คุ้มผาเวียงคำ

ทันทีที่รถจอดและก้าวเท้าสัมผัสพื้น จากแรกที่ใบหน้าของชายหนุ่มเกิดรอยยิ้มด้วยทัศนียภาพอันงดงามที่กำลังเห็น...ลำธารสายใสทอดคั่นพื้นที่ส่วนท้ายกับผาเวียงคำ...ที่เมื่อแหงนเงยขึ้นมองจะเห็นหน้าผากว้างยาวเหยียดไปตามรูปทรงของดอยลูกนั้น ซึ่งส่วนที่เป็นหน้าผายื่นออกมาจะเห็นลานกว้างสีสันส้มแดงม่วงแปลกตาสวยงาม
หากเมื่อสายตาของฐากูรกระทบเข้ากับพื้นที่หนึ่งซึ่งตั้งอยู่ตรงจุดที่ติดกับลำธาร แม้พื้นที่ตรงนั้นจะเป็นลานโล่งมีต้นไทรใหญ่แผ่ร่มเงาอยู่เพียงต้นเดียว
หากแปลก...ที่หัวใจของฐากูรกลับถูกความรู้สึกหนึ่งจู่โจมเข้ามา...
ความรู้สึกนั้น ชายหนุ่มยืนยันได้ มันเป็นความรู้สึกหม่นเศร้า
ที่สำคัญตนเย็นซ่านตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ได้แต่จ้องมองจุดนั้นอย่างไม่เข้าใจในความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้น...
เมื่อครู่ก่อน ตนรู้สึกอบอุ่นสุขใจและรับได้ถึงความมีชีวิตชีวาของบ้านหลังใหญ่
แล้วทำไม บัดนี้...ในขณะที่จ้องมองพื้นที่อันเป็นลานโล่งแห่งนั้น ความหม่นหมองจึงจู่โจมเข้ามาอย่างฉับพลัน
สิ่งใดกันที่ทำให้ตนรู้สึกหดหู่ในหัวใจได้ถึงเพียงนี้?