รุกแรงรัก 2

“ขอโทษ”
“…”
ไร้เสียงตอบรับจากอีกฝ่ายมีเพียงความเงียบงันซึ่งมาพร้อมกับสายตาเยือกเย็น นัยน์ตาคู่นี้เผลอสบสายตาเมื่อไหร่เป็นตัวเองทุกครั้งที่ต้องหลบหลีกมันและในตอนนี้ก็เช่นกัน ฉันหลุบสายตาก้มลงมองปลายเท้าของตัวเอง
“หนึ่งขอโทษ”
“ไหนว่าโตแล้ว ไหนว่าดูแลตัวเองได้ โตของเธอเป็นแบบนี้เหรอ” เขากำลังโกรธ เขากำลังไม่พอใจและเขาก็พยายามใจเย็นมากพอแต่มันสวนทางกันกับออร่าที่แผ่กระจายออกมาอย่างชัดเจน “โตแต่ตัว”
“…”
สิ่งที่ทำได้คือการเงียบเท่านั้น
“หยุดงานอย่างไม่มีกำหนด บอกว่าฉันสั่ง”