อุ้มท้องเมียเก็บ

"นายมีอะไรจะบอกฉันไหม"
"ครับ?" ประโยคคำถามของรังสิมันต์สร้างความประหลาดใจให้กับกีรติไม่น้อย เมื่ออยู่ ๆ อีกฝ่ายก็ถามเขาออกมาแปลกๆ
"มีเรื่องอะไรที่ไหนยังไม่ได้บอกกับฉันมั้ย" เสียงทุ้มของรังสิมันต์ถามย้ำคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง เล่นเอาแผ่นหลังเนียนของกีรติเสียววาบขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ระ เรื่องอะไรครับ" กีรติแกล้งไขสือ ก่อนมือหนาของรังสิมันต์จะยื่นอะไรบางอย่างมาตรงหน้าของเขา
เพราะในห้องมีเพียงแค่แสงไฟสลัว ทำให้กีรติมองไม่ออกว่าสิ่งของที่อีกฝ่ายยื่นมาตรงหน้าคืออะไร ใบหน้าขาวหันมองสวิตช์บนหัวเตียงก่อนจะกดเปิดให้ไฟในห้องสว่างขึ้น
ทันทีที่กีรติเห็นซองยาในมือของรังสิมันต์ ดวงตากลมโตของกีรติก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ มันเป็นซองยาที่เขาพยายามเก็บซ่อนมันเอาไว้ในลิ้นชักบนหัวเตียง
"นี่มันคืออะไรดิน" เสียงทุ้มถามออกมาอย่างเย็นยะเยือก จนกีรติต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกลัว รังสิมันต์กำลังโกรธเขาอย่างเห็นได้ชัด
"คือ..."
"นายท้องทำไมไม่บอกฉัน" เสียงที่รังสิมันต์ถามออกมา กีรติคาดเดาอารมณ์ตอนนี้ของอีกฝ่ายไม่ได้เลยสักนิด
"ผมขอโทษครับ ผมไม่คิดว่า..." ยังไม่ทันที่กีรติจะอธิบายเสียงทุ้มก็พูดออกมาด้วยความโมโหอีกครั้ง
"ไม่คิดหรือนายไม่อยากให้ฉันรู้กันแน่ หากสัญญาระหว่างเราหมดลงฉันคงเป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังจะเป็นพ่อของเด็กอีกคนใช่ไหม" แววตาผิดหวังของรังสิมันต์จ้องมองคนตรงหน้าไม่ละไปไหน
"เปล่านะครับ ผม..." เสียงหวานพยายามพูดอธิบาย แต่ดูเหมือนว่าอารมณ์ตอนนี้ของรังสิมันต์จะยังไม่พร้อมสำหรับการรับฟังข้อแก้ตัวของเขาในตอนนี้
"ฉันไม่สมควรเป็นพ่อของลูกนายมากขนาดนั้นเลยเหรอดิน"
"ผมไม่เคยคิดแบบนั้นนะครับ ผม...อุ๊บ!!"