ปทุมหิรัณย์

ปทุมดอกน้อย ณ สระสัตตบรรณ
กลิ่นโชยชายหอมหวานแลงามสมทั่วสรรพางค์
จากสวรรค์ชั้นฟ้า กระทั่งนาคพิภพ จรดใต้พสุธา
หวังครอบครองยอดชู้เคียงคู่พะเน้าพะนอ
เพียงเสน่หามิอาจเทียบเท่าคุณประโยชน์
หากโลกาถล่มโกลาหลด้วยแย่งชิง ปรารถนาโลหิตเป็นโอสถวิเศษ
แม้บุญญาเทียมบุตรองค์อมรินทร์
เจ้าอสุราหมายใจให้มีบุตรแห่งสวรรค์แต่กลับทำห่างเหิน
หลีกเลี่ยงชิดใกล้ดั่งใจเคือง ย่ำยีหทัยให้ปทุมดอกน้อยหมองมัว
“หากเจ้าตั้งครรกับุตรแห่งสวรรค์
คงจักเป็นวาสนาแก่เมืองยักษามิใช่น้อย
แต่ตัวข้าจักไม่ร่วมเตียงกับเจ้าเด็ดขาด”