แต่งกับข้าเถิดองค์ชายสาม?

ไป๋ลู่เคยไปมาแล้วทุกเหลา เหยียบย่างเท้าไปทุกหอนางโลม แม้แต่บ่อนเขาก็ยังเคยพาตนเองเข้าไป แต่ที่แห่งนี้ไม่ว่าจะกวาดสายตามองกี่รอบก็ไม่คุ้นเลยสักนิด

"เจ้าพาข้ามาที่ไหน"

จูหนิงเอ๋อร์ตอบโดยไม่หันกลับมามอง "จวนข้าเอง"

"อ้อ จวนเจ้า-" ไป๋ลู่พยักหน้าเกือบจะเอ่ยชมเชยต้นไม้ข้างทางเดินก็เพิ่งเข้าใจประโยคเมื่อครู่แจ่มแจ้ง เขาอ้าปากค้าง ตะโกนเสียงดังลั่น "จวนเจ้า! เจ้าพาข้ามาจวนของเจ้า!?"

จูหนิงเอ๋อร์มองเขาเหมือนมองคนประหลาดผู้หนึ่ง นางเอ่ยย้ำ "ใช่ เจ้าตกใจอันใด"

ไป๋ลู่ยกมือตบหน้าผากฉาดใหญ่ ก่อนจะร่ายความไม่เหมาะสมต่าง ๆ นา ๆ "อาหนิง ในเมืองหลวงแห่งนี้หากไม่ใช่ญาติสนิทหรือคู่หมั้นชายหญิงไม่สามารถไปเยือนจวนอีกฝ่ายได้ หาไม่แล้วมีข่าวลือออกไปชื่อเสียงเจ้าย่อยยับเป็นแน่ เจ้าอยากจะแต่งให้คุณชายเจ้าสำราญอย่างข้ารึ!"

จูหนิงเอ๋อร์เอียงคอ เอ่ยอย่างไม่เข้าใจ "แต่งให้เจ้าไม่ดีตรงไหน ข้ากลับคิดว่าดีมากเสียอีก"

ไป๋ลู่โดนประโยคนั้นฟาดเข้าที่ศีรษะจัง ๆ มึนงงจนถึงขั้นไปต่อไม่ถูก เขาพบเจอสตรีมามาก จะงดงามปานเทพเซียนหรือเย้ายวนมิต่างจากปีศาจจิ้งจอกก็ผ่านตามาแล้วทั้งนั้น แต่ในบรรดาสตรีที่เขาเคยพานพบกลับไม่มีสักคนที่เป็นเช่นนาง ถึงตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าควรจะรับมือยังไงดี

เขาเอ่ยอย่างเคร่งเครียด แม้แต่สีหน้ายังไร้รอยยิ้ม "ดีมาก? แต่งกับข้าเจ้าว่าดีมาก? หากแต่งให้ข้าเจ้าจะถูกผู้คนเรียกลับหลังว่าเป็นฮูหยินของคุณชายไม่ได้เรื่องผู้นั้น ตอนที่ออกงานเลี้ยงพบปะสังสรรค์ก็จะมีแต่ผู้คนดูแคลนกล่าวกระทบกระเทียบเจ้าไม่เลิกรา เจ้ายังจะคิดว่ามันดีมากอยู่หรือไม่"

จูหนิงเอ๋อร์พยักหน้า เอ่ยเสียงหนัก "คนอื่นไม่ชอบข้า ข้าก็ไม่ต้องเข้าไปคุยเสียก็สิ้นเรื่อง แต่เดิมข้าก็ไม่ใช่พวกที่ชมคนนั้นเหยียบย่ำคนนี้อยู่แล้ว เจ้าสบายใจเถิด ข้าไม่ตบตีฮูหยินพวกนั้นเพราะพูดไม่เข้าหูแน่"

ไป๋ลู่อัดอั้นจนใบหน้าแดงก่ำ กดเสียงต่ำอย่างทนไม่ไหว "เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดจริง ๆ รึ!"

จูหนิงเอ๋อร์กำลังจะอ้าปากตอบแต่กลับได้ยินเสียงหนึ่งทะลุขึ้นกลางปล้อง เป็นเสียงของชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง ในน้ำเสียงยังเจือความไม่พอใจอยู่หลายส่วน

"หนิงเอ๋อร์ นี่เรื่องอันใดกัน"

ไป๋ลู่หมุนกายหันมองคนด้านหลัง ตอนนี้ตะวันตกแล้วทั้งในมือเขาและนางต่างไม่มีตะเกียงทำให้มองหน้าอีกฝ่ายไม่ชัดนัก ทว่าไป๋ลู่ก็พอจะมองออกว่าคนมาใหม่จะต้องเป็นคนในครอบครัวนางอย่างแน่นอนจึงตั้งใจจะถอยไปอีกทางหนึ่ง แต่จูหนิงเอ๋อร์กลับลากเขาไปใกล้เสียอย่างนั้น

ไป๋ลู่หน้าตาเหลอหลา ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าคนในครอบครัวนางด้วยซ้ำ ทว่าจูหนิงเอ๋อร์คล้ายไม่รับรู้เสียอย่างนั้น นางเอ่ยปากเสียงดัง

"ท่านพ่อ" น้ำเสียงนางสดใสเป็นอย่างยิ่ง สดใสเสียจนไป๋ลู่ขนลุกเกรียว รู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างวิ่งพล่านอยู่ในอก อยากจะวิ่งหนีไปเสียตอนนี้เลย "ข้าจะแต่งงานกับเขาเจ้าค่ะ"

"อะไรนะ!"


ซื้อใน web/android ถูกกว่า IOS ค่ะ