เมื่อนักฆ่าทะลุมิติมาเป็นหม่าม้าผู้แสนอ่อนโยน [Mpreg] เล่ม 1

อาชีพนักฆ่า เป็นอาชีพที่ต้องมีความแม่นยำและความชำนาญและเลือดเย็นในการทำงานสูงมาก เพื่อที่จะจัดการเหยื่อตามคำสั่งของผู้ว่าจ้าง

แต่ใครจะไปคิด ว่านักฆ่าตัวท็อปอย่างเคลวิน ที่เป็นนักฆ่ามือฉกาจที่รับจ้างฆ่าคนมานักต่อนัก จนได้รับฉายาว่า เดวิล กลับต้องมาตายโง่ๆ อย่างการที่หักรถหลบหมาจรจัดตัวหนึ่งจนเสียหลักชนเสาไฟฟ้า ดับคาที่ เพียงเพราะตัดสินใจขับรถชนหมาไม่ได้

เดิมทีก็คิดว่าชีวิตจะตายได้น่าตื่นเต้นกว่านี้ อย่างน้อยฆ่าคนมาเยอะ สักวันอาจจะถูกสั่งเก็บ หรือถูกตามแก้แค้น ดวลปืนกันจนเขาอาจจะโดนยิงจนตัวพรุน อย่างน้อยก็ได้ตายอย่างสมศักดิ์ศรีนักฆ่าสักหน่อย

แต่ตอนนี่กลับตายอยู่ข้างเสาไฟฟ้า แถมยังเป็นเสาร์ที่หมาจรตัวนั้นพึ่งเยี่ยวใส่หยกๆ

ตอนที่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะหมดไป ในหัวเขาคิดได้แค่เพียงว่า

ช่างตายน่าบัดซบจริงๆ

เดิมทีคิดว่าเขาคงต้องตายตกนรกไปแล้วแน่ๆ แต่ใครจะไปคิดว่า...


**************************************************************

จึก จึก จึก

"มามะ มามะ ตึ่งๆ มามะ"

แก้มนุ่มถูกจิ้ม จึกๆ อยู่หลายที จนต้องลืมตาขึ้นมาดู ว่าใครกำลังทำอะไรกับหน้าตัวเอง หรือว่าเขากำลังถูกชันสูตรศพอยู่?

บ้าน่า... เป็นศพแล้วยังรู้สึกได้อีกเหรอวะ

แต่ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็ต้องขมวดคิ้วงง

เจ้าตัวกลมๆ ขาวนี่คืออะไร หมอย่อส่วน?

แต่ก็ไม่น่าจะย่อได้กลมขนาดนี้มั้ง

"เอ๋ มามะ ตึ่ง แย้ว" แถมยังพูดไม่รู้เรื่องอีก อะไรมามะ ตึ่งๆ

หรือว่าเขาจะตายจนตัวตึ่งขึ้นอืด?

เคลวินรีบยกแขนของตัวเองขึ้นมาดูกลับต้องขมวดคิ้วมุ่น นี่แขนใคร เล็กอย่างกับตะเกียบแบบนี้ จะแบกปืนจับมีดไหวได้ไง

แล้วยังมีเจ้าก้อนนี่อีก

"มามะ หิว มามะ มามะ"

"กูว่าเริ่มไม่ปกติแล้ว"เขารีบลุกพรวดขึ้นนั่ง ก่อนที่ความแปลกใจจะโจมตีเข้ามาจังๆ แล้วหันไปมองเจ้าก้อนกลมที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ที่นี่ที่ไหน"

"มามะ มามะ หิว"

"หา? แล้วไอ้มามะมามะหิวนี่มันคือที่ไหนล่ะ"

"มามะ หิว"ไม่ว่าเปล่า เด็กน้อยยังคลานเข้าไปหาเขา แล้วใช้มือเล็กป้อมของตัวเองเลิกเสื้อเขาขึ้น

"เดี๋ยวๆ จะทำอะไร"

"กิงนม"

เชี่ยเอ๊ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกูวะเนี่ย!!!!!