หนียังไงให้พ้นตัวเอก (จบ)

"งั้นหนูไหว้ทั้งสองคนก่อนนะลูก คุณมารุตกับคุณสุคนธา ทั้งสองคนเป็นคู่ค้าของปะป๊านะคะ" เพ้นท์หันมองทางทั้งสองคนที่กำลังส่งยิ้มให้ตัวเองก่อนที่เพ้นท์จะยกมือไหว้ทั้งสองคน
'ชื่อคุ้นๆ แฮะ'
"สวัสดีลูก"
"สวัสดีจ้ะทั้งสองคน ส่วนนี่ลูกชายของดิฉันเองค่ะ ชื่อสิบทิศ อายุน่าจะมากกว่าน้องพราวด์กับน้องเพ้นท์ ส่วนลูกสาวดิฉันชื่อม่านฟ้า อายุน่าจะเท่าน้องพราวด์นะคะ" หลังจากมารุตและสุคนธารับไหว้เพ้นท์ สุคนธาก็เคยแนะนำลูกชายคนโตของเธอและลูกสาวให้รู้จัก
"!!!"

...


"เจ้าจอมครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" เพ้นท์มองหน้าคนที่เอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มหวานบาดใจดูเข้ากับใบหน้าน่ารัก ใสซื่อเหมือนตุ๊กตาของเจ้าตัว ใครมองดูเป็นต้องหลงใหล 
'หลงใหลพ่องมึงสิ! ไอ้!! เหี้ย!! นี่มันนายเอก!!!! ไป!! ทุกคนหนีไป!!!'


....


"กลัว?"
ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามคนที่นั่งทำหน้าเลิ่กลั่กใบหน้าสวยขึ้นสีแดงก่ำจนลามไปที่ใบหู ร่างสูงส่งเสียงหัวเราะในลำคอ ร์เห็นตั้งแต่ที่เด็กแสบเผลอจ้องที่รอยสักของเขาบนอกก่อนที่หน้าสวยๆ นั่นแดงระเรื่อขึ้นราวกับคนเป็นไข้แล้วแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาอยากแกล้งต่ออีกสักหน่อยยิ่งเห็นหน้าแดงๆ นั่นดูน่าแกล้งไม่น้อยเลย
"บะ บ้า! กลัวไรล่ะ! ไม่มีเหอะ!"
เพ้นท์ที่หน้าแดงลามไปยันคอขาวขยับตัวนั่งกอดอกหลังตรงพยายามเก็บอาการของตัวเอง เมื่อครู่เขาเผลอจ้องรอยสักที่แผ่นอกแกร่ง ใจของเขาก็เต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ รอยสักที่โผล่ออกมาเห็นได้ชัดตอนที่อีกคนนั่งลงมันเป็นรูปมังกรและจากเสื้อที่เปิดออกนั้นเขาคิดว่ามันอาจจะไม่ได้มีแค่ตรงหน้าอกแน่ๆ วูบหนึ่งเขาคิดว่าตาลุงนี่เท่จัง แต่เมื่อได้สติเขากลับต้องขยับตัวห่างอีกคนไม่งั้นอีกฝ่ายต้องได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่แทบทะลุออกมาจากอกแน่ๆ
"หึ"
"นี่ กลับได้ยะ เฮ้ย!" เพ้นผงะถอยหลังทันทีที่ร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบชิด มือหนาอีกข้างคร่อมลงข้างตัวของเพ้นท์จนไร้ทางหนี 
"ใครบอกจะกลับ หืม" ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าสวยเด็กแสบที่กำลังเบิกตากว้างมองมาที่ตนกลิ่นแอลกอฮอล์และผลไม้จากปากเล็กๆ นั่นทำให้วิคเตอร์แทบปั่นป่วน
'อ่า เด็กแสบนี่จะทรมานเขารึไงกัน'
แต่คงไม่ต่างอะไรกับเพ้นท์ในตอนนี้แม้ในหัวของเพ้นท์จะค้านแต่ร่างกายกลับไม่ยอมฟังคงสั่ง ในใจเขากับกู่ร้องว่าคนตรงหน้ามีเสน่ห์แค่ไหนยิ่งกลิ่นเหล้าวิสกี้ราคาแพงที่ลอยออกมาพร้อมลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดใบหน้าของเพ้นท์ ร่างเพรียวสั่นเทาแต่ไม่ใช่จากความกลัวแต่เป็นเพราะความเร่าร้อนจากดวงตาคมกริบที่แสนเร่าร้อนของคนตรงหน้าต่างหาก นั่นทำให้เพ้นท์ตะโกนร้องในใจว่าเสน่ห์ที่มากล้นเหลือของคนที่เขาสบประมาทว่าแก่อยู่ตลอดตอนนี้มันแทบจะหลอมละลายเขาผ่านทางสายตาได้เลย
'เหี้ย!! ยิ่งกว่าพระเอกอีก!! เกิดมาเพื่อฆ่าพระเอกชัดๆ ฆ่ากูด้วย! อ๊ากก!!'