สาวใช้คนโปรดของหมอคริส

ณภัทร ทวีพัฒนา (คริส) อายุ 30 ปี

คุณหมอหนุ่มหล่อมาดนิ่ง พ่วงมาด้วยตำแหน่งรองประธานโรงพยาบาลเอกชนอันดับหนึ่งของประเทศไทย

(ฐานะ ร่ำรวย) ครอบครัวคุณหมอเป็นเจ้าของโรงพยบาล

ริอยากจะเป็นคนโปรด พูดง่ายดีนะ...


ณดา ไชยศิลป์ (เปีย) อายุ 19 ปี

เด็กสาววัยใส เธอเรียนจบแค่มัธยมปลาย ไม่มีโอกาสได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัย เพราะฐานะทางบ้านยากจนพ่อแม่ติดการพนัน

หรือคุณหมอจะโปรดเปียแค่เรื่องบนเตียง...เปียก็ยอม


เรื่องย่อ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~

"เปียเองค่ะคุณหมอ"

"เข้ามา" สิ้นคำสั่งจากเจ้าของห้อง มือเล็กบิดด้ามจับประตูลงแล้วเปิดเข้ามาก็เห็นคุณหมอส่งยิ้มให้

เปียยิ้มเขินส่งกลับไปแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาทางขวามือ

"เหนื่อยหรือเปล่า" ปากหนาถามเสียงละมุน

"ไม่เลยค่ะ" เปียตอบกลับเสียงหวาน

"ไม่เหนื่อยจริงเหรอ แต่ผมเธอยุ่งมากนะ" เปียยกมือขึ้นจับผมก็รู้เลยว่าผมเธอมันพันกันยุ่งคงเพราะโดนลมตอนอยู่บนรถโดยสารแล้วไหนจะเหงื่ออีก เมื่อกี้แวะห้องน้ำก่อนก็ดีจะได้จัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทาง

"เอ่อ...เปียขอไปห้องน้ำก่อนนะคะ" น่าอายชะมัดที่คุณหมอทัก แต่ในทันทีที่เธอจะลุกขึ้นคุณหมอกลับห้าม

"ไม่ต้อง" ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานเดินตรงไปหาเธอแล้วนั่งลงข้างๆ

"คุณหมอจะทำอะไรคะ" เสียงใสๆถามนั่งมองคุณหมอตาปริบๆ ทั้งสองคนต่างจ้องหน้ากันคริสจึงส่งยิ้มให้ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบไปที่เส้นผมกลุ่มดำแล้วจัดทรงผมให้เป็นทรง นิ้วเรียวใหญ่ทัดผมที่ข้างใบหูเล็กทั้งสองข้างเพื่อให้เห็นกรอบหน้าสวยชัดขึ้น

"นั่งรถโดยสารประจำทางมางั้นสิ ทำไมเธอถึงไม่นั่งแท็กซี่มา จะได้นั่งแอร์เย็นๆสบายๆ" เขาเห็นเม็ดเหงื่อขึ้นเต็มหน้าผาก คริสหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วซับเหงื่อให้กับเธอ

"เปียไม่ได้นั่งค่ะ คนเยอะมากแล้วก็แน่นด้วย" เธอประหม่ากับท่าทีของคุณหมอ ใจดวงน้อยๆมันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

" เมื่อยหรือเปล่า" พอรู้ว่าเธอโหนรถโดยสารประจำทางก็นึกห่วง ร่างสูงเขยิบตัวนั่งลงคุกเข่าแล้วถอดรองเท้าคัทชูสีขาวออก

"คุ คุณหมอจะทำอะไรคะ" เปียตกใจรีบถาม เท้าเธอมีแต่เหงื่อสวมใส่มาทั้งวัน มันสกปรกทำไมคุณหมอถึงกล้าจับ

เปียอยากจะชักเท้าออกแต่ก็กลัวเสียมารยาท เธอนั่งมองคุณหมอด้วยหัวใจที่เต้นแรงระรัวมากขึ้น เขาอบอุ่นกับเธอเหลือเกิน แต่การที่คุณหมอทำกับเธอแบบนี้มันหมายความว่ายังไง

คริสใช้ปลายนิ้วนวดไปที่จุดฝ่าเท้าเล็กๆของเธอ "ดีขึ้นไหม" ปากหนายิ้มถาม

"ดีค่ะ แต่...มันสกปรก" เธอยังกังวลเรื่องที่เท้าเธอไม่สะอาด

"นวดเสร็จฉันก็ไปล้างมือ อย่ากังวลไปเลย"

"คุณหมอทำแบบนี้ทำไมคะ" คนโดนถามชะงักไปเล็กน้อย ค่อยๆแหงนหน้ามองเด็กที่เขาอุปการะ "ฉันอยากทำ" เขาตอบสั้นๆแล้วก้มหน้าลงจับจุดนวดฝ่าเท้าเธอต่ออีกหน่อย

"คุณหมอดีกับเปียมากเกินไปแล้วนะคะ" ปากเล็กเอ่ยไม่เต็มเสียง เธอไม่อยากเอาใจลงไปเล่นจนถลำลึก สถานะของคุณหมอกับเธอมันต่างกันสิ้นเชิง โดยเฉพาะเรื่องของฐานะ เธอทราบดีว่าตัวเองเป็นใครแล้วเขาเป็นใคร

"แล้วเธอไม่ชอบ?"

"ชอบค่ะ ชอบมาก"

"ชอบก็ดีแล้วนี่ หรืออยากให้ฉันละเลยเธอ?" คนถามแอบยิ้มเล็กๆ วางเท้าเธอลงแล้วสวมรองเท้าคัทชูสีขาวใส่กลับเข้าไปให้เธอทั้งสองข้างก่อนจะรอฟังคำตอบ

"อยู่ที่คุณหมอค่ะ เปียไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง"

"เธอมีสิทธิ์"

"คะ"

"ฉันบอกว่าเธอมีสิทธิ์" เปียนั่งประมวลผล เธอมีสิทธิ์เรียกร้องได้ไม่ว่าจะเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ เธอเริ่มงงไปหมดแล้ว

"เดี๋ยวฉันมา ไปล้างมือก่อน" ร่างสูงลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงาน เขาเห็นสีหน้าเธอก็นึกขำ การกระทำของเขามันชัดมาก เคยได้ยินไหมว่าการกระทำมันสำคัญกว่าคำพูด แต่ใช่ว่าเขาไม่อยากบอกความรู้สึกกับเธอ เพียงแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม

เมื่อคุณหมอเดินออกไปพร้อมกับเสียงประตูปิดลงสนิท "เปียอยากบอกคำคำนึงกับคุณหมอจังเลยค่ะ คุณหมออยากฟังไหมคะ" ดวงตาสวยละห้อยมองที่หน้าประตูห้องอยากบอกความในใจให้เขารู้ เธอนี่ช่างเพ้อฝันจริงๆ ฝันในสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้

ทว่าคนที่เพิ่งเดินออกจากห้องยืนยิ้มเอนกายแผ่นหลังกว้างพิงประตู ในขณะที่เท้าหนักกำลังจะก้าวเดินคริสก็ได้ยินเสียงหวานๆของเธอพูดขึ้น เขาเลยหยุดฟัง



"เปียอยากบอกคำคำนึงกับคุณหมอจังเลยค่ะ คุณหมออยากฟังไหมคะ"

"เธออยากจะบอกอะไรกับฉัน ใช่คำว่ารักหรือเปล่า ถ้าใช่เธออย่าเพิ่งรีบบอกฉันตอนนี้ ขอให้ฉันได้เป็นฝ่ายพูดจะดีกว่า รอฉันนะเปีย รอฉัน"