สันนิวาส​ข้าม​ภพ​

เมื่อโกมลมองเห็นหญิงสาวผู้หนึ่งเดินเข้ามาภายในห้องนอนของเขา เขารับรู้ได้ทันทีจักต้องเป็นเยาวมาลย์ของท่านหมื่นโกมลเป็นแน่ทว่าเขากลับพลั้งเผลอลืมไป
“แล้วทำไมแม่สุพรรณิการ์คนนี้ถึงไม่เข้ามากอดผม ไม่คิดถึงเหรอ อ๋อ…หรือคนสมัยก่อนแสดงออกไม่ค่อยเป็น”
โกมลได้เป็นฝ่ายเริ่มสวมกอดหญิงสาวก่อนพลางหอมแก้มทั้งซ้าย ทั้งขวาของนาง
“ช้าก่อนคุณพี่ ข้ากลับมาถึงเหนื่อยๆ อย่างไรไม่รู้ ข้าใคร่ได้นอนสักพัก”
แม่สุพรรณิการ์ของท่านหมื่นโกมลออกอาการอยากบ่ายเบี่ยงการที่ต้องได้ใกล้ชิดกับเขาอย่างผิดแผก
“งั้นข้าจักไม่กวนเวลานอนของแม่สุพรรณิการ์แล้ว”
ท่านหมื่นโกมลในวันนี้แสดงท่าทางน้อยอกน้อยใจที่ไม่เหมือนคนเดิม เพราะคนเดิมไม่ได้เป็นเช่นนี้ แม่สุพรรณิการ์คิด
แม่สุพรรณิการ์กลับมีความรู้สึกเป็นห่วง เป็นใยเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นเช่นนี้กับคนเดิมมาก่อน
นางเร่งสวมกอดร่างท่านหมื่นโกมลด้วยรอยยิ้มเหมือนกับว่าอยากง้อเขายังไง ยังงั้นแต่สำเร็จผลเพราะว่าเขาได้เผยรอยยิ้มกริ่มออกมาทันทีที่ถูกกอดและได้เห็นรอยยิ้มเช่นนั้นจากนาง
“คุณพี่นอนกับข้านะเจ้าคะ”
น้ำเสียงของแม่สุพรรณิการ์ดูหวานหยดย้อยกว่าเมื่อครู่นี้หลายเท่านัก
“ได้”
โกมลนอนลงบนที่นอนทันที ส่วนแม่สุพรรณิการ์เริ่มจูบลงบนปากหนาๆ ของเขาด้วยเสียงหัวใจที่กำลังเต้นผิดจังหวะ
โกมลที่ถูกนางจูบอยู่มีความรู้สึกวาบหวิวไปหมดแล้วอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตนเองและนางเป็นผู้หญิงคนแรก คนเดียวที่ได้รับโอกาสในการกระทำแบบนี้กับเขา