ใต้อาณัติชะตาด้ายแดง เล่มที่ 1

เล่ห์เหลี่ยมของอิสตรี ดุจนารีผู้ไร้ใจ ความใคร่ที่เพรียกหา มีสนนราคาที่ยากจ่าย อยากไขว่คว้ามาข้างกาย ความวอดวายยิ่งรุมเร้ากัดกินตน ด้ายแดงที่ถักทอ เสมือนผู้รอในวันตาย อยากสมหวังแล้วไซร้ คงมิพ้นบรรลัยทั้งโลกา

.
.
"เจ้าเคยสัมผัสตัวเองหรือไม่?" คงต้องเริ่มจากบทเรียนพื้นฐาน ที่ใครต่อใครเขาก็ต้องเคยทำกัน ทว่าพอเห็นดวงตาใสซื่อแล้วนั้น..

นางจิ้งจอกก็ถึงขั้นยกมือขึ้นมากุมขมับ "มะ-ไม่เคยเลยรึ?"

"สัมผัสอย่างไร เจ้าช่วยพูดให้มันเข้าใจง่ายกว่านี้ได้หรือไม่?"

"ช่างมันเถิด ถือเสียว่าข้าไม่เคยพูด"

นางจิ้งจอกชูมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างจำยอม ด้วยเกรงกลัวจุดจบของบทสนทนา ซ้ำร้ายนางจิ้งจอกหาใช่คนที่อธิบายเก่งแต่อย่างใด นางเก่งแต่ภาคปฏิบัติเท่านั้น แล้วถ้ามันเกินเลยไปจนถึงขั้นนั้นเมื่อไหร่

คงเป็นเรื่องราวที่ยุ่งยากอย่างมิต้องสงสัยเลย

"ได้อย่างไร!" อีกฝ่ายทำสีหน้าไม่พอใจ คาดคั้นเอาคำตอบจากนาง "หากสิ่งนั้นมันมีผลทำให้เจ้าเคร่งเครียด ข้าเองก็อยากรู้แจ้งถึงสาเหตุมันเช่นกัน เลิกปากหนักแล้วกล่าวออกมา!"

"การสัมผัสตัวเอง หมายถึงการปรนเปรอตัวเอง" จิ้งจอกสาวผู้ไม่อาจขัดใจสหาย จึงจำต้องหาคำที่ง่ายที่สุดมาอธิบาย "ปรนเปรอ เฉกเช่นที่เจ้าปรนเปรอไท่จื่อ แต่แค่ทำสิ่งนั้นกับร่างกายของเจ้าเอง"

"ข้าเพียงแต่นอนบนเตียง โดยมีเขากระแทกสิ่งนั้นใส่ ข้าหาได้ปรนเปรออะไรเขาไม่" หวังเยว่ซินอธิบายด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน

อีกทั้งยังทำเหมือนว่า บทสนทนานี้เป็นเพียงแค่การพูดคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ จนผู้เจนจัดในรสรัก ถึงขั้นคิดว่าตัวเองไม่เอาอาว ไฉนจึงมีแต่นางที่เขินอายเกินกว่าจะพูดเรื่องบนเตียง

เพราะอย่างนั้นนางจึงได้กินดีหมีหัวใจเสือ ลากพาสหายรักไปที่เตียงนอน ก่อนจะปลดม่านลง มีเพียงแค่แสงสุริยันรำไรจากช่วงสายคอยช่วยให้ความสว่างในรังถ้ำที่ดำมืด

สตรีเจ้าของเรือนปลดชุดตัวเองออก หวังเยว่ซินมองด้วยสายตาฉงนสงสัย ทว่าก็มิปริปากถามสิ่งใด รอยรักทั่วกายา ช่วงล่างที่บวมแดงจากการผ่านค่ำคืนอันหนักหน่วง ปรากฏแด่สตรีผู้เป็นถึงเมียหลวง

หยางซีซวนพูดกับหวังเยว่ซินด้วยสีหน้าจริงจัง

"ห้ามถาม จงมอง จดจำ แลกลับไปทำตาม เข้าใจหรือไม่?"