รักของพ่อบ้านสกุลหวง1930

วินาทีที่พ่อบ้านหวงไร้ลมหายลงไปตรงหน้าคุณหนูอวี้ และเด็กน้อยก็มิอาจทำสิ่งใดได้ นอกจากโทรหารถฉุกเฉินพร้อมทั้งรีบโทรหาบิดาตน
"เป็นความผิดของหนูเองคุณพ่อ ฮือๆ เป็นความผิดของหนูเอง หากไม่ดื้อดึงเช่นนี้ พ่อบ้านหวงก็คงไม่ต้องไร้ลมหายใจลงไปเช่นนี้ ฮือๆ ฮือๆ"
"อวี้เวยใจเย็นๆ พ่อบ้านหวงฝากบอกอะไรกับหนูหรือไม่? "
"เขาเพียงกำรูปใบหนึ่งยื่นให้หนูค่ะพ่อ"
"รูปหรือ?"
"เป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่งค่ะพ่อ พ่อคะ พ่อคะ!"
เสียงเรียกก้องในหัวของอวี้เวย ทำให้เด็กน้อยกรีดร้องลั่นเมื่อรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่ไม่อาจอธิบายได้
"ที่นี่ที่ไหนกัน?
ที่นี่คือที่ไหนกัน?"