โซ่ตรวนชีวิต ผูกติดพ่อเลี้ยงภาคิณ

“แม่งเอ๊ย อยู่สร้างความทุกข์ให้กูคนเดียวไม่พอยังเสือกมีมารหัวขนมาสร้างปัญหาให้กูอีก”
“แต่เขาเป็นลูกของพ่อเลี้ยงนะคะ”
“ลูกกูเหรอ ลูกชู้ละสิไม่ว่าเอาแค่ครั้งเดียวมันจะมาท้องอะไร”
“พ่อเลี้ยงไม่รับเขาเป็นลูกก็ได้ค่ะ ฝันขอให้พ่อเลี้ยงปล่อยฝันไปได้ไหมคะ เห็นแก่เด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะคะ ฝันสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้ให้เป็นความลับจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับพ่อเลี้ยงอีกฝันจะทำเสมือนว่าฝันได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วนะคะ”
เพียงฝันกอดขาภาคิณอ้อนวอนขอความเห็นใจเธอไม่อยากจะให้ลูกต้องมาใช้ชีวิตแบบเธอจริง ๆ
“ปล่อยให้พวกมึงไปมีความสุขกับไอ้เหี้ยภาคภูมินั่นน่ะเหรอ”
“ไม่ค่ะ ฝันไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับคุณภูมิเกินคำว่าเพื่อนเลยค่ะและถ้าพ่อเลี้ยงไม่อยากให้ฝันไปยุ่งกับเขาฝันก็จะไม่ยุ่งค่ะขอเพียงพ่อเลี้ยงปล่อยฝันไปนะคะ”
“มึงดูปากกูนะว่า ไม่ ทางเดียวที่มึงจะไปจากที่นี่ได้ก็คือความตายเท่านั้น”
“ฝันขอนะคะพ่อเลี้ยง ในเมื่อเขาเลือกที่จะมาเกิดแล้วฝันอยากดูแลเขาอยากให้เขามีชีวิตที่ดีกว่านี้”
เพียงฝันร้องไห้ออกมาค่อย ๆ ก้มลงกราบไปที่เท้าของภาคิณเพื่อขอชีวิตคืน
“ฝันกราบละค่ะ ฝันขอชีวิตของฝันกับลูกคืนนะคะ”
“แม่ง น่ารำคาญชิปหาย” ภาคิณตะไปที่มือเรียวที่กำลังกราบแทบเท้าเขาอยู่ด้วยความรำคาญก่อนจะออกไปจากห้อง