รักจนได้ เพราะหัวใจอยากจะรัก

เมื่อเพื่อนข้างบ้านในวัยเด็กที่ไม่ค่อยจะลงรอยอย่างพลอยส่องฟ้าและคีรีปัทม์ หวนกลับมาเจอกันอีกครั้งในรอบสิบแปดปี ความสัมพันธ์อันดีที่ไม่ค่อยมีอยู่แล้ว กลับยิ่งกลายเป็นความหมางเมินเข้าไปใหญ่ แต่จู่ๆ ก็มีเรื่องบังเอิญที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป สุดท้ายมันจะไปจบที่แยกย้าย หรือ แยกกันไม่ได้ กันล่ะ่คราวนี้...

"เป็นการต้อนรับกลับบ้านในรอบสิบแปดปีที่แปลกประหลาดจนคาดไม่ถึงเลย คุณว่าไหม?"
"แล้วคุณไปตอบรับทำไมล่ะ ทำไมไม่ค้าน" เธอบอกเขาตั้งแต่อยู่ในห้องแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องรับผิดชอบ สองหนุ่มสาวนั่งเผชิญหน้ากันด้วยสีหน้าที่ต่างฝ่ายต่างไม่สบอารมณ์
"คุณเห็นหรือเปล่าว่าคุณแม่คุณพ่อผมท่านยอมให้ค้านไหม แล้วถ้าผมค้านนอกจากผมจะเป็นไอ้หื่นอย่างที่คุณกล่าวหาทั้งที่ไม่ได้เป็น ผมก็จะไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษทั้งที่ผมมีความเป็นสุภาพบุรุษเต็มตัว" เขาพูดด้วยเสียงหงุดหงิดปนเยาะหยันโชคชะตาของตัวเองขณะนี้
"ปัทโธ่ นั่นมันใช่เรื่องตอนนี้ไหม จะไปซีเรียสทำไม แต่ถ้าเราต้องมาหมั้นกันเอาไว้หนึ่งปีรอแก้ปัญหา นี่มันน่าซีเรียสกว่าอีก โลกแตกแน่"
"ผมถึงต้องคุยกับคุณก่อนให้รู้เรื่องไง อย่างแรกคุณก็ควรตอบตกลงไปซะ ความผิดคุณเห็นๆ ก่อเรื่องให้ผมเดือดร้อน ถ้าคุณไม่ก๊งเข้าไปหนักคงไม่เกิดเรื่องใช่ไหมล่ะ อีกอย่างผมชักสงสัยว่าคุณจงใจสร้างสถานการณ์ เจตนาให้เรื่องมันเป็นแบบนี้รึเปล่า" เขาถามเสียงเครียด
"โอ๊ย! คุณหล่อให้มันได้ครึ่งของพระเอกเกาหลีก่อนไหม ค่อยคิดว่าฉันจะสร้างเรื่อง" ช่วยคิดดูดีๆก่อนพ่อคู๊ณ
"แค่อ้างอิงจากสิ่งที่เคยได้ยินมากะหู มีคนสารภาพว่าชอบต่อหน้า คุณยังจะไว้ใจ ไม่สงสัยคนๆนั้นไม๊ละ่!" หญิงสาวค้อนเขาตาคว่ำ
"แค่ความคิดวิปริตวิปลาส สมัยเด็ก ตอนตกจากซ้อนท้ายจักรยานคุณไง จำไม่ได้เหรอ อย่าบอกนะว่าคุณยังเก็บเอามาเพ้อ ว่าฉันจะรักจะชอบคุณจริงๆ" พลอยส่องฟ้าเบ้หน้าใส่คู่สนทนา