สถานะ...เมียบ้านนอก

คำโปรย...

แก้วกานดา เคยคิดว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่วัยเยาว์ อาศัยอยู่กับตาและยายที่บ้านต่างจังหวัด มีสวนไร่ล้อมบ้านแสนร่มรื่น แต่แล้ววันหนึ่ง แม่ ที่เธอคิดว่าได้เสียไปตั้งนมนานมาแล้ว ก็ได้มาเยือนที่นี่ แล้วขอยายกับตา พาแก้วไปกรุงเทพ เพื่อแต่งงานกับ ทัศนะ ลูกติดของสามีใหม่ของแม่
แม้ว่าแก้วจะไม่ยอม แต่เมื่อตากับยายขอร้อง เธอจำต้องไปเป็นเจ้าสาวของชายที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน และเธอก็ถูกใครต่อใครที่เป็นคนรู้จักของเจ้าบ่าว ต่างก็เรียกเธอว่า เมียบ้านนอก
การแต่งงานที่ไร้ความรัก และความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูก จะดำเนินต่อไปอย่างไร โปรดติดตามได้ในนิยายสั้นเล่มนี้ค่ะ

ตัวอย่างเนื้อหาภายในเล่มค่ะ

แก้วกานดาหนีแม่ไปนั่งใต้ต้มก้ามปูข้างนอก เจ็บใจแต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา สักพักทัศนะก็ได้เดินตามมา หญิงสาวเงยมอง แต่ก็เม้มปากแน่น รู้สึกรำคาญคนกรุงเหลือเกิน
“จะมาตามฉันกลับไปอีกคนเหรอ ?”
“ไม่ ไม่ต้องกลับก็ได้นะ ถ้าไม่อยากกลับ”
“หึ ไม่ต้องเสแสร้งทำดีก็ได้นะคะพี่ เพราะฉันไม่รู้สึกซึ้งสักนิด”
ทัศนะย่อตัวลง ใช้ก้อนอิฐเลื่อนมาใกล้ แล้วนั่งลงแบบทำใจ
“ฉันเข้าใจเธอดีนะ แก้วกานดา เพราะฉันเองก็ไม่มีแม่เหมือนกัน”
“แต่คุณกัลยาเขาอยากเป็นแม่ของพี่แทบเนื้อสั่นแน่ะ”
“เรื่องของเขาสิ ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
“ถามหน่อยสิ ทำไมถึงยอมแต่งงานกับหญิงบ้านนอกอย่างฉันละ ทั้งที่รังเกียจนักหนา”
“อืม ตอบไปไม่รู้จะถูกรังเกียจไหมนะ ฮ่าๆๆ”
“ทำไมคะ หรือพี่คิดสกปรกกับฉันอยู่”
ใบไม้แห้งร่วงตกลงมาบนหัวของแก้วกานดา พอดีกับใบหน้าที่บึ้งปนงอนของเธอ ทัศนะมองค้าง มันเป็นศิลปะที่เขารู้สึกชอบใจอย่างบอกไม่ถูก
“รู้ไหม ฉันวาดรูปเป็นด้วยนะ”
“นี่ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องสิ บอกเหตุผลมาสิ ว่าทำต้องยอมแต่งงานกับฉันด้วย”
“ก็ถ้าไม่แต่ง คุณพ่อจะไม่ยอมยกมรดกให้นะสิ แล้วใครบ้างไม่อยากได้มรดก ดีไม่ดีคุณพ่ออาจยกให้แค่เมียใหม่คนเดียวเท่านั้น”
“พี่กลัวขนาดนั้น แล้วทำไมพี่ถึงไม่ยุให้พ่อของพี่หย่ากับคุณกัลยาเขาละ”
“ไม่ง่ายหรอก คุณพ่อหลงขนาดนั้น อีกอย่างแม่ของเธอนะ ก็เอาใจใส่ฉันดีด้วยแหละ มันจึงเป็นเหตุผลหนึ่ง ที่คุณพ่อชอบแม่ของเธอมากไงละ”
“เขาไม่ใช่แม่ของฉัน !”
ปากโพล่งออกไปเช่นนี้ ข้างในใจกลับรู้สึกปวดร้าว
“คนที่ทิ้งลูกได้ลงคอ ไม่ติดต่อกลับมาเลยสักครั้ง จนโตก็เห็นว่าน่าจะมีประโยชน์ ก็ยอมดาหน้ากลับมา คนแบบนี้ ฉันควรเรียกเขาว่าแม่จริงๆ เหรอคะพี่ ?”