Superstar ดาราในสังกัดของคุณกีรติ

เขาว่ากันว่าความบังเอิญมันไม่มีอยู่จริง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนมีเหตุผลกันทั้งนั้น

แต่สำหรับปราบกลับรู้สึกว่าความบังเอิญที่เขากำลังเผชิญอยู่มันช่างเป็นความรู้สึกชวนให้อึดอัดเสียเหลือเกิน เพราะสายตาที่กำลังมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าราวกับกำลังเลือกซื้อสินค้าอยู่ยังไงยังงั้น

"ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าคุณมีอะไรกับผมหรือเปล่า"

"ฉันเหรอ?"

"ก็มีแต่คุณที่กำลังมองหน้าผมอยู่"

"อ่า นั้นสินะ นายกำลังจะไปส่งอาหารสินะ รายได้พอใช้ไหม"

ชายหนุ่มร่างสูงที่สวมใส่ชุดส่งอาหารเดลิเวอร์รี่ของร้านอาหารชื่อดังที่สกรีนไว้บนเสื้อแจ็กเก็ตด้านหลัง ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเขาทำงานอะไร แม้ว่าในสายตาคนอื่นอาจจะเห็นว่าเป็นอาชีพที่ได้รายได้น้อยแต่สำหรับคนที่ไม่มีความเป็นอยู่ที่ดีนักอย่างเขา ไม่ว่าจะต้องทำงานอะไรก็ไม่เกี่ยงงอนเพราะความจนมันน่ากลัวกว่าความลำบาก

"ขอโทษนะครับถ้าจะขายตรงผมไม่มีเงินสมัครสมาชิกให้คุณหรอกนะครับ"

"หน้าฉันเหมือนพนักงานขายตรงขนาดนั้นเลยเหรอ"

ปราบไล่สายตามองใบหน้าที่สะอาดหมดจดมีเพียงไฟจุดเล็ก ๆ แต่งแต้มอยู่บนมุมปากให้เห็น และเครื่องหน้าที่หล่อเหล่านี้เองที่ทำผู้คนที่ได้พบเห็นต่างก็หันมองคอแทบเคล็ด หากบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นดาราก็คงไม่เกินจริง

"คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้หรอกครับ"

"รับนามบัตรฉันไปสิจะได้รู้ว่าฉันไม่ใช่มิจฉาชีพ"

กีรติ อนันต์ชัย ประธานกรรมการบริษัท ANC เอนเตอร์เทนเมนต์

ปราบก้มตาลงมองนามบัตรสีทองอร่ามที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ มันปรากฏชื่อ นามสกุล และตำแหน่งใหญ่ที่ทำให้ปราบรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พนักงานขายตรงหรือดาราชื่อดัง แต่เป็นถึงประธานบริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่ของประเทศ

"สนใจจะมาเป็นเด็กในสังกัดของฉันไหม"