คุณบุลินช่างเป็นสามีที่หยาบคาย

บุลิน-แก้มหอม

สายลมหวิว วีลแชร์เคลื่อนผ่านสวนดอกไม้ กระทั่งหยุดลงเบื้องหน้าของคนที่แก้มรู้ว่าไม่ควรกวนใจ

กลิ่นหอมดึงบุลินออกจากทุกสรรพสิ่ง หล่อนสบตากระต่ายหลงทาง

"ใครต่อใครต่างบอกว่าฉันไม่สมกับคุณ เป็นแค่หญิงพิการเดินไม่ได้"

"...."

"แก้มไม่ว่าอะไรเลยถ้าคุณอยากมีใครเพิ่ม ผู้หญิงสักคนที่เหมาะสม"

"มึงเป็นเจ้าชีวิตกูเหรอ?"

"...."

"รักของกู กูจะประพันธ์มันเอง"