น่ารักกับฉันคนเดียวก็พอ [มิรินxภาคิน]

ชีวิตทั้งชีวิตของฉันนั้นเริ่มต้นด้วยความมืดมิดมาตลอด ความจำแรกที่แสนชัดเจนไม่อาจลืมเลือนได้แม้แต่วินาทีเดียวคือกลิ่นของคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ กลิ่นที่แสนชัดเจนที่จมูกของฉันจนไม่อาจได้กลิ่นอะไรเลยนอกจากเลือด มือน้อยๆที่ถือมีดสั้นไว้แน่นไม่ปล่อย มีมีดสั้นเล่มเดียวที่เป็นอาวุธในการปกป้องตัวฉันเองให้รอดมีชีวิตต่อไป ความเจ็บปวดไปทั่วร่างกายจนขยับไม่ได้และสิ่งที่เห็นอย่างชัดเจนเต็มสองตาคู่นี้ คือกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนหลายคนที่กำลังวิ่งมาทางนี้พร้อมกับแสงของไฟฉายสาดส่องไปมาหลายกระบอกที่กำลังตามหาพวกฉันอยู่ ใช่แล้วล่ะตอนนี้ฉันกำลังหนีจากนรกที่อยู่บนดิน นรกที่ฉันต้องพบเจอแต่ความทรมาณจนคิดอยากจะหนีออกไปจากที่นั่นทุกวินาที ที่แหล่งนั้นขึ้นชื่อว่า 'บ้านเด็กพร้า' มันควจจะเป็นที่ที่ให้ความหวังกับทุกคน ควรจะเป็นแหล่งที่แสนอบอุ่นที่โอบกอดพวกเราที่ไม่มีใครให้พึ่งพิง ควรเป็นที่พึ่งแหล่งสุดท้ายที่ไม่เหลือใครนอกจากตัวคนเดียวอย่างพวกเราสิ บ้านเด็กกำพร้าอาจจะเป็นสถานที่สวยงามอย่างที่หลายๆคนคิดไว้แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เลยสักนิด มันเป็นสถานที่ที่ฉันต้องการที่จะหลุดพ้นจากมันเสียที คนพวกนั้นใช้แรงงานเด็กๆทำงานและทรมาณเด็กๆที่อยู่ที่นั่นโดยไม่สนว่าเราจะเป็นจะตายยังไง แบบนี้มันไม่ใช่คนแล้วเป็นปีศาจที่อยู่ในร่างมนุษย์ที่เป็นฝันร้ายให้กับคนที่อยู่ที่นั่น เป็นความเจ็บปวดทรมาณที่ไม่อาจสิ้นสุด อยากจะตายวันละหลายๆรอบแต่เด็กตัวแค่นั้นจะมีความกล้าที่จะทำร้ายตัวเองแบบนั้นได้อย่างไรกัน ฉันเพิ่งจะอายุเพีบงสิบขวบเท่านั้นเองนะ ทำไมสวรรค์ถึงใจร้ายเช่นนี้ คนพวกนี้เป็นใครกันทำไมถึงได้โหดเหี้ยมเพียงนี้และก่อนที่สองตาอันเหนื่อยล้ากำลังจะปิดลงนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกให้ฉันลุกขึ้น ถึงแม้เสียงช่วยชีวิตนี้จะแผ่วเบาลอยมาตามสายลมเข้าหูฉันให้ได้ยินก็ตาม