ภรรยาเด็กของนายท่าน

นายท่านฟู่เจียงแวะมาพักที่โรงเตี๊ยมไฉหลง จนพานพบกับสตรีผู้หนึ่ง นางงดงามคล้ายเกล็ดหิมะที่ขาวบริสุทธิ์ ยามอยู่ท่ามกลางหุบเขาคลอเคลียเทียมเมฆ ทว่าดูเหมือนว่านางจะไม่ชอบเขานัก ซ้ำยังต่อว่านายท่านฟู่เจียงผู้นี้ว่า แก่คร่ำครึอีกด้วย
"แม่นางผู้นั้นแสบไม่น้อย เห็นทีสกุลฟู่จะไม่เงียบเหงาอีกแล้วสินะ"
สหายคนสนิทของท่านฟู่เจียงเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นท่าทีเชิดหน้าเทียมนายท่านฟู่ ผู้เป็นเสนาบดีดูแลการเข้าออกด่านและเก็บภาษีของเหล่าพ่อค้า ตรงเขตชายแดนทิศเหนือ อันเป็นประตูที่มั่งคังที่สุดของวังหลวง รวมไปถึงมีท่าเทียบเรือสินค้าที่ใหญ่โตมากที่สุดอีกด้วย
"ท่านตงเหรินพูดคล้ายว่าท่านฟู่จะสนใจกระนั้น หากท่านฟู่สนใจเด็กสาวจริง ป่านนี้คงมีเต็มตระกูลฟู่แล้วกระมังท่านตงเหริน?"
"สนใจหรือไม่เจ้าก็มองดูท่านฟู่สิ"
"อ๋า เห็นจะจริง เพราะหากเป็นสตรีอื่นก็คงไม่ยืนถือพัดใจเย็นฟังนางเช่นนี้แน่"
...
ในขณะที่ฟู่เจียงยืนนิ่งฟังสตรีสาวตรงหน้าพูดต่อว่าเขา เมื่อรู้สึกว่าเขากำลังล้ำเส้นนาง โดยการวิจารณ์การดีดพิณของนางว่าต้องแก้ไขหลายส่วน
"ท่านแก่คร่ำครึฟังดนตรีไม่เป็น ยังจะบอกให้ข้าไปฝึกเพิ่มอีก ทำเช่นนี้ได้อย่างไร? ไม่เป็นการเหยียบหน้าข้าเลยหรือ?"
"หือ? ใบหน้าเจ้าก็ยังอยู่ดีมิใช่หรือ? ริมฝีปากของเจ้าก็ยังบิดเบี้ยวคล้ายเป็ด ที่ร่ำร้องจะกินจอกแหนมิใช่หรือ?"
"นี่ท่าน!
เชอะ!"
ซินซินสะบัดเส้นผมสลวย จนปลายเส้นผมโดนเข้ากับจมูกของท่านฟู่เจียง กลิ่นหอมของนางคล้ายดอกกล้วยไม้ในป่า ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ นั่นทำให้นายท่านฟู่เจียงเผลอยิ้มอย่างถูกใจ ก่อนจะกรีดพัดออกและอมยิ้ม พลางมองนางเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากในโรงเตี๊ยม ด้วยท่าทีเง้างอดเขาเป็นอันมาก
"ชอบใช่หรือไม่ท่านฟู่เจียง?"
"ข้าต้องทำอย่างไรดี?"
"เดี๋ยวข้าจะหาวิธีคุยกับคนในสกุลของนางให้"
"ไม่ใช่แบบนั้น ข้าอยากใช้เวลากับนางโดยไม่เร่งรีบต่างหากเล่า และถ้าเจ้ามีวิธี ข้าจะซื้อม้าที่เจ้าอยากได้ให้เป็นของขวัญ"
"ข้าอยากได้ม้าหางยาว"
"อย่าเรื่องมากตงเหริน"
"คิดแล้วเชียว อ๋า ... อย่าเพิ่งไปสิท่านฟู่ มาพูดคุยเล่นกันก่อน ท่านฟู่ ท่านฟู่!
คนผู้นี้พูดคุยเล่นได้นิดเดียวจริงๆ ไม่รู้จะเคร่งเครียดสิ่งใดกันนักหนา สิน่า เฮ้อ..."