คีนาหัวใจของมาเฟีย

ร่างระหงของเด็กหนุ่มวัยยี่สิบสองปีนั่งกำปลายเสื้อยืดตัวเก่าค่อนข้างแน่นพลางจ้องมองออกไปยังด้านนอกกระจกด้วยความกลัว เขาไม่รู้ว่าที่กำลังจะไปในตอนนี้คือที่ไหน ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยได้ออกไปไหนเลยขนาดเรียนยังต้องหาความรู้ด้วยตัวของเขาเอง การมีเพื่อนหรือเรียนในสถานศึกษาเหมือนเด็กคนอื่นนั้นเขาไม่เคยได้รับโอกาสแม้แต่ครั้งเดียวมีแต่พี่สาวที่ได้รับโอกาสพวกนั้นราวกับว่าเขาไม่เคยมีตัวตนในครอบครัวที่เขาเรียกว่าบ้าน
"จะกลัวอะไรของแก ไปเป็นเมียไอ้อัปลักษณ์ก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว" ชายวัยห้าสิบเอ่ยเสียงเรียบพลางจับที่หัวไหล่มนพร้อมบีบอย่างเต็มแรงเพื่อสื่อว่าอย่าขัดคำสั่ง
"ผมอยากเลือกคนรักเอง" คีนาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ถึงจะไม่รู้ว่าความรักเป็นเช่นไรแต่เขาก็อยากเลือกเองบ้าง ไม่ใช่ถูกบังคับแบบนี้
"หึ ตลก ชีวิตแกเป็นของฉัน แกไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม" ชายวัยกลางคนคำรามในลำคอพลางจับเข้าที่กรอบหน้าสวยอย่างเต็มแรงให้หันมาตอบเขา
"ขะ...เข้าใจครับ" คีนาตอบด้วยความยากลำบากเพราะเขาทั้งเจ็บทั้งเสียความรู้สึกที่ผู้เป็นพ่อเห็นเขาเป็นแค่สิ่งของชิ้นหนึ่ง ไม่เหมือนกับพี่สาวที่ทั้งรักทั้งหวงจนเขาอดน้อยใจไม่ได้ เขากดกลั้นไม่ให้หยาดน้ำตาไหลออกมาเพราะยิ่งอ่อนแอเมื่อไหร่เขายิ่งจะเจ็บตัวมากเท่านั้น
"เออ เข้าใจก็ดี!" น้ำเสียงที่บ่งบอกว่าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ถูกส่งผ่านให้คีนาจนเริ่มมีอาการสั่นกลัวเล็กน้อยเพราะปกติจะโดนมือใหญ่ฟาดลงที่หน้า
คีนานั่งเงียบโดยไม่ค้านอะไรอีก เขาไม่รู้เลยว่าคนที่จะต้องไปเจอนั้นเป็นคนแบบไหน แต่เขาอยากให้คนที่นั่นใจดีกับเขาสักนิดก็ยังดีเพราะตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยได้ความรักหรือความหวังดีจากใครเลย
"แกห้ามหนีออกมาถ้าไม่อยากให้ฉันตาย เข้าใจไหม"
"ครับ"
เป็นประโยคสุดท้ายที่คีนาได้ยินจากผู้เป็นพ่อเพราะตอนนี้รถยนต์คันดำเงาที่ได้นั่งมาถูกขับเคลื่อนออกไปแล้วเหลือทิ้งไว้แค่เด็กหนุ่มวัยยี่สิบสองปีกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบเก่า