ตัวร้ายอย่างข้าไม่ยอมตายง่าย ๆ แน่ ( เล่มเดียวจบ ) ( หลี่เหมยหลิน & โมว่หวังเทียน )

เรื่องนี้ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ อ่านเพลิน ๆ เจ้าค่ะ

ใน E-Book เล่มนี้ เพิ่มตอนพิเศษแล้วเรียบร้อย แต่ความสุขไม่จบลงเพียงเท่านี้ เพราะนักเขียนได้จัดทำ E-Book เก็บตกความหวาน น้ำตาลเรียกพี่ ให้อ่านฟรีด้วย ถือว่าเป็นตัวเสริม เสริมแล้ว เสริมอีก โดยใช้หน้าปกเดียวกัน ลองหาดูได้

______________________

ตัวอย่าง

นางเห็นเขาร่ายคาถา ดีใจนึกว่าอีกฝ่ายยอมทำตามคำขอ ที่ไหนได้เขากลับเสกให้นางไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้

แค่หลี่เหมยหลินอ้าปากจะกล่าวถึงคาถาคะนึงหานางก็สำลักน้ำลายตัวเองเสียอย่างนั้น

"หลังจากนี้ไปเจ้าจะไม่สามารถเอ่ยถึงเรื่องนี้กับใครได้ ทุกครั้งที่เจ้าพยายามพูดถึงมัน เจ้าจะสำลักน้ำลายตัวเอง" 

จอมมารตัวร้ายกระตุกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ ความจริงคาถานี้อยู่ได้เพียงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น เขาแค่ขู่นางเล่น ให้นางเลิกงอแงเรื่องนี้ได้แล้ว

ฝ่ายหลี่เหมยหลินโกรธมาก จึงคว้าข้อมือเขามากัดอย่างแรง

"ซิงเหยา เจ้าเป็นสุนัขหรือไง" โมว่หวังเทียนสะบัดมือ เมื่อครู่ประมาทไปหน่อย

"ใช่ ข้าเป็นสุนัข" นางสะใจที่เอาคืนอีกฝ่ายได้ ทว่าชายผู้มีใจคับแคบอย่างโมว่หวังเทียนไม่ปล่อยให้นางลอยนวล เขาร่ายคาถาใส่นางอีกครั้ง 

"ใจคอท่านจะร่ายอีกกี่คาถาใส่ข้า ท่านเป็นบ้าหรือว่างมากกันแน่"

"ต่อจากนี้ไปเจ้าทำข้าเจ็บตรงไหน เจ้าก็จะเจ็บตรงนั้น เจ้ากัดเลย พวกเราจะได้เจ็บไปพร้อม ๆ กัน"

ช่วงท้ายของประโยคเขาท้าทายนาง ด้วยการยื่นมือมาให้กัด หลี่เหมยหลินหงุดหงิด สุดท้ายโดนย้อนเล่นงานอีกจนได้

"ท่านมันบ้า" นางตะโกนใส่ ทำให้โมว่อู๋ตี๋ซึ่งอยู่ในเรือนเดียวกันตกใจตื่น รีบวิ่งมาดูที่ห้องบุตรสาว

"ซิงเหยา มีอะไรหรือ พ่อได้ยินเสียงเจ้าตะโกนโวยวายเมื่อครู่"

โมว่หวังเทียนเห็นท่านหญิงตัวแสบเตรียมตัวร้องแหกปากให้บิดาช่วยเหลือ จึงรีบใช้มือปิดปากนาง ก่อนกระซิบขู่เบา ๆ ว่า

"ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องยามวิกาล เจ้าคิดว่าผู้อื่นจะมองเช่นไร ดีไม่ดีเจ้ากับข้าอาจถูกจับให้หมั้นหมายกัน เอาล่ะ คราวนี้เจ้าอยากร้องก็ร้องได้ตามสบาย ข้าไม่ขัด เจ้าเองก็ถือว่างามพอใช้"

ได้ฟังเช่นนี้หลี่เหมยหลินอดหวั่นไม่ได้ หากบิดาของนางเห็นดีเห็นงามให้หมั้นหมายกับจอมมารตัวร้ายที่อยู่ตรงหน้า คงยากจะปฏิเสธ

"ไม่มีอะไร ท่านพ่อกลับไปนอนเถอะ ข้าแค่ละเมอฝันร้ายเท่านั้น" ครั้นได้ยินบุตรสาวกล่าวเช่นนี้ โมว่อู๋ตี๋จึงเดินกลับห้องของตนไป ไม่ได้สงสัยอะไร

"ท่านพ่อไปแล้ว ท่านเองก็สมควรไปเช่นกัน ไป ไป ข้าจะนอน" นางโบกมือไล่ด้วยความรำคาญ

"แล้วเจ้าจะทนคิดถึงข้าไหวหรือ"

"ความคิดถึงจอมปลอม เหตุใดข้าจะทนไม่ได้" เรื่องอะไรต้องยอมแพ้เขาง่าย ๆ หลี่เหมยหลินมั่นใจว่าตนสามารถเอาชนะคาถาคะนึงหาได้ ถึงเจ็บ แต่คงไม่ถึงตาย

"เช่นนั้นก็ลองดู ข้าจะให้โอกาสเจ้า รอเจ้าสักหนึ่งก้านธูป" ว่าแล้วโมว่หวังเทียนก็เดินไปทางหน้าต่าง ร่ายคาถาอำพรางกาย

ฝ่ายหลี่เหมยหลินมองไม่เห็น ไม่แน่ใจว่าตอนนี้เขาอยู่ส่วนใดในห้อง หรือปีนออกไปนั่งรออยู่ด้านนอก แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้หัวใจนางเริ่มกลับมาเจ็บแปลบอีกแล้ว

'อูย... เป็นเช่นนี้ไม่ได้ ข้าไม่อยากแพ้เขา เจ้าชั่วนั่น หากข้าเรียกหา วันหน้าต้องเยาะเย้ยข้าไปตลอดแน่'

แม้ใจไม่อยากยอมรับความช่วยเหลือ แต่ร่างกายของนางชักเริ่มทนไม่ไหว นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียงกว้าง เหงื่อแตกพลั่ก

โมว่หวังเทียนซึ่งแท้จริงแล้วยืนพิงขอบหน้าต่างมองดูสตรีร่างบางกำลังฝืนตัวเอง แล้วยิ้มอย่างเอ็นดู

'ดื้อจริง ๆ ' เขายืนมองนางน้ำตาไหลพราก ดูก็รู้ว่าทั้งคิดถึง ทั้งกำลังก่นด่าเขาอยู่ในใจ

'ข้าจะกอดเจ้าสักหน่อย ถือว่าเป็นยาช่วยบรรเทาอาการปวดใจ' เมื่อตัดสินใจได้แล้ว โมว่หวังเทียนจึงเดินกลับไปหาหลี่เหมยหลิน ซึ่งแทบทนไม่ไหวแล้ว กกกอดนางไว้ทั้งที่ใช้คาถาอำพรางกายอยู่ 

'มีผีมาทับข้าหรืออย่างไร ทำไมหนักเช่นนี้'

สาวงามนึกหาเหตุผลมารองรับ แต่ให้คิดว่าโมว่หวังเทียนช่วยนางนั้น เป็นไปไม่ได้ เพราะเขามันร้าย ใจดำ อำมหิต ชอบคิดกลั่นแกล้งนางไม่หยุด 

'เจ็บน้อยลงแล้ว ข้าทนได้จริง ๆ ' บุตรสาวอดีตจอมมารยิ้มอย่างภูมิใจ ในขณะที่จอมมารเจ้าเล่ห์แอบหอมแก้มนุ่ม ๆ ไปหนึ่งฟอด

__________

มีเรื่องรักใคร่ 40% ของเนื้อหา
มีเรื่องเศร้าใจ 5% ของเนื้อหา
มีการหาเงิน ผจญภัย ชิงไหวชิงพริบ 55% ของเนื้อหา

__________

เรื่องนี้ผ่านการตรวจคำผิดหลายรอบ
ทดลองอ่านตัวอย่างได้เจ้าค่ะ

__________

"อ่านจบครบทั้งเล่ม ขอหัวใจคนละ 5 ดวง ช่วยให้นักเขียนมีกำลังแต่งเรื่องอื่น ๆ ต่อไปเจ้าค่ะ รักนักอ่านทุกคน" จุ๊บ จุ๊บ ^3^

"อ่านแล้ว ผ่อนคลายความเครียด ซื้อเลยดีกว่า"