ตามรักเมียเก่า

“ขอบคุณที่เทงานแต่งยัยแพรนะ ... ลูกสาวแม่จะได้หลุดพ้นจากคนเห็นแก่ตัวสักที” คนปากร้ายเชิดปลายคางขึ้นสูงอย่างสะใจ เมื่อเห็นอีกคนอ้าปากค้างนิ่งด้วยความงวยงง นางจึงเสียดสีต่อ “คิมเห็นลูกสาวแม่เป็นแค่นางบำเรอบนเตียง ไม่เคยพาออกไปเปิดหูเปิดตาสักครั้งเดียว ไม่เจียดเงินมาเลี้ยงดู ทั้งๆที่ตัวเองรวยล้นฟ้า แถมยังใช้หัวปั่น งานหลวงไม่ให้ขาด งานราษฎร์ไม่ให้เสีย ราวกับคนใช้ก็ไม่ปาน ... อันที่จริงแม่เคยยุให้ยัยแพรเลิกกับลูกคิมหลายครั้งแล้วนะ แต่ลูกสาวแม่หัวอ่อนจัด บูชาความรักยิ่งกว่าสิ่งใด แม่โชคดีแค่ไหนที่คิมตัดสินใจยกเลิกงานแต่งไปเอง... แม่จะได้จับลูกสาวคนสวยไปใส่ตะกร้าล้างน้ำ รอผู้ชายที่ดีกว่า รวยกว่าคิมไงลูก ... คิก คิก คิก” คนเจ้าแผนการปล่อยเสียงหัวเราะร่าอย่างมีความสุข สมองแค่นี้คิดจะมาเล่นเกมกับนางเหรอ คนละลีก!

ใบหน้าหล่อคมสั่นร้อนด้วยโทสะ กรามหนาขบกันแน่นจนเป็นสัน “คำว่านางบำเรอยังมากไป...ที่ระบายความใคร่ชั่วคราวน่าจะเหมาะกว่า!” คนโมโหจัดกระแทกเสียงดังลั่น จะจับลูกสาวตัวเองไปใส่ตะกร้าล้างน้ำถวายพานผู้ชายอื่น ใช้สมองส่วนไหนคิด!

“ยัยแพร...คุณดา ถืออะไรกันมาคะ พะรุงพะรังเชียว” แม่เลี้ยงวัยกลางคนปรับสีหน้าเข้าสู่โหมดปกติทันควัน ฉีกยิ้มหวานทักทายเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นลูกสาวกับน้องสามีกำลังเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร นางทำตัวปกติแนบเนียนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“พวกเราซื้อผลไม้มาฝากคุณลุงค่ะ” คนในหัวข้อสนทนาพยายามบังคับเส้นเสียงไม่ให้สั่นเทา ควบคุมอากัปกิริยาเสมือนไม่ได้ยินประโยคนินทาก่อนหน้า มือบางกำถุงหูหิ้วเอาไว้แน่น อยากก้าวขาไปข้างหน้าต่อ แต่ใยร่างกายไม่ยอมขยับเขยื้อน เพียงฟ้ายืนฟังทั้งสองคุยกันอยู่ตรงนั้นสักพักแล้ว

คิมหันต์หันขวับมามองสบประสานสายตาคู่หม่นที่จ้องมองหน้าเขาอย่างไม่ลดละ จังหวะเหมาะเจาะแบบนี้เขาควรสะใจไม่ใช่เหรอ ในเมื่อเธอเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่เขาดึงมาแก้แค้นคนละโมบ แต่ทำไมหัวใจแกร่งสั่นคลอนแปลกๆ…