เขาคาดไม่ถึงอย่างแน่นอน

สนิม หรือก็คือนักเขียนเจ้าของนามปากกาตะวันหงายที่มีผลงานถูกตีแผ่เป็นซีรีส์กว่าสิบเรื่อง วันนี้ถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลบทประพันธ์ยอดเยี่ยมในสาขาละครยุคใหม่ กำลังบีบมือกับพระเอกชื่อดังผู้ซึ่งเป็นหนึ่งในตัวละครที่ถูกเขาสร้างสรรค์ขึ้น ทันทีที่ถูกประกาศว่าตะวันหงายได้รับรางวัลชนะเลิศ เสียงปรบมือก็ดังก้องฮอลล์

แม้ว่าหน้าที่การงานของสนิมจะเป็นไปในทางที่ดีแต่เรื่องของหัวใจกลับผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ใช่ผิดหวังจากการถูกทิ้งซ้ำซาก แต่ถูกทิ้งจากคนๆ เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ทว่า! หากพูดว่าถูกทิ้งคงเป็นการกล่าวหาจนเกินไป เขาทั้งสองยังไม่ได้ลงเอยเป็นอะไรกันด้วยซ้ำ เรียกว่ารักข้างเดียวคงจะเหมาะกว่า

ในวัยเรียนสนิมแอบรักเพื่อนคนหนึ่ง คำกล่าวที่ว่า มีรักในวัยเรียนเหมือนจุดเทียนกลางสายฝนเห็นจะเป็นจริง เขาเชื่อประโยคนั้นสุดหัวใจเพราะนอกจากจะไร้ประโยชน์แล้ว ยังถูกน้ำตาเทียนหยดใส่มือให้เจ็บปวดอีกด้วย คำว่าสมหวังในรักห่างใกล้จากเขาเหลือเกิน

เมื่อขึ้นมหาลัยดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้าง สนิมได้เรียนห้องเดียวกับคนที่แอบรัก ทว่าเขาคนนั้นกลับมีใจให้เพื่อนอีกคนหนึ่ง การอกหักครั้งที่สองจากคนๆ เดิมควรทำให้เขาพอหรือจบความหวัง แต่นั่นไม่ใช่เส้นทางแห่งรักสำหรับคนมุ่งมั่นอย่างสนิม

กระทั่งขึ้นปีสี่ปีสุดท้าย ด้วยความดีของสนิมหรืออะไรไม่ทราบ เหมือนมีหวังขึ้นมาเล็กน้อย แต่สุดท้ายมือน้อยๆ ของตัวเองก็ทำให้เจดีย์แห่งความหวังพังทลายลงอีกครั้ง ใต้ฐานรากนั้นคือระยะเวลาสองปีที่ต้องห่าง สนิมไม่ได้พบเขาคนนั้นอีก

บึงยังรอฝนได้ทำไมเขาจะรอคนนั้นไม่ได้ สองปีผ่านไปแล้ว เขาคนนั้นกลับมาพร้อมกับสายตาที่เปลี่ยนไป สนิมเข้าข้างตัวเองจะน่ารังเกียจเกินไปหรือไม่? ไม่สิ! ทุกคนย่อมมีชีวิตอยู่กับความหวัง
มีคนบอกว่ารักคือเรื่องราวของสองคน แต่ทำไมรักของเขาถึงมีหลายคนหลายอย่างมาขัดขวาง ไม่ให้สมหวังได้เสียที

ปีนี้สนิมอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้วยังถือว่าเป็นโสดมาทั้งชีวิต หากจะให้ถูกกลั่นแกล้งจากฟ้าหรืออะไรก็ตาม ได้โปรดอย่าทำให้เขาต้องเจ็บปวดจากการรออีกเลย คนคนหนึ่งจะเจ็บซ้ำซากได้มากแค่ไหน

ถ้าไม่ตายก่อน ฟ้าอาจจะใจดีกับเขา... ใช่ไหม?