นักดนตรีหลงยุค #น้องเวยสายเปย์ เล่ม 2

ซิงเหวิน นักเล่นดนตรีอัจฉริยะผู้มีใจรักมั่นต่อบุคคลอันไม่สมควร เพื่อรักนั้นยอมถวายทุกสิ่งแม้กระทั่งร่างกายและลมหายใจ

เป็นหมากให้ชักจูงและเขี่ยทิ้งด้วยความเต็มใจ

แม้กระทั่งยามวาระสุดท้ายยังยิ้มรับจอกยาพิษจากหญิงเคียงบรรลังก์พร้อมกล่าวสรรเสริญ



ท่านจะทรงเป็นฮ่องเต้ที่ถูกกล่าวขานราวสมมุติเทพอันดีงามที่สุดในประวัติศาสตร์

อักษรที่บรรจงเขียนยังสลักจำราวเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน


เราสองจะได้พบกันอีกคราเป็นแน่ ทว่าตอนนี้ข้าจำต้องขอล่วงหน้าไปก่อนท่าน

....รักของ'เรา'ทุกภพชาติ




ตั่งนอนนุ่มดั่งปุยเมฆ เครื่องเรือนแปลกตายากพบเห็น และสภาพที่อยู่เล็กแคบเท่าหนูดิ้นตาย ... นี่มันที่ไหนกัน!?!
รัชศกเหว่ยหยางปีที่ยี่สิบ อดีตนักเล่นดนตรีได้รู้จักบัตรประชาชน บะหมี่ และรถไฟฟ้าเป็นครั้งแรก...



ซิงเหวินยกมือลูบคางพลางมองสำรวจ ตู้กดน้ำ ตั้งแต่ส่วนบนจรดส่วนล่างอย่างพินิจพิเคราะห์ เท่าที่ศึกษาผ่านความทรงจำหยางเวยมาอย่างหนักหน่วงทำให้บุรุษหลงยุคทราบว่าสิ่งตรงหน้าสามารถคาย น้ำกระป๋อง ออกมาหลังจากใส่เบี้ยเข้าไปจำนวนหนึ่ง

...

แม้จะเข้าใจแต่เมื่อปฏิบัติจริงกลับยากกว่าที่คิด ในเมื่อใส่เบี้ยไปตั้งมากมายแต่เหตุใดถึงไม่มีเจ้ากระป๋องออกมาสักอัน หรือนี่จะเป็นกลโกงของคนยุคสมัยนี้กัน ช่างแยบยลและโหดร้ายต่อคนยากจนเหลือเกิน


และในปีที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ บุรุษหลงยุคได้รู้จักกลโกงเป็นครั้งแรก???