พี่สาวในความทรงจำ

ทุกคนย่อมมีความทรงจำ ความทรงจำที่ดีควรมีรสชาติของน้ำผึ้ง เยาว์วัยที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ธพเองก็เคยมีความทรงจำเช่นนั้น
แต่สิ่งที่พิเศษที่สุด ก็คงเกี่ยวกับเรื่องพี่สาว ที่เคยอยู่ในความทรงจำเลวร้าย พี่สาวที่แสนใจดี ที่เขาไม่เคยเห็นค่า จนเวลาล่วงเลย จนไม่สามารถยื่นมือกลางอากาศของอดีตได้ นั่นแหละ เขาถึงรู้สึกโหยหามันที่สุด

"หนีไปด้วยกันนะลำดวล"
ดวงตาของเธอหรี่ลงอ่อนแสง เกือบจะตกลงอยู่แล้ว หากต่อมากลับเม้มปาก ก่อนจะส่ายหน้าแทน
"ทำไมละ ไม่รักพี่แล้วเหรอ ?"
มันคงสายไปแล้ว สำหรับลำดวล ดินสลด อดโทษตัวเองไม่ได้ ที่ไม่กล้าในตอนนั้น ชายหนุ่มหันหลัง ทำให้มือของลำดวลตกลง เขาเดินไปต่อยประตูจนเป็นแผล น้ำตาอาบใบหน้า ไม่มีใครไม่เสียใจเลย
"พี่ดิน พอเถอะนะ พอ"
"พี่อยากต่อย ปล่อยพี่เถอะ"
แล้วดินก็ถูกลำดวลสวมกอดจากด้านหลัง เพื่อหยุดการกระทำที่บ้าบิ่นเช่นนี้ พร้อมน้ำตาของเธอ ที่ไหลลงบนแผ่นหลังของเขา
"หยุด...เถิดนะ"
"พี่ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย พี่มันกระจอกเกินไป"
"ช่วยได้สิ พี่ช่วยธพ ช่วยให้เขาออมาจากวงจรชั่วร้ายนั่น"
ดินหันกลับมา สบตากับดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำใสๆ
"ช่วยแบบไหนเหรอลำดวล ?"
"พี่ช่วยไปหาผู้กำกับโมกข์ ที่พี่เคยทำงานให้เขา แล้วก็เอาหลักฐานชิ้นนี้ไปให้เขา..." เธอเอาบางอย่างออกมาในช่องบรา แล้วยื่นให้ ดินถึงกับหน้าซีดไปเลย "ถ้าทุกอย่างจบลงด้วยดี ฉันจะไปกับพี่จ้ะ"
"ตกลงลำดวล พี่จะช่วยเธอเอง แล้วเราจะไปอยู่ด้วยกันสักที"