ลวงร้ายพ่ายกลิ่นรัก

เพราะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นและเจ็บปวดกับเรื่องราวนั้นเกินใจจะทนไหว สายหมอกจึงเลือกระบายออกไปผ่านการลวงหลอกให้กุลณดาได้เจ็บปวดใจไม่ต่างกัน! เขาทำมันได้จนใจดวงน้อยภินท์พังจากกันไปไกลแสนไกล แต่สองปีต่อมาร่างของเธอก็ปรากฏตัวลงตรงหน้าพร้อมเด็กน้อยฝาแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง!
หนึ่งคู่ตาหวานซึ้งจ้องมองเขาคลอเคล้าหยาดน้ำตาด้วยความหวั่นกลัว อีกหนึ่งคู่ดูกรุ่นโกรธกันเพียงแค่เพิ่งพานพบหน้า แต่ทำไมนะเพียงแค่ได้สบตาหัวใจแกร่งดั่งหินผาก็สั่นไหวอย่างรุนแรงและอยากตระกองกอดทั้งสามร่างไว้ในอ้อมแขน สามร่างที่กรุ่นกลิ่นคุ้นเคยกับใจเขาเหลือเกิน
เหมือนมีลางสังหรณ์บอกกับเขาว่า นอกจากเธอที่เขารักตรงหน้า เด็กน้อยทั้งสองจะเข้ามาทำให้เขาพ่ายแพ้และตกหลุมรักได้ไม่ต่างกัน!

"ทำไมคะ"
เสียงที่หลุดออกมาแผ่วเบาทำให้สายหมอกหันมองคนถาม น้ำใสไหลรินพาดผ่านแก้มใสนั้นทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เขาโกหกหากบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับมัน
สายหมอกให้นึกสมเพชตนเองในใจ แม้แต่ยามนี้ก็ยังคงแคร์เธออยู่ ชายหนุ่มกดความรู้สึกนั้นลึกลงไปในใจ ความเย็นชาในแววตาคือสิ่งที่เขาส่งไปแทน พร้อมเสียงแค่นหัวเราะในลำคอที่ทำให้เธอหันมองหน้ากันนิ่ง ก่อนจะตอบคำถามนั้นของเธอ
คำถามที่คนเช่นเธอน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ
"เพราะแก้มทำกับพี่ก่อน"
สมองของกุลณดาว่างเปล่าไปชั่วขณะ น้ำตายิ่งไหลรินลงมาจนปวดกระบอกตาไปหมด เธอหรือทำเช่นนี้กับเขา ทำอย่างที่เขาทำ ไม่เคยเลย แม้กระทั่งคิดก็ไม่มีความคิดนั้นอยู่ในความคิดของเธอเลยสักนิด
ใจดวงนี้มีแต่ความจงรักภักดี ไม่ว่าจะวันวานหรือวันนี้ ในทุกช่วงเวลาที่มีคำว่า เรา เธอแน่ใจว่ารักเขาจนหมดแล้วทั้งใจ
ดวงตากลมหวานมองเขานิ่ง เธอต้องการคำอธิบายมากกว่านี้
สายหมอกบิดริมฝีปากใส่ เธอแสดงละครได้แนบเนียนเหลือเกิน แต่อย่าหวังว่าจะหลอกเขาได้อีกต่อไป แต่ในเมื่อเธออยากเล่นละคร เขาก็จะเล่นเป็นเพื่อนก็แล้วกัน
"กับขิมตอนแรกพี่พลาดไป มันเกิดขึ้นหลังจากคืนนั้นที่แก้มก็คงพลาดไปเหมือนกัน"
"พี่หมอกพูดอะไรคะ แก้มไม่เข้าใจ" เธอไม่เข้าใจเรื่องที่เขาพูดจริงๆ เธอไม่เคยทำอะไรแบบนั้น อย่าว่าแต่ทำเพราะแค่คิดก็ยังไม่เคย สิ่งที่เขากล่าวหากันทั้งแววตาและคำพูดมันทำให้เธอทนไม่ได้อีกแล้ว
ศีรษะของกุลณดาคล้ายจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ เสียให้ได้ มือของเธอยกขึ้นจับไว้ คงอย่างที่คุณหมอบอก ความเครียดจะเป็นตัวกระตุ้นชั้นดี
"หยุดเสแสร้งสักทีกุลณดา เธอหลอกพี่ไม่ได้อีกแล้ว พี่จะไม่ยอมเป็นไอ้งั่งให้เธอหลอกได้อีก!" สายหมอกอดทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเดินเข้าหาและกระชากเธอเข้ามาใกล้ สองแขนของเธอถูกบีบแน่นเพราะแรงโกรธจากเขา
"พี่หมอก แก้มไม่เข้าใจจริงๆ" กุลณดาส่ายศีรษะไปมา น้ำตาร่วงพรูด้วยเจ็บทั้งกายและใจ มองสบตาเขาอย่างจะให้รู้ลึกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ สายหมอกกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
"เธอมันไม่เคยเข้าใจอะไรเลย! ไม่เคยรู้เลย" ไม่เคยรู้ว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหนกับการกระทำใจร้ายของเธอ
สายหมอกหันหลังให้และผละออกจากกายเธอเมื่อเขากำลังจะอ่อนแอต่อหน้าเธอให้เธอได้สมเพชกันอีกครั้ง ก่อนจะปัดความเสียใจนั้นไปเมื่อมือบางเอื้อมมาจับไว้
เขาสะบัดสัมผัสจากเธอโดยแรงจนมือนั้นหลุดไปอย่างง่ายดาย
กุลณดามองแผ่นหลังกว้างที่เคยอบอุ่นสำหรับเธอเสมอ แต่ตอนนี้เธอเหน็บหนาวเหลือเกินยามมองเขา สองแขนยกขึ้นโอบตัวเอง แต่เธอจะไม่ยอมแพ้หรอก
"พี่บอกแก้มสิคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่หมอก ฮึก"
สัมผัสที่ได้รับจากด้านหลังทำเอาสายหมอกยืนนิ่ง แต่กอดของเธอไม่ได้เพียงพอให้เขาหายจากความทรมานได้ ยิ่งคิดว่ากอดนี้เธอเคยให้ใครบ้างลับหลังเขา เขาก็ไม่ต้องการมันอีกแล้ว
"แก้มทำผิดอะไร บอกแก้มสิคะ โอ๊ย!"
"เธอทำอะไรลับหลังพี่ ต้องให้พี่พูดจริงๆ เหรอฮะ!" สายหมอกบีบแขนเรียวที่เขาเคยทะนุถนอมแน่นอีกครั้ง
กุลณดาแม้จะกลัวใจเขาแต่เธอก็ไม่หยุดค้นหาคำตอบ สมองทบทวนว่าเรื่องอะไรที่อาจทำให้เขาเข้าใจผิดกัน หรือเผลอทำอะไรโดยที่ไม่บอกเขาตรงๆ
ก่อนดวงตาคู่โตจะเบิกกว้าง เมื่อนึกได้ว่ามีเพียงเรื่องเดียวที่เธอพูดกับเขาตรงๆ ไม่ได้เพราะเพื่อนอย่างรัณกรขอเอาไว้
เรื่องของรัณกรไม่ผิดแน่
"ระ รัณเหรอคะ ถ้าเป็นเรื่องรัณแก้มอธิบายได้ รัณเป็นเพื่อน..."
"จนป่านนี้แล้วยังจะโกหกอีก เธอคิดว่าพี่โง่มากใช่มั้ยแก้ม ฮะ! พี่มันโง่ในสายตาเธอมากใช่มั้ยฮะ!" สายหมอกสุดทนกับคำพูดหลอกลวงของเธอ มือเขย่าร่างของคนตรงหน้าจนหัวสั่นหัวคลอนไปหมด
"ฮึก ฮือ พี่หมอกขา แก้มเจ็บ"
จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องสะอื้นจากเจ้าของร่างจึงพลันได้สติ เขาปล่อยร่างเธอลงและเป็นผลให้ร่างบอบบางนั้นร่วงลงกับพื้นห้องทันที
"กลับไป และอย่ามาให้พี่เห็นหน้าอีก"
"ไม่เอา! ไม่เอาแบบนี้นะคะพี่หมอก ฮึก ฟังแก้มก่อนนะ ได้โปรด เรารักกันไม่ใช่เหรอคะ"
"ใครจะรักผู้หญิงมักมากแบบเธอลง!" สายหมอกตวาดออกไปอย่างหมดความอดทน เขาทนไม่ได้ที่จะเป็นคนโง่ให้เธอหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้ได้อีกแล้ว
"พี่หมอก ไม่เอาอย่าพูดแบบนี้ ฮือๆ" กุลณดากระถดกายเข้าหาเขา แต่สายหมอกกลับขยับกายหนีและสาดถ้อยคำใจร้ายใส่เธอทันที
"ฉันกำลังจะหมั้นกับขิม เราตกลงกันแล้ว"
คล้ายว่าโลกนี้มืดมิดลงทันใดกับความจริงที่เขาบอกกัน
"ไม่จริง พี่หมอกโกหก!" ดวงตาคู่หวานสบตาเขาอย่างหวาดหวั่น ใบหน้าส่ายสั่นด้วยไม่อาจยอมรับความจริงนี้ได้
สายหมอกเหยียดยิ้มร้าย ก่อนจะสบมองดวงตาฉ่ำน้ำตรงหน้า แล้วจับปลายคางของเธอให้ช้อนมองกันชัดๆ
"สบายใจที่จะคิดแบบนั้นก็เชิญเลย"
เพียงเท่านั้นเสียงร้องไห้โฮก็ดังก้องไปทั้งห้อง

________________________

โมเมนต์ (ไม่) ประทับใจระหว่างคุณพ่อและสองแฝด
"คุณแม่ขา ช่วยขวัญด้วย!"
เสียงร้องให้ช่วยดังจ้าของลูกน้อยจากทางห้องพักที่ดังมาทำให้กุลณดาเบนปลายเท้าวิ่งไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว รวมทั้งเด็กชายที่กำลังแกะกล่องจิ๊กซอว์รอน้องสาวด้วยเช่นเดียวกัน เวลาทิ้งของเล่นอย่างไม่ไยดี เพราะสำหรับเขาแล้วไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่าคุณแม่และของขวัญ
และไม่เว้นแม้แต่พนักงานอย่างน้ำอิงที่รีบฝากงานกับสายใจไว้ให้ดูไปก่อน
แล้วภาพที่เห็นก็ทำเอาดวงตาทุกคู่เบิกกว้าง
"ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี้นะคะ!"
เสียงที่ดังมาจากด้านหลังตนทำให้สายหมอกหลุดจากภวังค์ เขาปล่อยร่างเล็กป้อมที่ร้องไห้ทันที
หัวใจแกร่งเต้นถี่ยามจ้องมองเด็กหญิงตัวน้อยโผเข้าหาคนที่เธอเรียกว่า คุณแม่ และเธอคนนั้นคือคนที่ทำให้ใจเขาเต้นแรงได้เสมอ ไม่เว้นแม้กระทั่งในยามนี้
คนที่เขาคิดถึงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เธอเรียกเด็กหญิงตัวน้อยว่า ลูก อย่างนั้นหรือ
ร่างของสายหมอกก้าวเข้าหาร่างนั้นที่ปลอบลูกอยู่ช้าๆ สองตาปริ่มน้ำของเขาจ้องมองเธอคนตรงหน้าที่เป็นดั่งกับภาพฝันที่เขาโหยหาอยู่ในทุกคืนวัน
และสายหมอกก็ทำในสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิด!
"ปล่อย! ปล่อยฉันนะ!" กุลณดาตกใจไม่น้อยในตอนที่ถูกกอดทั้งที่เธอมีลูกน้อยอยู่ในอ้อมแขน แต่เธอไม่กล้าดิ้นเพราะลูกอยู่กับเธอ
"ปล่อยคุณแม่นะ นี่แน่ะๆ!" เด็กชายเวลาไม่รอช้าที่จะปกป้องคุณแม่และน้องสาวตน เด็กชายทุบตีคุณลุงแปลกหน้าที่กอดคนที่เขารักและหวงห่วงที่สุด ทั้งหยิกแขนทั้งทุบบนท่อนแขนแกร่งไม่ลดละ
"ฮือๆ!"
เสียงของน้องยิ่งดังขึ้น นั่นทำให้เวลาหมดความอดทนจนต้องใช้ไม้ตาย!
ทุกอย่างดูอลหม่านไปหมด และทุกสิ่งอย่างก็หยุดลงเมื่อ
"โอ๊ย!" สายหมอกร้องขึ้นเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดตรงท่อนแขน เขาปล่อยร่างของสองแม่ลูกออกทำให้เธอถอยห่างไปหลายก้าว มองที่มาของความเจ็บ เขาพบว่าเป็นรอยกัดบนท่อนแขนของตน
"อย่ามาแตะคุณแม่นะ!" เด็กชายตัวน้อยหันหน้าไปเผชิญกับคุณลุงแปลกหน้าที่จ้องมองมาที่ตนเช่นกัน เขาประจันหน้าอย่างไม่นึกกลัวเกรงอีกฝ่าย ทั้งยังกางแขนน้อยๆ ออกกว้างบังร่างของน้องและคุณแม่ไว้อย่างปกป้อง
เด็กชายทำอย่างที่คุณลุงตรีทัศน์เคยสอน แม่และน้องคือคนที่เขาจะต้องปกป้อง คุณลุงสอนสั่งมาตั้งแต่ยังจำความได้ ถึงจะบอกว่าการใช้กำลังทางร่างกายเป็นสิ่งสุดท้ายก็ตามแต่ก็ถือว่าเขาไม่ผิด ก็คุณลุงตรงหน้ารังแกแม่กับของขวัญก่อนนี่นา
สายหมอกหัวใจเต้นรัวแรงยามสบดวงตาคู่นี้ตรงหน้า ก่อนจะมองทั้งสามร่างให้เต็มตา หัวใจของเขาพลันเต็มตื้นยามได้จ้องมองทั้งสามคนในสายตา
ความรู้สึกอยากตระกองกอดร่างของทั้งสามคนไว้นี่มันคืออะไรกัน!
"มะ แม่เหรอ" เขาทวนคำถามของเด็กชายอย่างคนเลื่อนลอย


นวนิยายเรื่องนี้เป็นนวนิยายลำดับที่ 3 จากชุดพ่ายรักค่ะ ลำดับที่ 1 กลมารพ่ายรัก ลำดับที่ 2 กลร้ายพ่ายฤทธิ์รัก และลวงร้ายพ่ายกลิ่นรัก เรื่องนี้ค่ะ ^^ *นักอ่านสามารถอ่านแยกกับเรื่องอื่นในชุดได้ พระนางแค่รู้จักกัน ไม่ได้แต่งต่อกันแต่อย่างใดค่ะ*

*มีรูปภาพประกอบในเล่มทั้งแบบจิบิและแบบสเกลและภาพอื่นๆ รวมทั้งหมด 5 รูปค่ะ :) ฝากเอ็นดูพี่หมอกกับแก้ม และสองแฝด น้องเวลาแฝดพี่ ของขวัญตัวน้อยแฝดน้องและน้องนุชคนสุดท้องในตอนพิเศษด้วยนะคะ ขอบคุณที่สนับสนุนไรต์ตัวน้อยๆ คนนี้เสมอค่ะ ^_^