อยู่กับยาย

โบราณว่าชีวิตคนชะตาฟ้าลิขิต บางท่านก็ว่า มานะตนหรือจะสู้ลิขิตฟ้า การเกิดเป็นมนุษย์ไม่ใช่เรื่องง่าย เป็นมนุษย์ว่ายากแล้วการมีชีวิตต่อให้ถึงสุดด้วยดียากที่ี่สุด ดังนั้นมนุษย์เมื่อต้องการมีชีวิตที่ดีควรอยู่ในถิ่นที่ดีที่เหมาะสม มีผู้ปกครองหรือบุพการีคอยอบรมสั่งสอนจนเติบใหญ่เพื่อให้สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างดีปลอดภัย และดูแลตัวเองได้ เนื้อหาในหนังสือเล่มนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับผู้เขียนเอง อาจกล่าวได้ว่าเป็นอัตชีวประวัติของผู้เขียนก็ไม่ผิดนัก หากแต่ความละเอียดและช่วงเวลาบางส่วนที่ลืมเลือนไปคงมีคลาดเคลื่อนบ้าง ท่านผู้อ่านอาจสงสัยว่าทำไมต้องเขียนเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง จริงแล้วผู้เขียนก็ไม่ใช่บุคคลสำคัญอะไรเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง หากแต่จุดประสงค์ของการเขียนหนังสือเล่มนี้ นอกจากจะเป็นหนังสือเล่มแรกของผู้เขียนแล้ว การเลือกเริ่มต้นเขียนหนังสือด้วยการย้อนอดีตของตัวเองน่าจะง่ายที่สุด ทั้งยังมีความความสัมพันธ์ที่เกี่ยวกับครอบครัวที่น่าจะพอมีแง่คิดให้ผู้อ่านได้อยู่บ้าง และยังตั้งใจเขียนเพื่อระลึกถึงผู้มีพระคุณต่อผู้เขียนคือ คุณยายของผู้เขียนเอง ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาการเปลี่ยนแปลงยุคสมัยระหว่างรอยต่อของยุคสมัยเก่ากับสมััยใหม่ หากไม่มีคุณยายคอยเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนแล้ว อนาคตของผู้เขียนอาจจะเปลี่ยนไป เพราะขณะนั้นผู้เขียนเปรียบเสมือนผ้าขาวที่กำลังเริ่มจะมีหลายสีเข้ามาเติมแต่งจนอาจกลายเป็นผู้เขียนที่ไม่ใช่คนปัจจุบันคนนี้ ผู้เขียนพยายามใช้ความรู้สึกตอนวัยเด็กถ่ายทอดความออกมา ให้ความรู้สึกในช่วงเวลานั้นออกมาได้มากที่สุด เพื่อให้หนังสือเล่มนี้เป็นสิ่งแทนความรู้สึกทางใจที่มีต่อคุณยาย แม้แต่วินาทีสุดท้ายที่ท่านจากไปก็ยังไม่ได้เอ่ยคำลา ท่านจากไปนานแล้วคงไม่ได้มีโอกาสได้อ่านหนังสือเล่มนี้ แต่อย่างไรความรู้สึกในขณะที่ผู้เขียนกำลังเขียนและเรียบเรียง ความรู้สึกนั้นคงส่งต่อไปถึงท่านได้ไม่ว่าท่านจะอยู่แห่งหนใด และหวังว่าท่านผู้อ่านจะชอบหนังสือเล่มนี้นะครับ ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านจากใจของผู้เขียนครับ.