เรื่อง วายร้ายจุติ (จบ)

(ภาคต่อของเรื่อง เมื่อนักเขียนกลายเป็นวายร้ายแห่งยุทธภพ)

อดีตวายร้ายที่เดินตามเส้นทางโดยใช้ความฝันในวันนั้นนำพา เพื่อขีดเขียนโชคชะตาบทใหม่ของตน ในโลกของนักเขียนผู้สร้างตนขึ้นมา จากนี้ถึงทีของตนที่จะขีดเขียนเรื่องราวของตนเองบ้าง แต่โลกนี้...ธรรมดาแน่หรือ
...
ร่างใหญ่กัดฟันข่มความเจ็บปวดก่อนจะยันตัวลุกขึ้น สายตาหวาดระแวงมองตามกลุ่มก้อนสีดำที่เคลื่อนตัวกลับไปหาเจ้าของนั้นก็พบกับร่างใช่ชุดสีดำทั้งตัวที่สวมใส่ฮู้ดยาวและผ้าปิดปากปิดบังใบหน้า
สิ่งที่เห็นมีเพียงนัยน์ตาสีแดงฉานคล้ายจะเปล่งแสงออกมา เพียงเท่านั้นก็รู้แล้วว่า ผู้ที่ไล่ตามตนเองไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา
ชายผู้นั้นมองคนที่ยืนนิ่งท่ามกลางกลุ่มอายสีดำด้วยสายตาแข็งกร้าวปนหวาดกลัว ด้วยใจที่ไม่พร้อมจะตายจึงตัดสินใจเปลี่ยนร่างกายของตนเองให้มีขนาดใหญ่ขึ้น พร้อมกับเส้นขนสีน้ำตาลแซมดำที่ปกคลุมทั่วร่างกาย
ใบหน้าของมนุษย์แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าของหมาป่า พร้อมคมเขี้ยวที่ยาวและแหลมคม
บรู๋ว~~~~
เสียงหอนลากยาวดังลั่นจนสุนัขจรจัดและสุนัขเลี้ยงที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นพากันส่งเสียงหอนตอบรับ ทำเอาเจ้าของนัยน์ตาสีแดงนิ่วหน้าเพราะประสาทสัมผัสที่ดีเกินไปทำให้ได้ยินเสียงดังกว่าคนทั่วไป มือเรียวสวมถุงมือดำยื่นไปด้านหน้า
กลุ่มอายสีดำที่เคลื่อนตัวจากข้อเท้าขึ้นมาเกี่ยวพันแขนเรียว แล้วพุ่งเข้าปะทะกับร่างของมนุษย์หมาป่าตนนั้นและรัดร่างของมันไว้จนไม่อาจขยับตัวได้
เอ๋ง!
ดวงตาสีแดงเปล่งแสงเล็กน้อยก่อนที่จะปรากฏสีขาวแทรกขึ้นมาอีกสายหนึ่งรัดร่างมนุษย์หมาป่า ปลายนิ้วชี้ไปทางศัตรูขณะกำมือภายใต้ถุงมือสีดำเข้าหากันแน่น ร่างของมนุษย์หมาป่าที่ถูกสายพลังสองสีออกแรงรัดจนกระอักเลือดอย่างทรมาน แต่ความทรมานนั้นอยู่เพียงไม่นาน เมื่อกลุ่มอายทั้งสองสีที่ปกคลุมร่างได้กลืนกินตัวของมันจนสลายหายไปในที่สุด
เสียงหอนที่ดังกึกก้องคล้ายกำลังสวดส่งวิญญาณของมนุษย์หมาป่าโชคร้ายเริ่มเงียบลง เหลือเพียงเสียงรถจากถนนใหญ่ด้านนอกและความว่างเปล่าที่เหลือเพียงร่างในชุดสีดำนิ่งยืนอยู่ตรงซอกตึก มือเรียวยกขึ้นสัมผัสกับหูฟังขนาดเล็กที่สวมไว้ตรงหูด้านซ้าย ขณะที่นัยน์ตาสีแดงเริ่มกลับมาเป็นสีเปลือกไม้เช่นเดิมอย่างช้าๆ
"ทางนี้เคลียร์"
[รับทราบ]
...
รถเปิดท้ายขายปิ้งย่างสีฟ้าขาวจอดอยู่ตรงลานปูน ซึ่งมีสวนหย่อมเล็กๆ สองข้างทาง ดวงตาคู่สวยมองประตูรถฝั่งคนขับที่กำลังเปิดออกพร้อมกับขายาวที่ก้าวลงจากรถ ร่างสูงโปร่งผิวขาวซีดสวมหมวกแก๊ปสีเขียวนีออนกับผ้ากันเปิดสีแดงสด มีตัวหนังสือเขียนว่า ปิ้งย่างพารวย
แต่นั่น...คงไม่น่าตกใจเท่าใบหน้าของร่างสูงโปร่งตรงหน้า
"อ้าว! ไอ้ปัฐ มาแล้วหรือ แล้วนี่อะไรของมึงล่ะนั่น เล่นสนุกของมึงอีก อย่าบอกนะว่านี่คือ...อายุน้อยร้อยอาชีพจริงๆ พ่อแม่มึงร้องไห้แล้ว"
"ไม่เลือกงานไม่ยากจนจ้าเตงเพื่อนเจ"
ขณะที่เจนรพกับเด็กหนุ่มเจ้าของรถขายปิ้งย่างกำลังสนทนากัน ร่างเพรียวก็ขมวดคิ้วมองเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่วางตา
"นี่..." เสียงของจิณณิพัตเรียกให้เด็กหนุ่มทั้งสองหันมามอง เจนรพที่ตั้งใจตอบคำถามพี่ชายกลับต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อจู่ๆ เพื่อนของตนพุ่งตรงมายืนตรงหน้าของพี่ชายตนเอง
"ว้าว! เตง พี่สาวคนนี้ใคร งามปะล่ำปะเหลือ"
เด็กหนุ่มคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น พร้อมกับดวงตาคมที่มองจิณณิพัตตาเป็นประกาย ทำเอาเจนรพคิ้วกระตุก มือหหนายกขึ้นโบกศีรษะเพื่อนไปหนึ่งที
"พี่ชายกูไอ้สัตว์! พี่จิ๊ก นี่เพื่อนที่ผมบอกไง ไอ้ปัฐ หม่อมหลวงปัฐวี ภูฟ้าเหมันต์ ลูกคนเล็กของหม่อมราชวงศ์ปรีดากับหม่อมหยกฟ้าที่ออกข่าวบ่อยๆ คือ...มันออกเพี้ยนหน่อยๆ พี่อย่าถือสามันเลย" จิณณิพัตฟังเจนรพพูดแต่ตากลับมองเด็กหนุ่มไม่วางตาเช่นกัน กลิ่นอายรอบตัวเช่นนี้จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร
"หวัด~ดี~ จ้า เตงคนงาม งามแล้วยังเซ็กซี่อีก เรามีความรู้สึกที่แสนจะรู้สึกคุ้นเคย เหมือนเราเคยเจอกันเลยเนอะ คนงามเป็นเนื้อคู่เราจากชาติปางก่อนรึเปล่า ถ้าหัวใจยังว่าง เราพร้อมเป็นสามีเตงน่า"
'บ้าอะไรนี่! ดูอย่างไร นี่มันจอมมารไป๋หลงชัดๆ แล้ววิชาของข้าผิดพลาดที่ใด ไยเป็นเช่นนี้'
.
.
.