โซรักถ่านไฟเก่า

‘ธามไท’ ผอ.โรงเรียนคนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาดำรงตำแหน่ง ทว่ากลับมีเด็กชายอายุหกขวบมาเรียกเขาว่า ‘ปะป๊า’
เขางงและสงสัยมากว่าตัวเองไปมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ และที่สำคัญ แม่ของเด็กผู้ชายคนนั้นดันเป็นแฟนเก่าเมื่อเจ็ดปีที่แล้วของเขาและเป็นครูที่โรงเรียนที่เขาย้ายมาอยู่ด้วย เขาต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

*****************


“แล้วลูกไปไหนล่ะ” เขาเข้าประเด็นอย่างตรงไปตรงมา ไม่อยากอ้อมค้อมเรื่องที่ตัวเองสนใจให้เสียเวลา
“เอ่อ...ก็อยู่ข้างล่างค่ะ”
“เหรอ ลูกชื่ออะไรล่ะ” เขาจ้องใบหน้างดงามไม่วางตาโดยที่เธอนั้นเอาแต่หลบสายตาเขา
“กะ...ก็...ชื่อ”
“คิรินใช่ไหม” เห็นเธอมัวแต่ตะกุกตะกักเขาล่ะอดทนรอไม่ไหวจึงเอ่ยออกไปแบบนั้น
“เอ่อ...ค่ะ” นี่เขารู้ได้ยังไง ใครบอกเขา เธอชักเริ่มกลัวแล้วล่ะสิ
“อายุเท่าไหร่ล่ะ”
“...หกขวบค่ะ” แม้จะลังเลอยู่นานกว่าจะตอบแต่ในที่สุดก็ต้องตอบออกไป
“อืม แล้วพ่อเขาล่ะ” สิ้นคำถามที่ตรงไปตรงมาของเขา ณิชารีย์มองหน้าชายหนุ่มอย่างที่ไม่รู้จะตอบอย่างไร
“...”
“ว่าไงล่ะณิช คิรินเป็นลูกของใคร” เขาเปลี่ยนสรรพนามในคราแรกมาเรียกแบบเดิมที่คุ้นเคย
“คะ...”
“พี่ถามว่าคิรินเป็นลูกของใคร ตอบพี่มาสิ” เขาคาดคั้นด้วยสายตาจริงจัง มองณิชารีย์อย่างต้องการคำตอบ
“จะลูกของใครมันก็เรื่องของณิชไหม แล้วพี่จะมายุ่งทำไม”
“ไม่ยุ่งก็ได้ถ้าคิรินไม่ใช่ลูกของพี่” สิ้นเสียงของชายหนุ่มยิ่งทำให้ใบหน้าของณิชารีย์ร้อนผ่าว ความกลัวก่อกุมจิตใจ ทำไมเขาถึงถามแบบนี้ เขารู้แล้วเหรอว่าคิรินเป็นลูกของเขา
“พะ...พี่...รู้”
“ก็เพิ่งรู้นี่แหละ ถ้าคิรินไม่มาหาพี่ พี่ก็ไม่มีทางรู้เลย ตกลงเขาคือลูกของพี่ใช่ไหม” สายตาคู่คมของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของณิชารีย์อย่างคาดคั้นเอาคำตอบ เขาดูโกรธและโมโหเธอมากจนอยากจับเธอฉีกทึ้งไปทั้งร่างหากไม่ให้คำตอบเขาโดยเร็ว
เธอจะตอบอย่างไรดี มันทั้งกลัวและสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร
“กะ...ก็...ค่ะ” เธอตอบในที่สุด