วนาหุ่นคลั่ง

โคลอี้ถูกฆาตกรไล่ล่าจนต้องหนีตายเข้าไปในหมู่บ้านร้างซึ่งเต็มไปด้วยตุ๊กตากระเบื้อง ที่นี่คือแดนถูกสาป เด็กหนุ่มผมสีบลอนด์ได้ช่วยเธอเอาไว้ เขาซ่อนเธอไว้ในที่ปลอดภัย ก่อนที่ความยันเดเระอันบ้าคลั่งจะพยายามจองจำเธอไว้ในที่ที่เปี่ยมไปด้วยความวิกลจริต



......................................................................................



"ว่าแต่คุณชื่ออะไรนะ ผมชื่อแดเนียลนะครับ"



เพล้ง! หญิงสาวเผลอปล่อยช้อนหลุดจากมือกระทบกับขอบถ้วยด้วยความตกใจ มันบังเอิญมากที่ทั้งน้ำเสียงและชื่อของเขาจะเหมือนกับสิ่งที่เธอเจอในโลงศพ



"มีอะไรเหรอฮะ? คุณไม่ชอบมะเขือเทศหรอ?"



"ปะ เปล่าจ้า ฉันชื่อโคลอี้นะ ยินดีที่ได้รู้จักและขอบคุณที่ช่วยฉันเอาไว้" เธอรีบตักซุปเข้าปาก พยายามไม่แสดงความสงสัยออกมา "ว่าแต่เจ้าหนู เธอแจ้งตำรวจไปรึยัง?"



"เรื่องอะไรเหรอฮะ" เด็กหนุ่มทำสีหน้างงงวย



"ในโบสถ์นั่นมีคนถูกฆ่าตายไง ฉันคิดว่าฆาตกรต้องอยู่ในหมู่บ้านนี้แน่ ๆ เราต้องรีบแจ้งตำรวจนะ ไม่งั้นตัวเธอเองก็จะตกอยู่ในอันตรายเหมือนกัน"



"คุณไม่ได้ทานอะไรมากี่วันแล้วฮะ?" แดเนียลถามเสียงเรียบด้วยท่าทีใจเย็นราวกับเรื่องที่เธอกล่าวไปนั้นไม่ได้สำคัญอะไร



"ฉันไม่ได้หิวจนเห็นภาพหลอนไปหรอกนะ!"



"ผมเชื่อคุณ" คราวนี้เขามองลึกเข้ามาในดวงตาของเธอราวกับตั้งใจสื่อความรู้สึกออกมา "เอาเป็นว่าผมจะแจ้งตำรวจให้ แต่คุณวางใจเถอะฮะ คุณจะปลอดภัยที่นี่ ผมสัญญา"



"โอเค ขอบคุณนะ" หญิงสาวหลบสายตาคู่นั้น เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนเด็กหนุ่มจ้องด้วยสายตาเจ้าชู้ทั้งที่ตัวเธอเองก็ใกล้จะเข้าสู่วัยสามสิบไปทุกที



โคลอี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งใจว่าจะโทรหาเพื่อนสาวคนสนิทเพื่อแจ้งเรื่องราว และเหนือสิ่งอื่นใด เธอต้องการความสบายใจว่ายังมีฮอลลี่ที่คอยสนับสนุนและช่วยเหลืออยู่เสมอ


พั๊ว! ปั๊ก! ฉับพลันนั้นแดนียลได้ปัดโทรศัพท์มือถือออกจากมือของหญิงสาวเต็มแรงจนมันกระเด็นชนกับผนังห้องแล้วร่วงตกพื้นด้วยสภาพที่หน้าจอแตกยับเยิน



"!!!"



......................................................................................



เรื่องนี้มีการกระทำที่ไม่เหมาะสมของตัวละครและผู้เขียนไม่สนับสนุนให้นำเป็นเยี่ยงอย่าง โปรดใช้วิจารณญาณกันด้วยนะคะ


สำหรับผู้ใช้แอปเปิล แนะนำให้ซื้อผ่านทางเว็บไซต์จะได้ราคาที่น่ารักกว่าค่ะ