เหมือนเดิมคือฉัน เหมือนฝันคือเธอ (Mpreg, Drama​)​

ข้าวฟ่าง เป็นเพียงเด็กหนุ่ม​ธรรมดาหนึ่ง​ที่มีความไฝ่ฝัน​อยากที่จะเป็นนักบิน แต่ด้วยความที่ครอบครัว​ยากลำบาก​ จึงไม่สามารถ​เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัย​ได้ อยู่มาวันหนึ่งก็มีหนุ่มใหญ่​ใจดีอย่างชลธรเข้ามายื่นข้อเสนอ​ให้ ซึ่งเขาต้องย้ายไปอยู่กับคนคนนั้นที่กรุงเทพมหานคร​ ในฐานะ​ภรรยา​ในนามของอีกฝ่าย ทว่าเพียงแค่เข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้นยังไม่ทันได้ข้ามคืนเลยด้วยซ้ำ กลับเกิดเหตุ​ไม่คาดฝัน​ขึ้นกับชลธรบิดาของอีกฝ่าย ​ ชลธีร์ชายหนุ่ม​วัย 40 ปี ที่จะทำให้ข้าวฟ่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

“โอ๊ย ปล่อยเเขนข้าวนะครับ ข้าวเจ็บ” ข้าวฟ่างพยายามเเกะมือของชลธีร์ออกเเต่ก็ไม่เป็นผล พลางเอ่ยขึ้นด้วยความเจ็บเเละความหวาดกลัวต่อใบหน้าเมินเฉยของเขาราวกับว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรผิด

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอเป็นใคร!? หรือว่ามาจากที่ไหน เเต่ถ้าเธอคิดที่จะมาหลอกพ่อฉันล่ะก็… รับรองได้เลยว่าเรื่องนี้จบไม่สวยเเน่” ชลธีร์พูดขู่คนตัวเล็กกว่า

......​

“นี่มันอะไร หนังสืออะไร” ร่างสูงเอยถามทันที แม้ว่าตัวเองจะอ่านหนังสือออกก็ตาม

“คะ คือว่า…” ข้าวฟ่างยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกอีกคนพูดตัดบทขึ้นมาเสียก่อน

“ฮาวทูการเป็นนักบิน… หึ หน้าตาอย่างเธอเนี่ยนะอยากที่จะเป็นนักบิน ฝันสูงเกินไปหรือเปล่า”

“เอาหนังสือของข้าวคืนมานะครับคุณธีร์ หนังสือเล่มนั้นเป็นหนังสือที่ตาเป็นคนซื้อให้ แล้วก็มีความหมายสำหรับข้าวมาก ๆ เพราะฉะนั้นข้าขอเถอะนะครับ อย่าทำอะไรมันเลย” ร่างบางอ้อนวอน เเต่ดูเหมือนกับว่ามันจะไม่เป็นผล

“เธอก็รู้อยู่แล้วนี่ ว่าอะไรที่เธอชอบ ฉันมักจะเกลียด อะไรที่เธอเกลียด ฉันก็มักจะชอบ” ใบหน้าคมคายปรากฏรอยยิ้มแห่งความเจ้าเล่ห์ พลางมองดวงหน้าของข้าวฟ่างอย่างเหยียดหยาม​

มันคงเป็นจริงอย่างที่เขาว่า เพราะไม่ว่าข้าวฟ่างจะชอบหรืออยากที่จะทำอะไร ก็มักจะถูกชลธีร์ขัดขวางหรือทำลายอยู่ตลอดเวลา กลับกันไม่ว่าข้าวฟ่างจะไม่ชอบหรือไม่อยากที่จะทำ ก็มักจะถูกชลธีร์บังคับข่มขู่และออกคำสั่งให้ข้าวฟ่างทำตามอยู่เสมอ แม้ว่าข้าวฟ่างจะปฏิเสธก็ตาม

“ข้าวขอร้องเถอะนะครับคุณชลธีร์ มันเป็นของขวัญที่มีค่าสำหรับเขามาก ๆ เลยนะครับ มันไม่ใช่แค่หนังสือเล่มหนึ่งหรอกนะครับ แต่มันเปรียบเสมือนหัวใจของข้าว เเละที่สำคัญตาของข้าวก็อุตส่าห์เก็บเงินซื้อมันมาให้กับข้าว” ใบหน้าสวยเเปดเปื้อนน้ำตาอีกครั้ง

“ไม่” ร่างสูงตอบกลับเพียงสั้น ๆ แต่มันกลับกลายเป็นวาจาแสนร้ายกาจ​ ราวกับมีมีดอันแหลมคม​ที่กรีดหัวใจของข้าวฟ่างให้เเหลกสลายออกเป็นชิ้น ๆ

“คะ คุณธีร์ ข้าวไหว้ล่ะครับ ให้หนังสือข้าวคืนเถอะ” ข้าวฟ่างพนมมือขึ้นด้วยความหวาดกลัว แต่กลับไร้ความเห็นใจจากอีกฝ่าย

“ฉันว่าเเค่ไหว้มันไม่พอหรอกนะ ข้าวฟ่าง” แววตาสีเมล็ดกาเเฟแฝงความรู้สึกเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นให้ร่างบางเห็นอย่างน่าขนลุกราวกับว่ากำลังจะเกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้นอย่างไรอย่างนั้นเลย

“ละ เเล้ว… ขะ ข้าวต้องทำยังไงครับ คุณธีร์ถึงจะพอใจ” ข้าวฟ่างเอ่ยถามด้วยแววตาอ้อนวอน ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีกับตัวเองอีกครั้ง แม้ในใจลึก ๆ เเล้วข้าวฟ่างจะรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้ที่คนอย่างชลธีร์จะปล่อยข้าวฟ่างไปง่าย ๆ เพราะแววตาของเขามันฟ้องอยู่ตลอดเวลา ว่าเขาจงเกลียดจงชังข้าวฟ่างมากเพียงใด

“ก็กราบเท้าฉันยังไงล่ะข้าวฟ่าง” ชลธีร์เอ่ยคำพูดอย่างไร้ยางอายเพื่อบีบบังคับ​คนตรงหน้าให้ทำตามคำสั่งของตน

.... 

“ข้าวอยากให้ลูกชื่อพลอย” ข้าวฟ่างเอ่ยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ กลัวว่าอีกคนจะโกรธ​เหมือนครั้งก่อน ๆ 

“เธอเป็นใคร กล้าดียังไงถึงได้มาตั้งชื่อลูกของฉัน หึ ชื่อพลอยเหรอ ไม่เหมาะสมกับลูกฉันเลยสักนิด” ชลธีร์พูดจบก็เบือนหน้า​หนีไปทางอื่นด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันมาจ้องมองร่างบางที่กำลังกลัวเขาจนตัวสั่น

.....

“คุณพ่อคะ คือว่า…พลอยเเค่อยากถามอะไรหน่อยน่ะค่ะ คุณพ่อเลิกทำงานก่อนได้ไหมคะ พลอยอยากรู้ว่า… เเม่ของพลอยเขาเป็นใครเหรอคะ” น้องพลอยเอ่ยถามบิดาด้วยความที่สงสัยมานาน เพราะเธอไม่เคยเจอแม่ของตนเองเลยตั้งแต่จำความได้ และชลธีร์เองก็ไม่เคนพูดถึงเรื่องนี้ด้วย

“ทำไมอยู่ ๆ น้องพลอยถึงถามเเบบนี้ล่ะคะ” ชลธีร์หยุดทำงานเเละหันหน้ามาสบตากับน้องพลอยในทันทีด้วยความสงสัยที่มีไม่แพ้กัน

“วันนี้คุณครูเขาให้การบ้านมาค่ะ พลอยต้องวาดรูปครอบครัวของตัวเอง เเล้วเพื่อนคนอื่นเขาบอกว่าเขาจะวาดพ่อกับเเม่ เเต่ว่า… เเต่ว่าพลอยไม่มีเเม่เลยไม่รู้ว่าจะวาดใครลงไปอีก” น้องพลอยสีหน้าเริ่มเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเอ่ยถึงมารดาของเพื่อนที่โรงเรียน

“แต่น้องพลอยก็ยังมีพ่อนี่คะ แถมยังมีคุณปู่ของน้องพลอยด้วยอีกคน ไม่เห็นต้องวาดใครลงไปอีกเลย เเค่นี้ก็พอเเล้ว” ชายหนุ่มพูดปลอบประโลมลูกสาว แม้ลึก ๆ ในใจของเขาเองก็เสียใจเป็นอย่างมาก

“เเต่ว่า… พลอยอยากเจอเเม่สักครั้ง พลอยขอเเค่ครั้งเดียวก็ได้ค่ะ พลอยคิดถึงเเม่ทุกวันเลย คุณพ่อไม่คิดถึงคุณเเม่เหรอคะ” คำถามของเด็กน้อยทำให้ชลธีร์ถึงกับหน้าชา

......​

“อยากรู้ไหมว่าทำยังไงเเล้วข้าวจะหายโกรธ”

“อยากรู้สิ เธอจะให้ฉันทำอะไร ฉันยอมทำหมดทุกอย่างเลย”

“คุณธีร์พูดเเล้วนะครับว่าทำได้ทุกอย่าง ถ้างั้นก้มลงกราบเท้าข้าวสิครับ เหมือนที่ข้าวก้มกราบเท้าของคุณธีร์”

“......”

“ทำไมครับ ไม่กล้าล่ะสิ”

ร่างสูงไม่พูดอะไรเลย เขายอมรับความจริงเพราะว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่เขาเป็นคนทำมันเองเขาต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง ร่างสูงก้มลงกราบเท้าข้าวฟ่างท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่อยู่ในสนามบิน รวมถึงเเอบมีบางคนถ่ายคลิปถ่ายวิดีโอเอาไว้อีกด้วยเนื่องจากเขาเป็นคนมีชื่อเสียงทำให้หลายคนจำหน้าก็ได้ ข้าวฟ่างต้องตกใจเพราะว่าเขายอมทำจริง ๆ เเต่ในใจก็รู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อยที่สามารถบังคับคนอย่างชลธีร์ได้

“หายโกรธฉันเเล้วใช่ไหม” ชลธีร์เงยหน้าขึ้นมาเพื่อเอ่ยถาม แต่ทว่าข้าวฟ่างกลับเดินหนีโดยไม่สนใจเขาเลย ถึงเเม้ว่าจะมีความอายอยู่บ้างเเต่ถ้าไม่ทำเขาคงไม่ได้เจอข้าวฟ่างอีกเลยเขาจึงยอม

*คำเตือน​*
เนื้อหาตอนกลางเรื่องมีเนื้อหาที่บีบคั้น​มาก ๆ โปรดเตรียมทิชชู่​ไว้ข้าง ๆ ด้วยค่ะ ด้วยรักและหวังดี
นิยายเรื่องนี้ดราม่าค่อนข้าง​หนัก นายเอกใสซื่อมาก อาจทำให้เกิดรำคาญ​ใจได้
*อ่านจบแล้วถ้าหากชอบ เนื้อหาดี ถูกใจ ฝากกดหัวใจ 5 ดวงเพื่อเป็นกำลัง​ใจให้ไรต์ด้วยนะคะ ขอบคุณ​ทุกการ​สนับสนุน​มาก ๆ เลยค่ะ *