ยอมพี่แต่แรกก็สิ้นเรื่อง(+2 ตอนพิเศษ)

เปรมลูกชายคนเดียวของพ่อปราปต์วิศวกรวัยกลางคน คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวทำแต่งานจนต้องฝากลูกไว้กับเพื่อนบ้านอย่างพ่อพร้อมเจ้าของอู่ซ่อมรถที่อยู่ข้างๆ กัน ด้วยความที่พ่อพร้อมก็มีลูกชายวัยไล่เลี่ยกันอย่างน้องเพียวเด็กน้อยแก้มป่องวัยเจ็ดขวบ คุณพ่อทั้งสองเลยยินดีที่จะเลี้ยงทั้งคู่ให้เติบโตไปด้วยกัน แต่ด้วยความที่เปรมเป็นพี่โตกว่าเพียวถึงสองปีเลยชอบวางอำนาจแกล้งน้องอยู่เป็นประจำ นานวันเข้าพ่อพร้อมก็เริ่มทนไม่ไหวจับเพียวส่งเรียนมวยไทยเพราะหวังว่าลูกชายตัวเองจะพอสู้เปรมได้บ้าง

“พ่อ!! พี่เปรมจะหอมแก้มเพียวอีกแล้ว!!!” เสียงตะโกนดังลั่นอู่ทุกครั้งที่เพียวกลับจากโรงเรียน

“แต่ก่อนแกล้งแย่งของเล่นพอโดนลูกกูสู้กลับแล้วมาแต๊ะอั๋งลูกกูเหรอไอ้เปรม!” พ่อพร้อมทั้งบ่นทั้งเดินหน้าตั้งตรงไปหลังบ้าน

“เปรมทำอะไรน้อง”

“น้องแก้มแดงเปรมแค่จะเช็ดให้”

“ผ้าเช็ดหน้าก็มีหรือไม่ก็เอามือเช็ดก็ได้”

“ก็น้องตัวหอมนี่น้าพร้อม”

“อยากหอมก็ขอน้องดีๆ เพียวเช็ดน้ำตาก่อนลูก” หันไปพูดกับเปรมเสร็จก็ดึงลูกชายตัวน้อยมาเช็ดน้ำตาออกให้

“เพียวไม่เล่นกับพี่เปรมแล้ว ฮึก”

“น้องโกรธแล้วเห็นไหม เปรมกลับบ้านก่อนไปเดี๋ยวน้องหายโกรธน้าพร้อมจะเรียก”

“แต่…ก็ได้ครับ” โดนน้าพร้อมว่าเสียงดุเปรมก็รีบวิ่งกลับบ้านไปหาพ่อตัวเอง แต่ไม่นานก็กลับมาใหม่พร้อมขนมถุงใหญ่

“เปรมไปง้อน้องก่อนนะครับน้าพร้อม” โชว์ขนมของโปรดคนน้องให้น้าพร้อมดูเสร็จก็รีบวิ่งเข้าบ้านไปหาเพียวที่นอนดูการ์ตูนอยู่

“พรุ่งนี้ต้องไปแล้วเจ้าเปรมคงเหงาแย่”

“เพื่อหน้าที่การงานเพื่อความสบายในวันข้างหน้ายังไงก็อดทนละกันกรุงเทพกับระยองไม่ไกลกันหรอก ว่างๆ ก็พาเจ้าเปรมกลับมาเยี่ยมกูบ่อยๆ ละกัน”

“มึงเองก็เหมือนกันว่างๆ ก็พาเจ้าเพียวไปเที่ยวระยองบ้าง เด็กๆ คงคิดถึงกันแย่ปกติเล่นด้วยกันทุกวัน”

--- ผมไม่รู้ว่าเขาใช่พี่เปรมของผมหรือเปล่า แต่มันก็มีหลายองค์ประกอบที่ทำให้ผมสับสน พอถามไปตรงๆ เขาก็บอกไม่รู้ แต่พฤติกรรมเขามันก็น่าสงสัยจนผมอดคิดไม่ได้หรือความจริงแล้วเขาจะจำผมไม่ได้ ---