คุณหมอเสิร์ฟรัก

*** ขอบคุณทุกช่องทางสนับสนุนค่ะ :) ***

+++ บางบทบางตอน +++
ภูมิระพีฟังคนโน้นคนนี้ซักถามและตอบคำถามอย่างปกติ ทั้งที่ไม่ค่อยมีสมาธิอยากคุยเท่าไหร่ แต่ด้วยมารยาทที่ถูกสอนมาทำให้เขาต้องอดทนอย่างเต็มที่ ชายหนุ่มขยับตัวหลายครั้ง สายตาสอดส่ายมองหาภรรยาซึ่งก็ไม่รู้ว่าไปหลบอยู่ตรงไหน กระทั่งหางตาเขามองเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินผ่านมาพอดี
"คุณสุเทพเชิญทางนี้หน่อยครับ" ทนายความประจำตระกูลหันมองยิ้มร่าเข้ามา มองตาเจ้านายหนุ่มอย่างรู้กัน
"โอ๊ะ! ผมเดินหาคุณหมอตั้งนาน ขอโทษนะครับคุณหญิง ผมขอตัวคุณหมอก่อนนะครับ มีเรื่องจะคุยด้วย"
"คุณป้า คุณแป๋ม ผมขอตัวก่อนนะครับ" โดยที่ไม่ต้องรอให้ใครพูดขัด ภูมิระพีก้าวตามทนายสุเทพออกมาอย่างเร็ว
"เป็นไงครับ ใกล้ระเบิดลงหรือยัง" ทนายสุเทพถามแล้วกลั้นยิ้ม เมื่อเห็นหน้าบิดเบ้ของผู้เป็นเจ้านายเหมือนกินยาขม
"ผมส่งซิกตั้งหลายครั้ง คุณสุเทพแกล้งผม"
"ใส่ร้ายกันชัดๆ ผมก็คิดว่าคุณน่ะอยากคุยกับสาวๆ เสียอีก"
"คุยอะไรล่ะ ผมยังไม่ถ้าอ้าปากอะไรเลย พวกเขาก็รุมถามผมเป็นชุดจนตอบไม่ทัน แล้วไหนล่ะธุระที่จะคุยน่ะ" เขาถามยิ้มๆ เหมือนรู้ทันคนแก่
"จะมีธุระอะไรล่ะครับ ก็รู้ๆ กันอยู่ ถ้าผมไม่เข้าไปดึงออกมา คุณหมอก็คงแสดงสีหน้าชัดกว่านี้"
"แล้วหน้าผมเป็นยังไงล่ะ"
"ก็ใกล้จุดจะหมดความเกรงใจน่ะสิ ดีที่ผมเห็นเสียก่อนก็เลยแกล้งเดินไปแถวนั้น แล้วเนี่ยหนูปิ่นไปไหนล่ะ" ตอนหลังทนายสุเทพถามถึงอีกคน
"ผมกำลังจะถามอยู่พอดีว่าเห็นปิ่นไหม" เขาหันไปมองรอบๆ ห้องเพื่อหาปิ่นมณี กระทั่งเห็นยืนอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่งท่าทีสนิทสนมนั้น มีผลให้ใบหน้าที่กำลังยิ้มหุบแทบไม่ทันแววตาฉายชัดความไม่พอใจก่อนจะเลือนหายไป
"ไม่เข้าไปหาหนูปิ่นหรือครับ" ผู้มากวัยถามเหมือนมานั่งอยู่กลางใจ
"ผมไปอยู่แล้วล่ะ ถ้างั้นขอตัวนะครับ" ภูมิระพีบอกคนข้างตัวแล้วเดินจากไป ทิ้งให้คนแก่มองตามแผ่นหลังกว้างด้วยรอยยิ้ม
ภูมิระพีแสดงออกชัดเจนว่าสนใจปิ่นมณีเกินนายจ้างกับลูกจ้าง เขาพอนึกภาพออกว่า ถ้าครบสองปีเมื่อไหร่ดูท่าว่าหนูปิ่นคงได้อยู่ต่อแน่นอน