รักนี้ปานชีวัน

"ผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นไม่คู่ควรกับพี่ทีสักนิด เขาเป็นยังไงมาก่อนพี่เคยรู้ไหม หรือหลับหูหลับเชื่อเขา"
"ป่าน ไม่รู้อะไรอย่าพูดได้ไหม"
"แล้วพี่รู้อะไรบ้าง เคยรู้เหมือนที่ป่านรู้ไหม"
"ป่านรู้อะไร"
"ผู้หญิงคนนั้น"
"ที รินแค่จะมาบอกทีว่า เรื่องนั้นรอก่อนได้ไหม ขอจัดการเรื่องที่จีนก่อน"
"ได้ครับ ผมรอได้ ผมคงจะรีบร้อนเกินไปจริงๆ"
"รออะไรเหรอ รอให้เธอไปบอกเลิกคนของเธอก่อน เพื่อจะมาคบกับพี่ทีเหรอ ตอแหล!"
"ป่าน!!" นทีตะคอกเสียงดัง
"หรือไม่จริง คนอย่างเธอที่ดังได้เพราะชอบทำงานบนเตียงเท่านั้นแหละ ไม่มีค่าอะไรเลย"
"ป่าน เราก็เป็นแค่เด็กกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยงนะ อย่าลืม ไม่มีใครดีกว่าใครทั้งนั้น อย่าพูดแบบนี้"
"พี่ที" ปานชีวันไม่นึกว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมาจากปากเขา คนที่เธอคิดว่าเขาเอ็นดู และไม่เคยสนใจว่าเธอจะมาจากไหน นี่เธอคิดผิดมาตลอดเลยเหรอ
"ป่านคือพี่.." นทีเริ่มมีสติ และเมื่อกี้เขาพูดแรงเกินไป

------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้อ้างอิงมาจากเรื่อง แสนรักดนตร์ใจ