กระต่ายหมางจันทร์

แสร้งเมินหมางทั้งที่ใจหมายหมั้น
_________________________________

*** ตัวอย่างในเล่ม ***

"ยังไม่เสร็จอีกเหรอจันทร์"

ได้ยินเสียงตะโกนถามจากด้านนอก ดึงคนที่กำลังจับเจ่าให้รีบปรับสีหน้า ทำตัวเป็นปกติ

"เสร็จพอดีค่ะ"

เจ้าของบ้านมองคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำดูจะเขินกับชุดที่ตัวเองใส่ เธอเอ่ยโดยไม่กล้าสบตาเขา

"ดื่มอะไรหน่อยไหม"

คนกดยิ้มมุมปากเดินตรงไปยังไอส์แลนด์กลางครัว ลงมือกับเครื่องชงกาแฟประหนึ่งบาริสต้า แม้ว่าสิ่งที่เห็นจะทำเขา...ใจสั่น

"เอสเปรสโซก็ได้ค่ะ"

เธอบอกเหมือนเช่นทุกครั้ง...ที่เคยแวะมา

จันทร์จรีไม่รู้จะเอาสายตาไปวางตรงจุดไหนจึงมองไปรอบๆ การตกแต่งห้องอาหารสไตล์นอร์ดิก

พื้นที่ใช้สอยบริเวณนี้คุมด้วยโทนดำเกือบทั้งหมด เรียกได้ว่าเป็น Black series เน้นความหนักเบาของการเล่นสี ส่งให้ห้องดูมีมิติ ไม่มืดทึบ อุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้าก็ล้วนอยู่ในเฉดเดียวกัน

ใบหน้าอ่อนหวานหยุดสายตาลงที่เขา เพิ่งรู้ว่าตนุวัฒน์มีท่อนแขนกำยำในแบบที่มองเห็นเส้นเลือดเป็นริ้วก็ตอนที่ถลกปลายแขนเชิ้ตทำงานขึ้นเหนือศอก

เขาคงออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ เธอเคยเห็นห้องกระจกทางซ้ายมือ ติดกับระเบียงด้านนอก ครบครันด้วยอุปกรณ์กีฬา ไม่ต่างกับยิมส่วนตัว

"เรื่องในงานแถลง ที่บอสไม่เอาความคุณมงคลไม่ใช่แค่กลัวเขาไม่มีจ่ายใช่ไหมคะ" เธอชวนเขาคุย ลดความอักอ่วน รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง "แต่เห็นแก่ที่อีกฝ่ายยังมีบุตรที่ต้องเลี้ยงดู"

คนที่ผละไปล้างมือที่ซิงค์แกรนิตสีดำมันวาวชะงัก วินาทีต่อมา...เขาก็กระตุกยิ้ม

ที่จันทร์จรีพูดก็มีส่วน มงคลลูกยังเล็ก ซ้ำยังขาดแม่ เขารู้มาว่าทั้งคู่อยู่กันแค่สองคน

...พานให้นึกถึงความสัมพันธ์ของจันทร์จรีกับธานิน

แต่ก็ไม่ถูกเสียทีเดียว

"พี่ไม่ใช่คนที่ใจดี..." ร่างสูงหันกลับมา ดันกาแฟร้อนที่ชงเสร็จ ส่งให้คนตรงหน้า

จริงอยู่ที่ตนุวัฒน์เป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย แต่เขาไม่ใช่คนที่คิดทำอะไรตื้นเขิน ทุกอย่างย่อมมีเหตุผลรองรับ

จันทร์จรีมั่นใจว่าเป็นแบบนั้น

"นั่นสิคะ จันทร์มองพลาดได้ยังไง" เธอยิ้มให้กับกลิ่นหอมๆ ก่อนเงยหน้าสบมองเขา อิริยาบถค่อนแคะ "คนดีที่ไหนจะนัดสื่อแถลงหน้าตึกแทนที่จะเป็นห้องประชุม แล้วผลเป็นยังไงคะ เกิดเรื่องจนได้"

"ก็งานสร้างภาพมันเป็นงานถนัดของพี่"

ตอบได้น่าหยุมหัว...

การที่ตนุวัฒน์ไม่เลือกจัดในห้องประชุมก็เพื่อต้องการแสดงความบริสุทธิ์ใจต่อหน้าสาธารณชน ซึ่งเธอก็รู้ในความจริงข้อนี้...อีกเหมือนกัน

หญิงสาวมองคนที่พูดอย่างไม่เอาสาระ ชายหนุ่มนั่งเกยกับเหลี่ยมโต๊ะ มือแกร่งยกอเมริกาโนร้อนขึ้นจิบ แก้วกาแฟของเขาดึงดูดสายตาเธอให้คล้อยตาม...

โครงหน้าดุจงานปั้น สันกรามชัด เรียวคางบึกบึน ไร้ตอหนวดแทงพ้นผิว

นัยน์ตาสวยหวาน...ระสู่ลำคอที่ตั้งสง่าบนไหล่กว้าง เพิ่งสังเกตกระดุมเชิ้ตสีครีมอ่อนของเขาถูกปลดลงสามเม็ดจากปกเสื้อ เผยกระดูกไหปลาร้าเป็นเส้นคม

จันทร์จรีแตกระแหง คอแห้งอย่างไม่นำพา

"ในครัวมีน้ำไหมคะ"

เธอถามอะไรโง่ๆ ออกไปเนี่ย

"คือ...จันทร์หมายถึง...น้ำเย็นน่ะค่ะ จันทร์หิวน้ำ"

ยิ่งแก้ตัวยิ่งฟังดูแย่ ตนุวัฒน์พยักพเยิดไปทางชั้นลอยติดผนังขวามือเธอ

"แก้วอยู่บนนั้น ส่วนน้ำอยู่ในตู้เย็น เดี๋ยวเอามาให้"

ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าเขาแอบจับสังเกตเธอได้ เพราะแววตาที่สบกันแวบแรกมีรอยยิ้มบางฉาบฉาย

หญิงสาวรีบหมุนตัวเดินไปหยิบสิ่งที่ต้องการ ขณะที่อีกฝั่งเดินไปเปิดตู้เย็น

สูงจัง...

ตนุวัฒน์มองคนที่พยายามเอื้อม

ยิ่งเธอเขย่ง ยกปลายนิ้วขึ้นสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งรั้งให้ชายเสื้อเชิ้ตของเขาที่อยู่บนตัวเธอเลิกขึ้นไปมากเท่านั้น

อีกนิดเดียวสะโพกเด่นผายนั่นก็จะ...

หัวใจของหญิงสาวแทบร่วงลงไปกองกับพื้น รู้สึกได้ถึงคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง เผลอจิกเกร็งปลายเท้าในตอนที่มือทั้งใหญ่และกว้าง...เอื้อมหยิบแก้วน้ำเหนือขม่อมเธอ เสียงตำหนิติดแผ่วพร่าดังชิดริมหู

"ก็ว่าจะไม่แล้วนะ..."

ไอร้อนจัดที่ลามเลียส่งผลให้ตัวเธอชาดิก ร่างบางรีบหันกลับไป แต่อีกฝ่ายไม่ยอมถอยออก

ตนุวัฒน์ลากสายตา ตั้งแต่คอเสื้อลึกกว้าง เลาะลงตามแนวรังดุม ราวกับกำลังปลดเปลื้องมันทีล่ะเม็ด

"พอเห็นเธออยู่ในชุดของพี่แบบนี้แล้ว..." นัยน์ตาที่ห่างไกลจากคำว่า กระต่าย ไหวระยับ มันเหมือนกับแววตาของนักล่า "...มันทำให้พี่ไม่อยากจะทนเลยรู้ไหมจันทร์"

_________________________________

#กระต่ายกินเนื้อออออออออ
#นิยายแอบรักหนุบหนับหัวใจ

** โปรดโหลดตัวอย่างประกอบการตัดสินใจ **