มนตราเม็ดทราราย

อยากจะถามตัวเองเหมือนกันว่า รักเด็กสาวผู้ต่างวัยคนนี้เข้าแล้วหรือ ชนิดที่ชาตินี้ทั้งชีวิตจะรักใครไม่ได้อีกแล้ว รักจนหมดหัวใจ ทุกสี่ห้องของหัวใจ คงจะแบ่งปันให้ใครไม้ได้อีกแล้ว ยอมแม้กระทั่งจะสละภรรยาอีกสามคนตามสิทธิ์ของชาวมุสลิม ขอเพียงหนึ่งเดียวคือเธอเท่านั้นก็พอ จะรักเธออย่างไม่มีวันเสื่อมคลาย สายตามองไปที่เธอนับตั้งแต่วันแรกที่ได้พบจนถึงวันสุดท้ายของลมหายใจ เพียงแค่ให้เธอมีใจให้เขาบ้างสักนิดหน่อยก็พอแล้ว เธอไม่จำเป็นที่ต้องมารักเขาจนหัวปักหัวปำหรอก เพียงแค่ไม่ปฎิเสธเขาเหมือนวันแรกก็เพียงพอแล้ว พิษรักเล่นงานหนัก ปฏิบัติการไขว่คว้านางมาแนบกายคลายเหงา อยู่อย่างอ้างว้างบนผืนทรายมาเนิ่นนาน ถ้ามีเธออยู่เคียงกาย ความเหงาเปล่าเปลี่ยวคงจะลดลงบ้าง ==============> [


แอนนา แมรี่ ยืนหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ตรงเคาท์เตอร์ ที่สนามบินคูเวต สาวสวยอยู่ในชุดกระโปรงยีนส์สั้นจู๋ เสื้อสายเดี่ยวแขนสปาเก็ตตี้สีอ่อน เสื้อยีนส์ที่สวมคลุมไว้ ถูกโยนไว้ที่กระเป๋า แว่นตาสีดำยัดใส่ตรงกลางระหว่างร่องอก ใบหน้าสีชมพูสุกเปล่ง เพราะความร้อนอบอ้าวระอุ กำลังโต้เถียงกับพนักงานของสายการบินฉอดๆ อย่างไม่ลดราวาศอก เพราะโมโหสุดขีดที่มาไม่ทันเครื่อง
"ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะ ที่ไฟล์ที่คุณต้องการบินต่อไปยังประเทศไทย อยู่ลานบินกำลังจะบินขึ้นแล้ว คุณมาช้าไปหนึ่งนาที"
"แค่หนึ่งนาที!! คุณจะไม่อนุโลมบ้างเลยรึไงค่ะ" แอนนาแมรี่ ส่ายหน้าสวยไปมา ให้ตายเถอะ เธอหลับในไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน มาสายตั้งหนึ่งนาที
"มาสาย ไม่ว่า จะหนึ่งวินาที หรือ หนึ่งนาที ก็มาสายเช่นกันค่ะ" พนักงานสาวชาวอาหรับ ตอบอย่างสุภาพเพราะหน้าที่ ต้องสะกดอารมณ์เอาไว้พยายามพูดจาอย่างนอบน้อมที่สุด งานยิ่งหายากอยู่ เธอเองไม่อยากจะโดนตำหนิจากเบื้องบน ลูกค้าคือพระเจ้า ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ความผิดของพนักงานผู้น้อยอย่างเธอ แต่ก็อยู่ในฐานะลูกจ้าง ผิดทั้งขึ้นทั้งร่องอยู่ดี ถ้าไม่งั้นคงไม่ยอมขนาดนี้
"นี่คุณ ที่นี่มันกลางทะเลทรายนะ จะให้ฉันไปประเทศที่สองได้อย่างไรกัน ตั๋วเครื่องบินก็จ่ายไปหมดแล้ว ไม่ทราบว่าเที่ยวบิน เที่ยวต่อไป ฉันต้องเสียเวลานานเท่าไหร่ กับเรื่องสนุกของคุณเรื่องนี้" ทั้งที่เรื่องไม่สนุกอย่างที่พูดแต่มันเหลืออดเกินกว่าจะทน
"คุณต้องรออีกพรุ่งนี้ตอนค่ำค่ะ จะเป็นเวลาเดียวกันกับไฟล์ที่คุณพลาดไปค่ะ" พนักงานสาวตอบแบ่งรับแบ่งสู้
"หา! อะไรกันคะคุณ แล้วคืนนี้ฉันจะไปนอนที่ไหน" เป็นสาวเป็นนางคงไปไม่ได้ต้องนอนถึงเช้าตามม้านั่งรอเครื่อง โอ๊ยถ้ารู้อย่างนี้จะไม่เข้าห้องน้ำเสียยังดีกว่า ก็เพราะหลับในไปนิด ยังดันมาท้องเสียอีกนี่แหละ ทำให้เธอต้องพลาดเที่ยวบินที่สำคัญที่สุดไป เคยมีผู้ติดตามคอยตรวจสอบตารางแผนการของชีวิต พอมาบินเดี่ยวคิดว่าจะเอาตัวรอด ที่แท้แค่เที่ยวบินยังไม่มีปัญญาจะช่วยตัวเองได้
แอนนาแมรี่สามารถพูดได้หลายภาษา ไทย เยอรมัน อังกฤษ ฝรั่งเศส สเปน เพิ่งจะจบปริญาเอกสายแพทย์ศาสตร์ ต้องการที่จะเดินทางไปพบญาติพี่น้องฝ่ายแม่ กว่าจะเรียนจบเลือดตาแทบกระเด็น พอมาเจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดอย่างนี้ ยิ่งท้อใจ "คุณ แล้วฉันจะหลับนอนที่ไหนล่ะคืนนี้?"
"สนามบินของเราเล็กไม่ใหญ่พอที่จะมีโรงแรมอยู่ข้างใน คุณต้องเข้าไปในตัวเมืองหาโรงแรมดีๆ พักเอง ด้วยงบส่วนตัวของคุณเพราะไม่ใช่ความผิดพลาดของสายการบินค่ะ" พนักงานสาวคนเดิมเริ่มชี้แจงให้สาวสวยเข้าใจ ไม่รู้เพราะอะไร แม่สาวคนสวยจากเมืองศิวิไลซ์ถึงเข้าใจอยาก หรืออาจจะไม่ต้องการเข้าใจก็ได้ อย่างว่าล่ะนะ ชาวตะวันตก คิดแต่ว่าตัวเองมาจากประเทศที่พัฒนาแล้ว เห็นชาวอาหรับอย่างเธอเป็นเพียงแค่ฝุ่นละอองไป
มองลอดออกไปจากกระจกใส เห็นเครื่องบินลำที่เธอจะไปด้วย ได้บินพุ่ง
ขึ้นสู่ท้องฟ้า มันน่าเจ็บใจนัก บินหายไปต่อหน้าต่อตา ยิ่งมองยิ่งเจ็บจี๊ดในส่วนลึก ส่งสายตาละห้อย
ตู๊ด!
กรี๊ดๆๆๆ เสียงร้องดัง
ชุลมุนวุ่นวาย จนฟังไม่เป็นภาษา
คละกับเสียงร้องไห้ของเด็กเล็ก เสียงกรีดร้องของผู้หญิง
ปั้งๆๆๆ เสียงกระสุนดังรัวกระหน่ำหลายนัด จนนับไม่ถ้วน
"อุ๊ย!! " แอนนา แมรี่ ตกใจส่งเสียงออกมาพอๆ กับคนอื่นที่อยู่ในบริเวณนั้น
"อุ๊ฟฟ!! อื้อๆๆๆ" แอนนา แมรี่ ถูกมือใหญ่จากหนุ่มปริศนามาปิดปากเอาไว้ ไม่สามารถพูดออกมาเป็นภาษาคนที่เข้าใจได้
"เงียบๆ ถ้าไม่อยากจะเป็นศพเฝ้ากลางทะเลทรายแห่งนี้" ถึงจะเป็นสนามบินนานาชาติก็ตาม แต่ตั้งอยู่กลางทะเลทราย มองไปทางไหนมีแต่เม็ดทราย ชายนิรนามคนเดิมกล่าวตักเตือนแม่สาวเลือดผสมเอเชียตะวันตก แต่ดูอย่างไรก็ไม่ออกมาทางเอเชียเลยสักนิด รูปร่างผิวพรรณออกมาทางยุโรปตะวันตกมากกว่า ถ้าไม่บอกหรือสืบเสาะดูก็ไม่รู้ว่าเธอ เป็นสาวเลือดผสมไทยเยอรมัน
"ไม่ต้องตกใจ ข้ามาดี มาช่วยป้องกันภัยให้คุณ" ชายร่างใหญ่นอนทับร่างบอบบางจนมิดร่าง ถึงเธอจะเป็นคนสูงในที่นี่ดินแดนอาหรับแต่ชายแปลกหน้าคนนี้ยังสูงกว่าเธออยู่ดี
จะบอกเธอว่าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และได้ยินทุกถ้อยคำ รับทราบถึงปัญหาของเธอด้วย ตอนแรกแลเห็นข้างหลังอยู่ไวๆ กำลังจะบินไปที่พระนครของตนอยู่แล้ว สะดุดตาเป็นพิเศษตรงผมสีทองสุกอร่ามโดดเด่นกว่าใคร ข้างหลังหุ่นดีสมส่วน รูปร่างหน้าตา มีความพึงพอใจใน เสน่ห์หา จึงเป็นเหตุให้เดินเข้าใกล้ ยิ่งสวยกว่าที่คิด ตกตะลึง นึกไม่ถึงว่าสตรีเชื้อชาติตะวันตกคนนี้จะสวยเซ็กซี่ ชนิดใครเดินผ่านต้องหันกลับมามองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตะลึงราวกับว่าเธอเป็นซุปเปอร์โมเดลชื่อดังของโลกทีเดียว
ปั้งๆๆ เสียงกระสุนหลายนัดรัวไม่ยั้งมือ ความตึงเครียดเขามาครอบคลุมพื้นที่ ทุกคนต่างก็รักตัวกลัวตายกันทั้งหมด
"ฮือๆ ฉันกลัวจังเลย" แอนนา แมรี่แทบจะร้องไห้ออกมา ไม่รู้ว่าวันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่สิบสาม คืนปล่อยปีศาจ แม่มดออกล่าเนื้อมนุษย์ ไม่ใช่การเริ่มต้นที่ดี ท่ามกลางดงกระสุนชัดๆ
"จุ๊ๆ ไม่ต้องตกใจกลัว ผมจะคุ้มภัยให้คุณเอง" ชายแปลกหน้าสวมชุดดำโพกผ้ามัดหัวสีเดียวกัน ปลอบใจเธอ ร่างผิวขาวอมชูมพูแก้มระเรื่อ
"ฉันไม่รู้จักคุณมาก่อนแล้วจะให้เชื่อใจได้อย่างไรกันล่ะ เราอยู่ต่างเชื้อชาติต่างเผ่าพันธุ์อยู่แล้ว แน่นอนความคิดต่างกัน ฉันก็ยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อคุณเลย" ผู้ที่นอนราบอยู่ใต้ร่างใหญ่ เอ่ยเสียงแผ่วเบาหวิว
" มูลฮาเหม็ด ฮาฮาชัง แห่งบูลเนียร์เซีย ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปเรารู้จักกันแล้วนะ หายกลัวยัง? ผมเองก็ยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยไม่เห็นจะน่ากลัวสักหน่อย" ชายร่างบึกบึนเหมือนคนที่เล่นกีฬาออกกำลังกายฝึกซ้อมอยู่เป็นประจำ
"ฉันชื่อ แอนนาแมรี่ หลุยส์เดินทางมาจากประเทศอังกฤษ กำลังจะต่อเครื่องไปที่ประเทศไทย" หยุดคำว่า ตกเครื่อง เพราะตัวเองหลับในมาช้าไปหนึ่งนาที เครื่องบินโฉบไปต่อหน้าต่อตา
"คุณ ฉันหนัก ตัวคุณหนักยิ่งกว่ากระสอบทรายซะอีก ไปกินช้างมาหรือยังไง?" แอนนาแมรี่เริ่มโวยวาย อยากจะเอะอะให้ดังลั่นแต่กลัวเสียงระเบิด ทั้งกระสุนรัวไม่ขาดสาย บู๊สนั่นไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ
กรี๊ดๆๆ
เสียงหวีดร้องของหญิงสาวอย่างโหยหวน กอดร่างไร้วิญญาณของชายที่นอนจมกองเลือด สังเวยชีวิตอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเขา กลายเป็นเหยื่อไปโดยไม่รู้ตัว
]