ปัญหาการตรากฎหมายโดยวิถีทางนอกเหนือรัฐธรรมนูญศึกษากรณีสภาพบังคับของคำสั่งคณะรัฐประหาร

เมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม พ.ศ.2557 เนื่องจากหลังการควบคุมอำนาจรัฐโดยการเข้าบริหารบ้านเมืองของ คณะรักษาความสงบแห่งชาติ หรือคสช. ได้มีการใช้กระบวนการนิติวิธีในการแก้ไข้ปัญหาจนเกิดปัญหาที่แสดงถึงอำนาจนิติบัญญัติอยู่ที่ใคร ซึ่งในภาคนิพนธ์ฉบับนี้ขอใช้คำว่า นอกวิถีทางของรัฐธรรมนูญ เช่น วันที่ 26 เมษายน 2564 - ที่ศาลแขวงดุสิต ศาลอ่านคำวินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญ (คดีหมายเลขดำ อ2074/2562 ของศาลแขวงดุสิต - คำวินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญที่ 30/2563) ในคดีที่พนักงานอัยการคดีศาลแขวง 3 (แขวงดุสิต) เป็นโจทก์ยื่นฟ้องนายวรเจตน์ ภาคีรัตน์ นักวิชาการกฎหมายมหาชนคณะนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เป็นจำเลย ในความผิดฐานฝ่าฝืนคำสั่งคณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช.) พ.ศ 2557 (เรียกชื่อให้มารายงานตัว) และประกาศ คสช. พ.ศ 2557 (กำหนดโทษคนไม่มารายงานตัว) กรณีนายวรเจตน์ไม่ไปรายงานตัวต่อ คสช. หลังการรัฐประหาร 22 พ.ค. 2557 ต่อมาภายหลังโอนคดีจากศาลทหารมาศาลแขวงดุสิต จำเลยได้ยื่นคำร้องขอศาลแขวงดุสิตให้ส่งศาลรัฐธรรมนูญวินิจฉัย เกี่ยวกับประกาศดังกล่าวที่ใช้บังคับแก่คดีขัดหรือแย้งต่อรัฐธรรมนูญ สรุปได้ว่า คำสั่งของคสช. เป็นกฎหมายที่จำกัดสิทธิและเสรีภาพของบุคคลที่ขัดต่อหลักนิติธรรม และยังเป็น
กฎหมายที่กำหนดโทษทางอาญาบังคับใช้ย้อนหลังแก่จำเลย เป็นกฎหมายที่มุ่งหมายบังคับใช้แก่กรณีใดกรณีหนึ่ง หรือแก่บุคคลใดบุคคลหนึ่งเป็นการเฉพาะเจาะจงไม่ได้บัญญัติขึ้นเพื่อใช้บังคับเป็นการทั่วไปและประกาศ คสช.ทั้งสองฉบับดังกล่าว เป็นบทบัญญัติที่กำหนดโทษทางอาญาเกินสมควรแก่เหตุขัดหรือแย้งต่อ มาตรา 26 ของรัฐธรรมนูญพุทธศักราช 2560