เพราะคุณมีเจ้าของ

"ปล่อยค่ะ"

อาทิมาพยายามอีกครั้ง จิกเล็บเข้าไปที่ท่อนแขนของชายหนุ่มหนักๆ เผ่าพลรู้สึกเหมือนมดกัดแต่ก็ยอมคลายอ้อมกอดให้เธอได้มีอิสระ

"กลับห้องคุณผาไปได้แล้วค่ะ อันจะทำธุระส่วนตัว"

"ระหว่างเรายังมีคำว่าส่วนตัวอีกเหรอ"

"เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"แต่เมื่อคืนเราเกือบมีอะไรกัน" เผ่าพลสวนกลับคนหน้าหวานที่ไม่ยอมรับความจริง

"แต่เรายังไม่ได้มีอะไรกัน"

ชายหนุ่มอมยิ้มกับประโยคนั้น แต่ในความรู้สึกของอาทิมามันเหมือนเขายิ้มเย้ย คำว่า 'แน่ใจนะ' มันติดอยู่บนหน้าผากเขา